Grappig.

Ik zocht naar een foto om boven dit artikel te plaatsen en dan kijk ik wel eens op Google afbeeldingen of er wat bij zit wat ik gebruiken kan. Ik dacht zo maar aan een foto van pootaardappelen, vraag me niet waarom. En wat schetst mijn verbazing: tussen al die pootaardappelfoto’s zie ik ineens een foto van Diny zoals ze vorig jaar aan het  aardappels poten was. Mijn blog hoort er ook bij volgens Google. Zie printscreen hierboven

En waarom had ik die foto nodig? Ik wilde even vertellen dat alles hier klaar is om een poosje achter te laten. De pootaardappels zitten in de grond, het gras is gemaaid, de stoep is geveegd en de camper staat klaar om te vertrekken.

We laten huis, haard en de kippen over aan de goede zorgen van buurvrouw Gabi. Op naar de Noordpool, althans de buitenwijken daar van. Ik mag werkelijk hopen dat het daar in Nederland over een week toch wat aangenamer te vertoeven zal zijn als tot nu toe.

Vijver.

 

De vijver krijgt vorm, beetje bij beetje. Hij is gevuld met water dat nu de tijd krijgt om te naturaliseren. Ik bedoel om een beetje natuurlijk te worden, want water uit de kraan is (hopelijk) over het algemeen behoorlijk gezuiverd en dat heeft een vijver nu net niet nodig. Ik zal binnenkort eens een emmer water scheppen uit een bestaande natuurlijke vijver om er het nodige microleven in te krijgen.

En de waterplanten moeten natuurlijk ook nog. Een week geleden waren er nog niet veel waterplanten te koop, misschien is dat na half april wat beter. En dan natuurlijk een paar visjes. Of zouden schildpadden het ook goed doen?

Grasgedoe.

Voor de eerste keer dit jaar heb ik mijn gazon gemaaid. Het was nodig om de bovenkant weer een beetje gelijk te knippen na de lange winter. Gezien de weerberichten had ik niet gedacht dat het deze week nog zou kunnen, “ze” voorspelden slecht weer. Maar steeds weer blijkt dat “ze” nog maar nauwelijks één dag vooruit kunnen kijken, want het was vandaag prima grasmaaiweer.

En dat gazonnetje ligt er dus weer bij als een biljartlaken, maar dan een klein beetje schuin.

Mijn.

Er zijn diverse soorten mijnen, waarvan goud-en diamantmijnen het aantrekkelijkst zijn en landmijnen het vervelendst. Nou, die hebben we hier gelukkig niet in de buurt. Wat we wel hebben is een seringenboompjesmijn. Dicht bij ons zag ik een seringenhaag met tientallen jonge scheuten. Daarvan heb ik er een stel uit de grond getrokken en op eigen terrein gepoot. Ik hoop dat ze het beter gaan doen dan de vlinderstruikstekken die ik ruim een jaar geleden in de grond gestoken heb. Van de 40 stekken is er één aangeslagen. En er wordt nog wel beweerd dat vlinderstruiken altijd aanslaan, dat gaat zo gemakkelijk! Bij mij dus niet.

Lentegroei.

De DMM is in gebruik, de eerste zaadjes zijn ingezaaid en één bak kan afgedekt worden met een mooie boog van plastic. Zeer professioneel en effectief. En nu maar afwachten tot de zaadjes gaan ontkiemen, de omstandigheden zijn ideaal, daar kan het niet aan liggen. Hoop ik.

Diny kan haast niet zo lang wachten en probeert de kiemen uit de grond te kijken.

Herdenking.

Vanmorgen kwam ik langs “les salles de fêtes” wandelen, (het was zondag, nietwaar) en ik zag dat zich daar een groep mensen verzameld had, Esplassers en niet-Esplassers. Allen voorzien van bloemen en planten.

Hee, wat gebeurt daar waar wij niks van afweten. Wij zijn toch ook Esplassers?

Bij navraag werd mij verteld dat er een herdenking gaande was van de oorlog in Algerije. Een smerige koloniale oorlog die de Fransen daar uitgevochten en verloren hebben tussen 1954 en maart 1962.

De afloop van die oorlog werd dus herdacht en tevens werd die ene Esplasser die daar gesneuveld is geëerd. Ze hebben daar een heuse kerkdienst tegen aan gegooid, met na afloop zoals gewoonlijk en onvermijdelijk, een gezamenlijk aperitief .

Vandaar dat wij daar niks van wisten, dit moest een Frans onderonsje zijn, van vreemde smetten vrij. En het was gelukkig onze oorlog ook niet, wij Nederlanders hebben onze eigen schandvlekken te herdenken.

Maar ik mocht gerust een aperitiefje komen meedrinken. Zo aardig zijn ze dan ook wel weer.

 Voor volgende week zijn we wel uitgenodigd voor de jaarlijkse omelette de paque, maar daar doen we deze keer eens niet aan mee.

Lentebloesem.

Ik heb nu al een paar keer over het mooie voorjaar geschreven, vooral ook om de Nederlandse lezers die onder een siberisch aanvoelende kou gebukt gaan toch nog een beetje een lentegevoel te geven. Hierbij nog een toegift: prachtig mooi bloeiende madeliefjes in het weiland.

Verder commentaar is overbodig.

Lentekippen.

Zelfs voor de kippen is de lente aangebroken. De hele winter hebben ze al kakelend een beetje voor jandoedel door het weiland gelopen. Handenvol maïs kregen ze elke dag te vreten en zelfs leg(!)korrels namen ze tot zich, zakken vol heb ik die beesten gevoerd. Maar eieren leggen: ho maar!

En dan nu eindelijk, nu de dagen beginnen te lengen en de temperaturen wat oplopen, voldoen de dames aan hun verplichtingen. Net op het nippertje, want ik begon al aan lekkere kippensoep te denken. Voorlopig laten we het bij gekookte of gebakken eieren, ook goed te eten.

Lente.

Ieder jaar opnieuw, na mijn verjaardag is het lente. Ook nu weer, niet alleen volgens de kalender maar ook in het echt. Stralend mooi weer, ik kan niet anders zeggen. Kortebroekenweer, zelfs voor Diny.

En dan lezen we over Siberisch aanvoelende temperaturen op 1300 kilometer ten noorden van hier. Wat zijn wij blij dat we onze NL reis even hebben uitgesteld want zo’n overgang kan een mens natuurlijk niet verdragen.

Wij blijven nog even hier om te genieten van onze vrolijk bloeiende narcissen.

Jarig.

Maximaal één keer per jaar ben ik jarig en dat is ook wel genoeg, vind ik. Vandaag is het weer zover, 57 lentes tel ik nu ongeveer. Kan iets minder, maar ook wel iets meer zijn. Dat komt er niet zo precies meer op aan als de jaren beginnen te tellen en je eenmaal 50+ bent.

Wat doe je op zo’n hoogtijdag? Nou, feestvieren natuurlijk en vooral ook lekker eten. In dit geval in een restaurant in Carla Bayle, het dorpje in de verte waar we vanuit onze serre op uit kijken.

En ik mag wel zeggen: het was lekker.

Even een kleine aanvulling; dat lodderige oog van mij op die foto komt echt niet van een teveel aan wijn, maar het is een uiterlijk verschijnsel van een nogal pijnlijke oogholte ontsteking. Verder gaat alles goed, dank u.

En ook natuurlijk: bedankt voor de telefoontjes, de mails en de verjaardagskaartjes die ik mocht ontvangen.

Gootjesdag.

Die klus lag al een hele poos te wachten op afwerking. Maar ja, je weet hoe dat gaat: geen zin, geen tijd, te warm, te koud, kortom er is van alles te bedenken om iets uit te stellen.

Maar vanmorgen had ik de geest, het moest gebeuren. De zon scheen en er was geen regen voorspeld, dus het kon.

Eindelijk kon ik de dakgoten van het bijgebouw restaureren. Aan één kant, voorlopig. Goot er af, beugels losschroeven,  boeiplank in de verf, beugels er weer aan, de goot er weer in leggen en klaar is Dick. Maar die goot moet nu wel naar de andere kant aflopen want die ondergrondse pijp waar hij nu op aangesloten zit, is ergens onder de beton afgebroken en loopt niet goed door. Ja, het is de laatste van de vele ondergrondse leidingen die in dit huis aangepast moesten worden.

Maar wat viel dat tegen! Het begon steeds harder te waaien en het werd steeds kouder. En de lange dakgoot kreeg ik er niet heelhuids aan één stuk uit, mede door die harde wind. En dan breken de verbindingsstukken kapot die je dan net weer niet in voorraad hebt. Man, man, wat was dat afzien.

Toeristische trekpleisters.

overleden boom

voorde

 

Een voorde, een doorwaadbare plaats in een rivier of beek, of in dit geval door een greppel. Wat je op de foto ziet is absoluut geen Breedevoorde, eerder een Lichtenvoorde zo te zien.

Een heel oude door de voorjaarsstormen omgewaaide wilgenboom.

Een door de overvloedige regenval ontstaan moeras.

Op een zondagmorgenwandeling door de velden kom je zo allerlei bezienswaardigheden tegen en er is ook veel te beleven.

Vooral voor Anka. Een kat in de boom jagen, een hardloopwedstrijd met twee hazen, een bij vol daglicht stropende vos verjagen, haar leven is vol avontuur. Nog erger als het mijne.

moeras

Deeltrekker.

Er zijn mensen die een auto delen, dat schijnt goedkoper te zijn en milieubewust, of zo iets. En er zijn ook mensen die een trekker delen, ik ben zo iemand.

Dat kleine trouwe trekkertje stond hier bij les Tamaris zomer en winter buiten in weer en wind. En dat is niet zo goed voor het materieel, dan gaat het roesten.

Eén van de buren kwam laatst, al voor de winter, vragen of die trekker niet te koop was, hij had gezien dat ik hem niet veel meer gebruikte. “Nee”, was mijn antwoord,”hij is niet te koop en ik wil hem niet kwijt”. Ik heb hem namelijk zo nu en dan nodig voor de groentetuin en om brandhout te halen uit het bos en als je iets verkoopt ben je het kwijt.

Mijn voorstel aan hem was, als hij zorgde voor onderdak, hij de trekker en de bijbehorende machines net zo vaak mocht gebruiken als hij wilde. Daar was hij wel voor in en het mooie is dat hij alles een complete onderhoudsbeurt heeft gegeven. Iets waar ik nog nooit aan toe was gekomen.

Zo zijn we allebei tevreden.

Wegwijs.

Soms kan ik het even niet volgen. Hoewel ik altijd probeer niet al te kritisch te zijn op wat er hier gebeurd, is het soms wel eens moeilijk.

Neem nou deze beide borden (nou ja, het is één bord met twee kanten), het zijn prachtige splinternieuwe plattegronden van de gemeente Esplas en van het grotere gebied waar het dorp zich bij heeft aangesloten.  Bijna alles staat er op, zelfs zijn er overnachtingsadressen op aangegeven die in de toekomst nog moeten worden gebouwd. Niks mis mee zou je zeggen, regeren is vooruit zien. Bijna alles, les Tamaris staat er echter helemaal niet op, er staat op die plek een vreemde, mij onbekende naam geschreven. Les Cycoine, of zoiets.

En tot mijn verbazing staat dat bord aan de toegangsweg naar een eenzaam gelegen boerderij. Geen hond die daar langs komt en zeker geen toerist. En dan vraag ik me dus af welke heldere geest dat nu weer bedacht heeft.

Dat zou ik niet moeten doen, bewondering zou moeten volstaan!

Bijna voorjaar????

Volgens de kalender duurt het niet zo lang meer voor het voorjaar mag losbarsten. Maar het lijkt er niet meer op. Die “andere gebieden in europa” die jaloers zouden kunnen zijn op ons warme weer kunnen opgelucht ademhalen. Ook hier is het koud en valt er sneeuw.

Dit heeft tot gevolg dat de houtkachel al in de vroege ochtenduren ontstoken moet worden en dat ik zo maar midden op de morgen tijd heb om dit blog bij te werken.

Het moet toch niet gekker worden.

DMM.

Het voorjaar nadert met rasse schreden en dus wordt ook Diny bevangen door het zaaivirus. En dat houdt in dat ik weer de nodige werkzaamheden mag verrichten. In dit geval moet er een plastic tunnel op één van de bakken gemaakt worden waaronder de eerste zaadjes gezaaid kunnen worden. Die kunnen dan op die lekker warme en vochtige plaats, beschermd tegen weer en wind, mooi ontkiemen.

Hopen we.

Tegenstelling.

In tegenstelling tot sommige andere gebieden in Europa, waar het volgens zeggen sneeuwt en koud is, is het hier wel aangenaam vertoeven. Zo aangenaam zelfs dat de korte broek en het T-shirt weer uit de mottenballen gehaald konden worden.

Dat wilde ik toch maar even schrijven, niet om iemand jaloers te maken of zo.

Hoewel, nu ik, na een korte fietstocht en een mislukte poging om bij een imker honing te kopen, weer thuis ben en zo naar buiten kijk, kan het zo dadelijk net zo goed gaan regenen. Het betrekt.

En zij vreesden met grote vreze.

Volgens Markus 4:41 deden ze dat meer dan 2000 jaar geleden ook al.

Maar dat kan ik nu ook, maar dan frezen met een grote frees.

Het is weer bijna aardappelpoot tijd. En dus moet zo langzamerhand de groentetuin in orde worden gemaakt. Dit tot ontzetting van Diny, want er staan nog enkele bloemkolen groter te groeien en daar mag ik niet aankomen.

Nou dan frees ik daar toch netjes omheen! Want ik vrees haar toorn met grote vreze

Fietsen.

Wat doe je op een zonnige vrijdagmiddag als je geen zin hebt om iets nuttigs te doen en de temperatuur zo tegen de 20 graden aanloopt? Juist, je gaat een eindje door de prachtige omgeving heuvel op en heuvel af fietsen, dat is goed voor hart en bloedvaten en het is nog leuk ook nog.

En als het al te steil wordt schakelen we de hulpmotor bij. Dat is erg makkelijk en luxueus.

Voor wie een eindje mee wil genieten, klikt hier op.

Gespuis.

Kom je om middernacht buiten voor het uitlaten van de hond en het sluiten van het hek en de kippenhokken, dan struikel je bij de achterdeur over twee joekels van honden die liggen te wachten tot Anka komt buitenspelen. Je verwacht dat niet dus je schrikt je te pletter.

Die ene hele grote Berner Sennen hond ontsnapt de laatste tijd steeds vaker bij de burgemeester en de andere, een bordercolly die al langer de hele omgeving afstruint, komt van de pastorie. Dus eigenlijk wel hoog bezoek. Ware het niet dat de pastorie al heel lang niet meer wordt bewoond door een pastoor en dat de burgemeester heerser is over zo om en nabij 85 Esplassers. Dus zo belangrijk is het allemaal ook weer niet. De zwarte Labrador, die inmiddels bekend is, mag blijkbaar iedere dag even los van de ketting om te buurten. 

Maar het is hier de laatste tijd wel een zoete inval wat honden betreft. Gelukkig zijn ze allemaal even lief en aardig, dus veel last hebben we er niet van. Maar al die stront in de tuin........

Vent l’autan.

Een gekmakende wind, zo wordt beweerd. Een harde oostenwind waait nu al een paar dagen over het zuiden van Frankrijk. Drie dagen mag dat duren dan moet het voorbij zijn, zo is de traditie.

Gelukkig krijgen we hier op les Tamaris nooit echt de volle laag omdat we nogal beschut achter een heuvel zitten. Onze burgemeester beschermd ons, kun je wel zeggen, want hij woont op die heuvel. En ik heb de indruk dat de schade hier in onze streek nog wel meevalt. Maar ik ben nog niet ver rond geweest, dus ik kan het mis hebben.

Bloemkoolslachter.

Wat schetst onze verbazing toen ik in de groentetuin plotseling bloemkolen zag staan. Om met André van Duin te spreken: “hele grote bloemkoole, oh wat zijn ze groot”

We hebben er de hele winter niet naar omgekeken want dan groeit er toch niks, nietwaar? Maar deze kolen zijn stiekem doorgegroeid, ondanks sneeuw en ijs. Ik heb meteen het grote mes gepakt om er één te oogsten. Die zal ik deze week vast wel om mijn bord terug zien.

Wonderbaarlijk.

Zomers.

Een eerste zondag in maart. De zon schijnt en de temperatuur loopt op tot een zeer agreabele hoogte. En dan is die serre van ons zo fijn met die schuifdeur die ver open kan.

Lekkere frietjes erbij, een stukje van een mals kalfje op het bord en een glaasje rode wijn: de zondag is perfect en kan niet meer stuk.

Kraamvisite.

De beide kuikens mogen nu naar buiten. De eerste dagen van hun leven waren nog te koud en heb ik zelfs nog wat bij verwarmd. Maar de temperaturen stijgen en dus heb ik ze de betrekkelijke vrijheid gegeven.

En dat leidt tot grote nieuwsgierigheid bij de andere kippen.  De hele ploeg zit voor het gaas te kijken om de aanwinst te bewonderen. Ze vinden het prachtig.

Ik ook, trouwens.

Bezuiniging.

En ja hoor, daar was ie dan: de brief van het pensioenfonds waarin de bezuiniging werd aangekondigd. Een half procent minder in het loonzakje, toe maar. Of je een emmer leeggooit.
De buikriem moet dus aangehaald worden, maar waarmee en hoe doe je dat?

Eureka!! Ik weet wat.
Als ik mijn eigen baard redelijk in fatsoen kan houden met een tondeuse dan kan ik toch ook wel m’n hele kop knippen? Dat spaart weer de kapper uit.
Niet dat die zo heel erg duur is, 14 euro vraagt die jongen voor een knipbeurt. Maar hij vraagt wel ieder jaar een euro meer terwijl mijn inkomsten steeds minder worden.

En zo maken de bezuinigingen de economie kapot. Binnenkort zal die kapper ook zijn hand moeten ophouden bij de sociale dienst omdat zijn klanten doe-het-zelvers worden.

Maar ik hoor jullie zeggen “het oog wil toch ook wat” en dat is natuurlijk ook zo. Maar zoals het vroeger was, zo zal het nooit meer zijn.
Errug jammer.

Ik zei nog tegen Diny dat ik dat ook wel bij haar haar kon doen, maar daar was ze niet zo voor. Zij is altijd al wat “riever ewest” als ik. (enigszins royaler)

Beter ten halve…

….gekeerd dan ten hele gedwaald.

Deze socialistische regering hier in Frankrijk is op sommige punten toch verstandiger dan die  rechtse rakkers die het hier eerder voor het zeggen hadden.

Neem nu dat dwaze idee van de alcoholtester (blaaspijpje) die verplicht in elke auto zou moeten liggen. De diepere gedachte hier achter was dat als je met een beetje of veel drank op in de auto stapt, je eerst jezelf gaat testen of je alcoholpercentage niet te hoog is. Dwaasheid in mijn ogen en ook in de ogen van mijn zoon de rebel; als ik twee glazen van enigerlei drank op heb rijd ik gewoon en hoop dat ik geen controle tegenkom en als ik veel gedronken zou hebben (stel dat) dat blaas ik niet omdat ik vind dat ik dan nog veel beter kan rijden. Daarom lag mijn gratis verkregen exemplaar ergens in een kast en niet in een auto.

Jammer voor de alcoholblaaspijpenlobby, maar het grapje gaat nu definitief niet door.