Papegaai.

Zie ook beeldenstorm.

Canal du Midi

                                                  Klik hier om het verhaaltje te zien.

Alles gaat voorbij.

Alles gaat ooit voorbij. Ook mijn kippenweide is aan het einde van zijn/haar bestaan gekomen.

WAAROM???
Nou, dat zal ik vertellen: alle kippen die daar lekker vrij en blij hebben lopen smullen van alle insecten die daar rondhuppelen/fladderen/kruipen, zijn (net als die insecten) op een gruwelijke manier aan hun einde gekomen. Vermoord door roofvogels of roofdieren.

Dus ik houd nu alle kippen in een van boven afgesloten ren. Wel zo veilig. En, al peinzend in het veld kwam ik op het idee dat het misschien wel slim zou zijn om dan ook maar het nutteloos geworden afrasteringsgaas te verwijderen. Als dat weg  is kan ik natuurlijk veel makkelijker het gras maaien en ik ben van dat onmaaibare lange gras af dat door het gaas groeit.
Dat had ik natuurlijk ook wel weg kunnen spuiten met één of ander wondermiddel van Bayer of Monsanto, maar dat gaat me dan net weer te ver.

Dus met de gedachte dat gemak den mensch dient, sloop ik de boel. Hoewel me dat ook nog menig zweetdruppel kost.

Verstikkend.

Mijn vijverpompje was helaas drooggekookt tijdens onze afwezigheid en de vissen snakten naar verse lucht in het water. De kikkers niet, die vonden het wel best zo, maar die kunnen dan ook prima op de wal leven en lawaai maken. 

Maar gelukkig is er altijd nog "malle Peetje", zoals vriendje Peet zich zelf soms heel erg oneerbiedig maar wel toepasselijk noemt. Hij heeft een schuur vol met prima, goede, minder goede en soms zelfs waardeloze spullen. 

Maar toen ik hem tijdens mijn periodieke koffie/bier/gezelligheids bezoek vroeg of hij soms een vijverpompje in de aanbieding had, sprong hij overeind en toverde een prachtig antiek exemplaar tevoorschijn. 

Krekwakwol!

En op mijn aarzelende vraag wat het moest kosten, vertelde hij dat hij blij was dat hij er van af was.

Kijk, zulke mensen, daar moeten we er meer van hebben. En mijn vissen kunnen weer vol dankbaarheid verse lucht happen.

Zielepoot.

Oh zieligheid niet af te meten.

Anka is aangetikt door een (mijn?) auto en heeft haar poot geblesseerd. Een wond tot op het bot. Madame de dierendokter constateerde gelukkig geen breuk en heeft de wond onder narcose dichtgenaaid.

En nu gaat ze een poosje hinkend door het leven.

Op de foto hieronder, die ik zojuist genomen heb, kun je zien hoe het leven in elkaar zit, hoe donker de wolken ook zijn, er zit altijd wel een verlicht randje aan. Dat geeft weer hoop!

Reisje van zuid naar noord v.v. Een impressie.

Het zooitje ongeregeld in de kippenren heeft de goede zorgen
van de buurman prima doorstaan.
Het beveiligingsnet boven de ren was wel gescheurd, wat wijst op een mislukte
duikaanval van een of andere roofvogel die zijn bril niet op had.

Onderweg komen we de raarste beesten tegen, in dit geval een kudde Alpaca's.
Die worden, volgens de eigenaar, gefokt voor de kostelijke wol die ze produceren.
De boerin breidt er met antieke machines sokken van.
Diny staat er met zin en verstand naar te kijken.

Bij weer een andere boer zie je weer andere dingen. Deze heeft vele hectares fruitbomen
en een eigen verkoopwinkeltje. Daar heb ik, als dank voor de overnachtingsplek,
dus een fles eigengemaakte appelsap en een fles cider gekocht.
Deze boer woont aan het eind van een 3 kilometer lange toegangsweg
helemaal in de eenzaamheid. Maar wel mooi!

Ergens in het midden van het land stroomt de Dordogne. Het water van deze rivier
wordt op  meerdere plaatsen opgestuwd om stroom op te wekken.

Daar waar wij de rivier kruisen hebben ze ooit een kolossale stuwdam gebouwd.
Aan de stroomafwaartse kant zie je dan ook een duizelingwekkende diepte.

En dan, eindelijk in NL aangekomen zien we de veel rustiger kabbelende rivier de Rijn.
Veel minder hoogte verschillen maar wel meer scheepvaart.

Ook dat is leuk om, rustig aan de waterkant zittend, een poosje naar de
bedrijvigheid te kijken.

Een bezoek aan NL is niet compleet zonder een bezoek aan mijn geboortebuurt..
De buurtschap waar ooit in een grijs verleden mijn wieg heeft gestaan en waar
mijn broer al vele jaren lang onze naam hoog probeert te houden.
Dat is hem wel toevertrouwd!

En dan, eindelijk, na  een wandeling door een mooi natuurgebied in het
uiterste noorden van het land, is de tijd gekomen dat we weer op huis aan gaan.
om te zien hoe de kipjes de verzorging doorstaan hebben.