Hokje.

Ieder woelt hier om verandering, zegt de psalmdichter, en hij voegt er aan toe : en betreurt ze dag aan dag.

Of ik het ga betreuren weet ik nog niet, maar dat er wat moest veranderen wist ik wel.

Een kippenhokje stond in het weiland op de verkeerde plek. Dat bleek tijdens het gebruik in al die jaren.

Om het weg te kunnen halen moest ik kiezen, of slopen en weer opbouwen op een andere plaat, of wegslepen met de trekker.

Ik koos voor het laatste. Van een wielstel van een oude ploeg heb ik een verrijdbaar onderstel in elkaar geknutseld en daar heb ik met de nodige moeite en vindingrijkheid het hok op kunnen plaatsen.
Met de onvolprezen en onmisbare trekker kon ik het geheel langzaam maar zeker naar de nieuwe plaats rijden.

Hopelijk staat hij daar wel naar mijn zin.

Kerst

Vrijdag sneeuwdag.
De kerst was nog maar net voorbij of we werden verrast door een dikke sneeuwbui en een witte wereld.

We zaten dus lekker bij de warme kachel naar buiten te kijken om te zien hoe mooi dat is.
De volgende dag was de sneeuw ook alweer weg en dat vinden we ook erg mooi.

In Nederland verlangen ze toch altijd naar een witte kerst? Wij hadden het bijna maar, omdat we hier maar één kerstdag hebben, lukte dat net niet.

Beeldig.

Kijk, zo heb ik vaak gezelschap als ik in mijn atelier bezig ben met beeldjes maken.
Lucas, de kater vindt het leuk om toe te kijken wat ik aan het doen ben.

Op de foto lijkt het wel of hij even niet geïnteresseerd is, maar dat is maar schijn. Vaak als ik aan het schuren ben maakt hij slim gebruik van mijn armbeweging om zich te laten aaien. Dat is pas zuinig omgaan met energie. Eén beweging maken voor twee doelen.
Soms wordt het vervelend. Dan maak ik korte metten en vraag aan Filou of hij Lucas even vriendelijk wil verwijderen. Eén flinke grom van Filou en Lucas is weg.

En zo zijn we gezellig bezig.

In de bankschroef zit een beeldje in wording. Inmiddels is het klaar en we noemen het David.
Waarom dat zo is kunnen jullie lezen als je op "beeldenstorm" klikt.

Kerst.

Mijn vroegere werkgever heeft in alle wijsheid besloten dat gepensioneerde werknemers ook nog steeds een kerstpakket mogen ontvangen. Fijn voor die oudjes.
Maar de pensionado's die zo nodig naar het buitenland moeten verhuizen vallen daar natuurlijk buiten. Dat wordt veel te duur.
Gelijk hebben ze.

Dit jaar, wonder boven wonder, grote verassing, hebben we een kerstpakket mogen ontvangen. Van die ex-werkgever? Nee natuurlijk niet. Van wie dan wel?

Van ons geliefd gemeentebestuur, dat bestuur dat we zelf nog hebben helpen verkiezen afgelopen jaar. Dat was dus een goede zet van ons.

Gisteren bracht onze burgemeester ons hoogstpersoonlijk een doos met inhoud en de beste wensen. En wat voor inhoud: een fles wijn en een paar blikjes met wat de Fransen het allerlekkerste vinden, foi gras en ander soortgelijke versnaperingen. Alles in de eigen regio geproduceerd.

Ook wij lusten dat wel.

muziek voor kerst.

Nee, geen kerstmuziek. Maar voor de liefhebber een mooi stukje jazz van Marcel (contrabas) en zijn mede musici.
Om het te beluisteren hoeft je alleen maar rechts beneden onder de kop "andere websites" op "jazz muziek van Marcel" te klikken en alles speelt vanzelf af.

En om meteen maar even van de gelegenheid gebruik te maken:

Wij wensen jullie allemaal fijne kerstdagen en een goed en gezegend en vooral gezond 2009 toe.

zonnewende

Vakantie.

Ja ik weet het, wij hebben alle dagen vakantie. En ja, dat bevalt ons prima, dat leven in de Franse Ariége.

Maar soms willen wij er ook wel eens op uit. We willen wel eens wat van de grote wereld zien. En dat hebben we ook al wel gedaan, zoals te lezen valt op de camperblog.

Maar voor 2009 hebben we het idee opgevat om de noordkaap, helemaal boven in Noorwegen eens op te zoeken. En dan op de langste dag, 21 juli.
Dar kost ons zo'n 6 weken heen en terug want die kaap ligt zeker wel 4500 kilometer hier vandaan. Vertrek op 1 juni.

Maar 6 weken weg, dat geeft problemen met de beestjes. De katten, de duiven, de kippen en de geiten zullen toch wel enige verzorging en toezicht moeten hebben in die periode.

Dus, beste mensen, als iemand zich geroepen voelt en eens zin heeft om gratis en voor niks zes heerlijke weken door te brengen in ons huisje in de wonderschone en zomerse Ariége, neem contact op.

Tandarts.

Ja, dat moet zo nu en dan. Deze keer viel een vulling uit een tand. Ik had er een zwaar hoofd in, hij was al vaker behandeld, dat zal wel een kroon moeten worden.
Dat doen ze graag, die tandartsen.

Maar nee, het viel mee. Hij stopte dat gat toch nog weer dicht.

Natuurlijk ontdekte hij nog wel van alles wat heel nodig verder nog moet gebeuren. Zoals tandsteen. Dat draait weer op vervolg afspraken uit.

Maar die tandarts, ik weet het niet. Hij gaat zo bedachtzaam te werk, hij kijkt wel drie keer voor hij wat doet. Hij trekt de lamp dichterbij en duwt hem even later weer weg. Hij legt zijn spullen klaar en stopt ze weer weg, om nog weer eens naar de tanden te kijken. Net of hij erg bang is om fouten te maken. En dat is goed natuurlijk maar je moet niet overdrijven.

Bij het maken van een vervolgafspraak wist hij even later al niet meer wat hij eigenlijk gezegd had. Erg onzeker allemaal. Ik begin het idee te krijgen dat een geheugenprobleem niet ver meer weg is.

Maar wat hij doet is wel goed werk.

Ik ben benieuwd hoe dat verder gaat.

Energiebesparing.

Deze week belde een dame met de vraag of ze eens langs mocht komen voor een energieadvies. We waren, desgevraagd, niet verplicht haar te ontvangen maar het was wel sterk aan te bevelen. De EDF, het gigantisch grote franse elektriciteitsbedrijf, wist ervan en stond achter haar. Waarschijnlijk was deze toevoeging bedoeld om vertrouwen te wekken.

Ze drong er erg op aan dat we allebei thuis zouden zijn. Daar proefde ik een stukje voorzichtigheid achter. Je weet maar nooit voor een vrouw die alleen op pad is.

Aangezien ik, in een steeds grijzer wordend verleden, beroepshalve ook veel van doen heb gehad met energieadviezen en er nog steeds wel wat van afweet, leek het me wel aardig om eens te horen wat ze te zeggen had.

De volgende dag stond ze voor het hek in haar sneeuwwitte mantel. Veiligheidshalve heb ik Filou stevig bij zijn halsband vastgehouden, want hij is gek op jonge vrouwen, vooral in witte jassen. Daar kun je zo heerlijk tegen op springen.

Eenmaal veilig binnen stelde zij om te beginnen enige irrelevante vragen, zoals hoe onze voornamen luiden. Dat lijkt me weinig met energiebesparing van doen hebbende.
En of we overal dubbel glas hebben (nee) en of we overal wel goed geïsoleerd hebben (nee). En of we hout stoken (ja) en wat ons dat dan per jaar kost (spierpijn en zweet).
Een slaapkamerraam dat altijd open staat voorzien van dubbel glas heeft weinig zin. Zo ook voor de isolatie.

Ons stroomverbruik was wel een beetje aan de hoge kant volgens haar en dat komt door de elektrische boiler. Maar (en nu komt de aap uit de mouw) ze had een goed en mooi nieuw systeem in de aanbieding, bedoeld om gratis warmwater op te wekken.
Een thermodynamische warmtepomp, een mooie naam voor een apparaat dat koude buitenlucht omzet in gratis lekker warm water. Dat scheelt een hoop stroom.
Dat is prachtig, dat is mooi, dat willen we zien.

Maar het is helaas niet zo mooi als ze voorspiegelt, want het is niet gratis. Het apparaat kost bijna 6000 euro en ze voorspelt een jaarlijks voordeel van zo rond de 400 euro.
Een simpel rekensommetje vertelt dat het dan 15 jaar duurt voor dat er ook maar een liter warm water gratis geproduceerd wordt.
En dan moet dat apparaat al lang weer vervangen worden.

Jammer.

Berichtje.

Eigenlijk zijn er geen berichten. Alles gaat hier z'n gewone rustige gangetje.
We brengen onze dagen door met de normale verplichtingen die eigenlijk niet eens zo genoemd mogen worden.
We kiezen er voor om druk te zijn met leuke dingen, zoals Diny met haar het koor, de franse les en de pianoles.
Ook is ze druk bezig als boekhouder voor een bekend importbedrijf van Nederlandse machines.
Zij vermaakt zich wel.

Ik trouwens ook.
Dierenverzorging, brandhout, rondje met het hondje, beeldhouwen, bladharken, snoeiwerk; de dagen vliegen voorbij ook al is het soms ook hier nat en guur.

Mondharmonica speler.

Kijk op "beeldenstorm".

Regen.

Volgens de krant was het hier in het zuiden een heel natte november. Het heeft in 50 jaar niet zoveel geregend in de novembermaand als deze keer in 2008. Althans, gemiddeld gezien.
Dat kan ik natuurlijk niet controleren, ik woon hier nog niet zo lang zoals ik al eerder geschreven heb.

Maar inderdaad, van de 4 jaar dat ik de regenval gemeten heb, ligt deze maand verreweg aan kop. 122 millimeter maar liefst. Dat is vergeleken met vorig jaar met 10 mm toch wel erg veel. Ook de voorgaande jaren bereikten we maar een magere 42 en 60 mm.

En al dat water heeft vervelende consequenties. De grond wordt er glibberig van.
Ik moest de camper wegens de 2-jaarlijkse APK-keuring uit de hangaar zien te krijgen. En dat is met die nattigheid altijd weer een probleem. Hij slipte en draaide alle kanten op, behalve de goede kant, een beetje heuvel op.
Maar ook dat is goed gekomen, ook de keuring. Geen gebreken op een enkel roestplekje na aan de onderkant, een goede conditie volgens de keuringsdokter.
We kunnen weer op reis.

wonderlijke techniek

Een filmpje op het blog.
Ja, dat komt door mijn nieuwe fototoestelletje. Ik heb ontdekt dat ik daar ook een video mee kan opnemen. Zelfs met geluid!
En dat moest ik natuurlijk even uitproberen.

Is het niet geweldig?

kippenfilmpje

Een week geleden

kreeg ik een tip dat er in Montbrun, een klein dorpje 40 km hiervandaan, een jaarmarkt gaande was en dat daar ook beeldhouwers bezig waren. Dat was misschien leuk voor mij.
Een goede tip, vond ik en daarom ben ik gaan kijken.

Een paar kilometer buiten het dorp stonden er al auto's in de berm geparkeerd. Dat beloofde een grote drukte op die markt.
En dat was ook zo, het wemelde er van bezoekers die o.a. konden genieten van heel erg veel oude troep die te koop was op de vide grenier, de franse vorm van een rommelmarkt. Daar zijn ze hier wel gek op. Of er ooit wat verkocht wordt weet ik niet, ik doe dat in elk geval niet.

Verder waren er veel eetkraampjes waar de wonderlijkste regionale spijzen te koop en te proeven waren. Daar doe ik dus wel aan mee.
En natuurlijk ook de normale wekelijkse markt waar altijd al van heinde en ver mensen op af komen.

Maar ik volgde de bordjes "schulptures" en kwam bij een drietal beeldhouwers terecht die in hout stonden te houwen. Verder zag ik enkele steenhouwers aan het werk en een ijzerwerkkunstenaar met erg veel fantasie.

Het is wel leuk om ook eens echte kunstenaars aan het werk te zien en te ontdekken hoe zij dat nou doen.
Het blijkt dat ze, net als ik, met een houten hamer een beitel in een stuk hout slaan, net zolang tot er een mooie vorm ontstaat.

Dan doe ik het dus toch wel goed.

Zondag, jachtdag.

Zondagmorgen, het heeft heel licht gevroren en de zon schijnt. Dus het is prachtig weer.

Filou en ik hebben de traditie opgebouwd om op zondagmorgen een eind te wandelen. Iets verder dan op gewone werkdagen. Verschil moet er zijn, anders lopen alle dagen ongemerkt in elkaar over. En het gaat al zo snel!

Maar vanmorgen hoorden we al vroeg de jachthonden janken en huilen. Dus die kant moesten we niet op, veel te gevaarlijk. Maar de andere richting op lopend hoorden we al snel een andere hondentroep rondstruinen door het veld. Ook klonken er schoten uit alle richtingen.

We zijn maar weer naar huis gegaan, hopend dat we daar veilig zouden zijn voor rondvliegende kogels.
's Middags is alles weer rustig en kunnen we ons rondje maken.

Feest !!!!

Gisteren, 23 november, was het precies op de kop af 9 jaar geleden dat we met een verhuiswagen en de hele "bliksemse boudel" (zouden ze in Groningen zeggen) hier in zuid frankrijk aankwamen.
En ja, het bevalt ons nog steeds buitengewoon goed. Dat is wel mooi natuurlijk, want wat moeten we anders.

We hebben dat samen natuurlijk uitbundig gevierd met een glaasje (dure) wijn en een stukje lekkere kaas. Ja, wij weten wat feesten is.

En verder zouden we vandaag een groot feest hebben gehad als mijn moeder niet voortijdig was komen te overlijden. Ze zou vandaag 100 jaar geworden zijn.
Geboren op 24 november 1908, overleden 22 september 2005.

Dus het scheelde niet eens zo gek veel en daarbij, wat is voortijdig.

Opening

De vernissage is weer achter de rug, veel genodigden hebben er aan deelgenomen, de hapjes zijn verorberd, de drankjes zijn gedronken en het mij opgedrongen toespraakje in het frans heb ik er uitgewrongen. Gelukkig had ik me hierop voorbereid.

Kortom, alles is goed verlopen.

De gasten hebben al het geëxposeerde met belangstelling en kennersogen bekeken.

Alles staat en hangt er nog tot 6 december en het is maar goed dat wij daar niet altijd bij hoeven te zitten. Nathali, de beheerster van het pand houd alles in de gaten en geeft bereidwillige kopers aan ons door.

Zo worden we slapende rijk.

Afscheid.

Ook de laatste overgebleven gans is weg. Ik heb hem zelf weggebracht en, met de nodige hulp in zijn nieuwe weide gedreven. Want hij ontsnapte op het laatste moment toch nog weer.

Een franse buurman van Ruud en Ena wilde hem wel hebben. Hij wilde ze alle drie wel hebben, maar dat gaat nu niet meer. Dat hadden we dus eerder moeten doen.
En nee, niet voor het opeten maar om te houden voor de aardigheid.

Voor alle zekerheid heb ik de laatste gans voor de nacht maar opgeborgen in het duivenhok. Daar zat hij veiliger dan in het weiland.

Want ik hoorde 's nacht nog wel een vos al keffend teleurgesteld weglopen. Hij wist toch zeker dat hij nog een gans had overgelaten.

De geluksvogel loopt daar nu in een mooie weide met ander pluimvee en wat nog mooier is: met een grote zwemvijver. En met een beetje meer geluk wordt er nog wel eens een gans bijgekocht om weer een paar te vormen.

En een rust dat we nu hebben, als we nu buiten komen horen we niets meer. We waren gewend om luidkeels krijsend ontvangen te worden. En dat is nu over. En dat is fijn!

Exposition.

Vandaag hebben wij de boel ingericht. Alle kunstvoorwerpen staan en/of hangen waar we ze mooi vinden.
Het is een mooie sfeervolle zaal voor een tentoonstelling.

De affiches zijn opgehangen en de uitnodigingen vor de vernissage zijn de deur uit.
Ik wist het ook niet, maar een vernissage blijkt de officiële opening te zijn, vergezeld van een hapje en een drankje.

Dus op naar a.s. vrijdag voor die officiële opening.

exposition

R.I.P.

Rust in vrede...... Wie?

2/3 van mijn ganzenkudde, (of hoe een groep ganzen ook genoemd worden) is uitgemoord vannacht. 2 Van de 3 ganzen vond ik vanmorgen in het weiland. Morsdood. Meer dan 2 jaar is het goed gegaan, tot het nu een keertje mis gaat.

Deze nacht hadden we al behoorlijk veel ganzenlawaai gehoord. Nu krijsen ze wel eens vaker 's nachts, reden waarom ik ze ook wel kwijt wilde. Maar deze keer ging het wel erg hard en op een gegeven moment hoorde ik ook vleugelgeklapper. Net of ze lekker in het water aan het spelen waren. De nachtrustverstoorders!

Maar het lawaai ging gelukkig over en we draaiden ons weer eens lekker om en probeerden onze welverdiende slaap weer te vatten.

De volgende morgen zag ik één gans samen met de geiten bij de poort staan vragen om wat lekkers. Één gans? Dat klopt niet, waar er één is horen er ook drie te zijn. Ze lopen altijd bij elkaar. Op speurtocht in het weiland zag ik ze liggen, twee dode ganzen zonder kop.

Wie, oh wie is de dader? Ik klaag hem aan bij de jagers.

Paddestoelen.

Najaarspaddestoelen. Ook hier zijn de fransen gek op, ze zijn lekker zeggen ze, vooral in een omelet.
Nu groeien er in mijn weiland, net als in het voorjaar, tientallen paddestoelen.
Ikzelf doe daar niets mee, zoals jullie weten vertrouw ik dat spul niet.

Maar Ruud is er gek op, dat weet ik, daarom heb ik hem gebeld of hij er belang bij had en dat hadtie. Hij zou ze de volgende morgen om 9 uur komen halen. Dus moest ik ook nog veel te vroeg mijn bed uit. Ja, je hebt er wat voor over.

Ik was net wakker toen ik Filou al te keer hoorde gaan, waardoor ik buiten ging kijken. Warempel, onraad.
Ik zag iemand de wei inlopen, regelrecht op de kostbare en beloofd paddestoelen af.
Dat zal toch niet gebeuren dat een rover nog snel even die paddo's wegplukt.
Daar moest ik wat aan doen en ik gaf een gil vanuit de verte om duidelijk te maken dat het toch echt mijn eigen paddestoelen zijn.

De persoon in het weiland, gekleed in jas met capuchon, keek even om zich heen en liep snel weg zonder zijn gezicht te laten zien. Dus weet ik niet wie dat was.

Even later komt Ruud zijn geredde paddestoelen plukken, maar omdat hij er niet zeker van is of het betrouwbare exemplaren zijn, gaan we er mee naar de pharmacie, (de apotheek) waar ze er volgens overheidspublicaties verstand van hebben. Om ongelukken te voorkomen wordt van hogerhand geadviseerd de paddestoelen daar deskundig te laten beoordelen.

Maar ja, een paddestoelenboekje hebben we zelf ook wel. Ook die zogenaamde deskundige pharmaceute kent geen paddestoelen en moet het boekje er bij halen.

Ze vertrouwt het niet en adviseert dus om ze niet te eten. Ja, daar hebben we wat aan, ze weet het gewoon niet.
Bij twijfel niet inhalen!

Maar aangezien wij ook niet beter weten besluit Ruud ze maar aan zijn buurman te geven. Die weet er wel raad mee. Misschien is die man door het jarenlang paddestoelen eten wel immuun geworden.

Tentoonstelling/exposition.

Er hangt een kunsttentoonstelling in de lucht.
Nee, niet letterlijk, maar er zijn wel plannen voor in de maak.

De plannen zijn om in Auterive, het dorpje waar Diny naar toe gaat om te zingen en waar ook haar (niet mijn, ik ben er mee gestopt) franse les is, een tentoonstelling te houden met (mijn) beelden, schilderijen, foto's en een soort glaskunst.
Kortom, kunst met een levensgrote K.

Het wordt een Frans-Nederlandse aangelegenheid. Claude en zijn schoonzuster Monique nemen de Franse kant voor hun rekening en Sjef en ik zijn dan de Nederlanders.
De organisatie is in volle gang. Nadere berichten volgen uiteraard. Ik houd jullie op de hoogte,

Dolfijn.

Ja, dat is het, vooral als het ook nog een beetje gelukt is.

Een dolfijn is een zoogdier dat zwemt in het water en waar grote mystieke krachten aan worden toegeschreven. Er schijnt niets dolfijner te zijn dan zwemmen met die beestjes.

Ik zwem er niet mee, ik heb er één gemaakt. Van hout.
Kijk maar op de weblog "beeldenstorm" Rechts beneden aan te klikken.

Zondagmorgen.

En als Diny weg is om te zingen, wat doe ik dan ? Juist, wat ik altijd doe op zondagmorgen.
We maken een wandeling door de omgeving, ik en mijn hond.
Weer of geen weer. En vandaag was het weer, en wat voor weer. Een stralende dag.

En onderweg zien we in het echt wat hierboven op de foto staat.

Is het niet ontzettend mooi?

Dodenherdenking 1914-1918.

Vanmorgen mocht ik, Diny, samen met de koorleden van Auterive, meedoen aan de dodenherdenking in Grepiac, hier ongeveer 30 km vandaan. Dit was alvast vooruitlopend op l'armistice du 11 november, wapenstilstandsdag, een belangrijke en vrije dag.

Om 11.00 uur zou de plechtigheid beginnen en dat werd dus 11.30. Er hadden zich een handjevol mensen verzameld bij het gemeentehuis, vooral jonge mensen met kinderen, waarvan de kinderen in het ook optredende kinderkoortje zaten.

Zonder verdere aankondiging vertrok plotseling een heer op leeftijd, met in zijn handen een prachtig bloemstuk, richting monument. Dat was voor ons het sein ook aan te sluiten.
Gezellig keuvelend liepen we achter de meneer aan.
De weg werd afgezet, ondanks dat er een zeer breed trottoir was vond men toch dat men midden op de weg moest lopen.

Aangekomen bij het monument drapeerde de oudere heer keer samen met een aantal kinderen het bloemstuk voor het monument. Hij ging vervolgens naast de burgemeester staan en riep " une minute silence ". Hij bepaalde zelf hoe lang die minuut duurde . Ik denk niet dat het een minuut geweest is. Nu is een minuut ook niet lang maar deze was wel erg kort.

Vervolgens nodigde de burgemeester het koor uit om in te zetten met de " Marseillaise " Daar was door het koor niet opgerekend, maar zoals het goede patriotten betaamd, ging dat toch prima, op één koorlid na die de tekst niet kende. (als het nu het Gronings volkslied was geweest, ja dan....) Ook de kindertjes zongen dapper mee.
Monsieur Sarkozy heeft, geloof ik, besloten dat op alle scholen het volkslied weer geleerd moet worden.

Daarna kwam de toespraak van de burgemeester. Vervolgens mochten wij onze twee liederen ten gehore brengen.
Vijf minuten voor aanvang hadden we allemaal een papiertje in de hand gedrukt gekregen waarop stond dat twee coupletten gezongen zouden worden samen met het kinderkoor en dat de tekst die de kinderen hadden geleerd anders was dat de onze. Dus dat was even improviseren.

Daarna werden we uitgenodigd om een aperitief te drinken in het gemeentehuis.

Aanstaande dinsdag vind hetzelfde ritueel plaats in Auterive, ik zal dan zorgen dat ik de tekst van de Marseillaise bij me heb.
Eigenlijk moet je dit lied niet willen zingen. Op de franse les heeft onze juffrouw van een paar regels de werkelijke betekenis uitgelegd, b.v. deze : " un sang impur abreuve nos sillon " dat betekent ongeveer :" Een onzuiver bloed dat we te drinken geven aan onze akkers ". En dat onzuiver bloed is dus natuurlijk het bloed van de vijand.

Steenuil.

Ik kreeg het verzoek om een steenuil te vereeuwigen in hout.

Het resultaat is te zien op het beeldenblog.
Klik hiernaast op "beeldenstorm".

Autosur.

De tweejaarlijkse APK voor de Peugeot is weer geweest. Voor de eerste keer had die keuringsvent opmerkingen. Een fuseepen moest worden vervangen, die had te veel speling volgens de metingen.

En dat kost me dan weer geld. En de hercontrole kost dan ook weer geld.
Net of er geen financiële crisis is.

Maar ik zag op het kentekenbewijs dat het autootje inmiddels al weer 12 jaar oud is en hij heeft in die tijd al 180000 km gereden en dit is eigenlijk de eerste reparatie. Dus ik mag niet klagen

Dat doe ik dan ook maar niet.

Br ? puf ; puf.

Is het de ene dag zo koud dat wij hier al beginnen te klagen dat we ons kostbare brandhout moeten opstoken, een paar dagen later loopt het zweet me van het gezicht als ik mijn dagelijkse portie (2 kruiwagens vol) brandhout moet kloven en opstapelen.

Want dat doe ik heel gedoseerd. Brandhout kloven is zwaar werk. Maar zolang ik het nog met een kloofbeitel af kan, koop ik nog geen elektrische kloofmachine.
Ik moet toch ergens mijn conditie mee onderhouden.

Voor het huis was het vandaag 25 graden. Dus na het kloven en na de maaltijd was het weer goed toeven in de hangmat.

Brrrr.

Ja, ook hier wordt het najaar met alle nare, koude en natte gevolgen van dien.
Hadden we tot en met gisteren nog prachtig buitenzitterig weer en ging de houtkachel pas om 6 uur aan, vandaag was dat anders en moest de kachel al vroeg worden aangestoken.

Dus dat wordt de rest van de week brandhout zagen, splijten en opstapelen, zodat we toch warm de winter doorkomen.

Spaanse pyreneeën

Op de camperreizenblog staat een verhaaltje in 7 delen over onze belevenissen tijdens ons laatste reisje.
Kom dat zien en klik met muis hiernaast op "campereizen".

Een snufje cultuur.

Ja, we zijn uit geweest. Naar een concert in het kerkje van Sieuras. De commune waar Ena (zie l'Oustal) in de gemeenteraad zit. En Ena was ook degene die ons daar op attent maakte.
Zij was allang blij dat er in dat kerkje ook eens wat anders gebeurde dan alleen maar gewoon niks.
De organisatoren hadden alle beschikbare stoelen uit het dorp daar neergezet en het tekort aangevuld met keiharde banken. Een paar kale elektrische peertjes zorgden voor de verlichting.

Dus wij zijn gaan luisteren naar het koortje van Carla Bayle, een koor onder directie van dezelfde dirigent als het koor van Auterive waar Diny bij zingt.
Het koortje zong best aardig en na elk liedje klonk dan ook een beleefd applaus.
Ik heb nu ook voor de eerste keer het volkslied van de Ariege gehoord. De tekst begint ongeveer: "Ariége, oh Ariége, zo mooi, wat hou ik veel van jou." En dat gezongen op een mooie meedein melodie.

Het tweede gedeelte werd verzorgd door 4 accordeonisten uit Toulouse, beroepsmuzikanten.
En dat was inderdaad echt de moeite waard om anderhalf uur naar te luisteren. Klassieke en moderne muziek, het was grote klasse, een veel groter publiek waardig. Het applaus klonk dan ook een stuk enthousiaster.

Een nieuwe CD.

Ja, er komen zoveel nieuwe cd's uit.
Maar deze is heel bijzonder, zeker voor ons en misschien ook wel voor jullie, die Marcel kennen.

Het is de eerste cd van het duo Ebbers-Neiss.
De titel is: "les lunettes du cyclope" en de muziek wordt gespeeld door Marcel met de Ierse dwarsfluit en Mathias Neiss met de Ierse bouzouki

8 Van de 10 nummers zijn gecomponeerd door Marcel zelf, de andere 2 door Mathias.

Wij kregen het gratis toegestuurd, maar wie hem ook wil hebben:
Het album is te koop bij : La libellule verte, 43, rue Pasteur, 08090 Aiglemont.
Inlichtingen : tél. 03.24.32.24.87 of E-mail lalibelluleverte@wanadoo.fr
Contact : Sylvie Ebbers.
De prijs is 16 euros (+ 2 euros verzendkosten)

De muziek is ook gedeeltelijk te beluisteren op de website:
http://www.myspace.com/ebbersneiss
In het rijtje websites hiernaast op "Marcel" klikken.

En alweer terug.

Waren we weg, dan?
Nee, dat konden jullie niet weten. Het kwam zomaar bij ons op. Even er tussen uit met de camper.
Maar nu zijn we er weer en ben ik natuurlijk bezig om onze belevenissen op te schrijven.
Dus dat krijgen jullie ook wel een keer te lezen, mocht je dat interesseren.
Peet, nog even geduld.

reisje via oost Frankrijk

Onze trektocht naar Nederland ging via een grote omweg. Chevennen, Jura, Vogezen en de Ardennen. Allemaal prachtige gebieden, een langere reis waardig.
Op de camperreizen-log staan enkele verhaaltjes.
Rechts beneden aan te klikken.

Geert, het Belgisch peerd

Kijk op beeldenstorm!

Ei.

Hij is er eindelijk, het eerste eitje van de jonge kippen. Het eerste mooie donkerbruine eitje dat zo kenmerkend is voor het ras Marans.

In april zijn de kuikens geboren en nu ruim 5 maand oud en nu zijn ze dus al aan hun corebusiness bezig: het leggen van eieren. Ik heb geen idee of dat snel is, maar elk ei is meegenomen.

De oude kippen laten het momenteel afweten, 1 ei per dag van 6 kippen is erg mager. Ze zijn volop in de rui, dus misschien komt het nog goed.
En anders mogen ze genieten van een onbezorgde oude dag.

Zonder hond.

Een camperreis zonder Filou, hoe zal dat bevallen ? Hij mocht deze keer thuis blijven bij Anja, de oppas.
Nou, dat is uitstekend bevallen. De camper bleef véél schoner en op camperplaatsen geen last met andere honden. Maar vooral in Nederland was het makkelijk. We konden gaan en staan waar we wilden, zonder dat hij aan de ketting of opgesloten in de camper moest achterblijven.

Zo konden we ook eens een klein dagtochtje maken. Met de fiets naar het Duitse Emmerich am Rhein. Een mooi tochtje van 2,5 uur heen en net zolang terug, dwars door het mooie Montferland.
En op de boulevard aan de Rijn is altijd wat te zien, het is er een drukte van belang op het water. Grote volgeladen, maar ook lege duwboten varen op en neer of heen en weer.

En niet te vergeten, in de zon zittend op het terras van een Duits restaurant kun je ook heerlijk eten. En op de boulevard ideeën opdoen voor mijn beeldhouwen.

En Filou?
Bij thuiskomst sprong hij twee keer tegen ons op van blijdschap en daarna ging hij weer liggen slapen. Voor hem was het alsof we even weg waren geweest om een boodschap doen.
Een zwak tijdsbesef heeft dat beest, een beetje dom.

Noaberpad.

Een langeafstandswandelpad op de grens tussen Nederland en Duitsland. Een aanrader.
10 Jaar geleden zijn wij er al aan begonnen, broer Jan en ik. Na ons vertrek naar zuidfrankrijk was er niets meer van gekomen.
Bij bezoekjes aan Nederland meende ik daar geen tijd voor te hebben, zo'n haast heb ik altijd om terug te gaan.

Jan vondt dat we deze goede gewoonte nu na 8 jaar maar weer eens moesten oppakken en daar was ik het eigenlijk wel mee eens.
En dus hebben we twee dagen langs het Eibergse veen en de Winterswijkse dreven gewandeld.

De foto is tijdens een broodnodige rustpauze genomen bij de kalkgroeven bij Winterswijk, beroemd om de miljoenen jaren oude vonsten van helaas dode dieren.
De hoge hekken gaven ons wel een veilig gevoel, ze konden eventuele toch nog levende dinosaurussen tegenhouden. Anders zou ik niet weten waarom ze er staan.

Reisje.

We zijn er weer. We hebben een lange reis gemaakt en we hebben veel gezien.
Misschien komt er nog wel een verhaal over op de camperreizen blog. Maar eerst zijn er nog veel andere dingen te doen.

Maar ik wil toch even melding maken van het koorfestijn, wat uiteindelijk toch de hoofdoorzaak van dit najaarsreisje was.
Diny en Trudy zijn, zoals al eerder aangekondigd, een hele zaterdag onder de pannen geweest in Martiniplaza met het instuderen en uitvoeren van de Messiah van Händel.
Wij, Tom, Marun en ik, zijn natuurlijk 's avonds komen kijken en luisteren bij de uitvoering.
Muzikaal viel er volgens deskundigen nog wel wat op aan te merken. Vooral de akoestiek in de zaal was niet geweldig.
Toch wel fijn als je, zoals ik, geen verstand van muziek hebt. Dan hoor je de onvolkomenheden ook niet.
Maar ze hebben een reuze gezellige dag gehad, met onverwachte ontmoetingen met voormalige koorleden uit Bedum.

Ook bleek een van de solisten een bekende te zijn. Bas-Bariton Ben Brunt is familie van ons. Hij is getrouwd met Jaqueline, een dochter van broer Henk en hij zingt mooi. De wereld is klein.

Op reis.

We gaan er weer eens even tussen uit met de camper. Op weg naar  het, voor ons, hoge noorden. 

Deze keer geen buurman die op huis en vee past. Nee, deze keer hebben we inwonende oppas. Anja, een Nederlandse dame, die van huizen en dieren oppassen haar beroep heeft gemaakt, komt hier een paar weken wonen. Het kost een paar centen maar dan heb je ook wat.

Dus ook Filou kan deze keer thuis blijven. Lekker rustig voor ons en vooral makkelijk als we ergens op bezoek zijn of onderweg eens wat willen bekijken. Een beetje blok aan ons been is hij dan toch wel. En de camper zal vééééél schoner blijven.

Hoe hij het zal vinden weten we nog niet, dat horen we later wel.

Tot de volgende keer.

indiaanse

Er is een indiaanse geboren. Nou ja, geboren, ze is gehakt uit een stuk hout.
Wie meer wil weten kan op "beeldenstorm" klikken. Daar staat alles beschreven.

En begraven.

Nee, bijgezet in het familiegraf. Samen met een grote schare mensen hebben wij, buiten in de schaduw staande, gewacht tot de dienst voorbij was. Zo nu en dan klonk er gezang tot ons door en wisten we dat de dienst nog gaande was. We hebben eerst nog even achterin de kerk gestaan, maar het was zo mudvol en zo warm dat we lekker naar buiten zijn gegaan.

Na afloop liepen we op het kerkhof in een lange rij langs de kist, die voor de grafkelder neergezet was, om afscheid te nemen.

Diny had eigenlijk geen flauw idee wie er nu eigenlijk dood was. Ik wel, want ik was al eens bij die mensen thuis geweest en dan kun je ze beter plaatsen.

Er is een vaste clan van oudere vrouwen die bij feestjes altijd heel rustig en zoet bij elkaar zit. Een van hen moest het zijn, maar ze kon zich het gezicht van die vrouw niet voor de geest halen. Maar tijdens de dienst heeft ze al die oudere vrouwen goed bekeken en wie ze miste was vermoedelijk de overledene.

Vooraf gaande aan de begrafenis kon ik nog iemand die naast mij stond, het leven redden.
We stonden te wachten in het straatje naar de kerk tot de lijkauto zou komen. Het is er behoorlijk smal en we moesten ver aan de kant om die auto er door te laten. We weken uit tot op een schuine kant, bijna in de heg.
Die man gleed van die schuine kant af en zou zo voor de wielen zijn gevallen als ik hem niet met supersnel en heldhaftig ingrijpen daarvoor had behoed. Hij was me dan ook errug dankbaar.

Helaas,

madame Dax is niet meer. Ze is overleden.
Een buurtgenoot kwam aan de deur om het ons aan te zeggen.
De begrafenis is maandag om half vijf.

Nu moeten we er alleen nog achter zien te komen waarom of waaraan ze is overleden.
De aanzegger mompelde desgevraagd iets dat de oude dame was gevallen en niet weer op was gestaan.

We vragen het binnenkort na bij iemand die gewoon normaal Frans praat en die we wat beter kunnen verstaan.

Want dat is altijd weer het probleem.
Gisteren was ik bij de kapper en zat krantlezend op mijn beurt te wachten. De deur gaat open en een andere inwoner van Esplas komt binnen en gaat enthousiast naast me zitten. Een alleraardigste vent, monsieur Marty en een echte kletser.
Maar het grote probleem: hij praat niets anders dan patois, het plaatselijke dialect, en dan ook nog heel snel. En dat is voor ons nog moeilijker te verstaan dan het Fries door een Limburger.
En dus kon ik hem niet meer antwoorden dan ja of nee, afhankelijk van wat ik meende te begrijpen. En dat is ook niet zo leuk.