Werk

Er is veel werkeloosheid momenteel, dat lees ik in de krant en dus is dat waar.

Neem nou Wilco, een nijver ondernemer die zijn best doet om zijn bedrijf op te bouwen. Dat lukt hem uitstekend, geloof ik.
Maar er moet op zijn terrein een kantoorgebouw gebouwd worden en hij zoek mensen die dat voor hem doen.
Ze zijn niet te vinden.

Dus ben ik eindelijk uit mijn 10 jaar durende rust ontwaakt en ga hem een aantal uren per week helpen bouwvakken. Dat is weer echt werken, met spierpijn en alles wat daar verder bij hoort.

Voorbij.

De tent is weer droog, het weer blijft mooi, dus kan de familie weer met een gerust hart op pad. Op zoek naar een mooie camping met, dat vooral, een, mooi zwembad.
Want dat kunnen wij nu net niet bieden.

Ons rest niets meer dan een mooie foto als aandenken aan de invasie.

Droogdok Esplas

Vakantie in la douce France. Iets mooier is er bijna niet te bedenken voor Nederlanders die hun gure en onberekenbare weer willen ontvluchten. De hoofdwegen naar het zuiden zijn zo ongeveer verstopt.

Maar ook in Frankrijk regent het gelukkig ook wel eens.
En als je dan onderweg bent en je tent is kleddernat geregend, dan is het fijn om familie te hebben in het zonnige warme zuiden.
Familie met een groot afdak waar de tent gedroogd kan worden en waar je ook nog eens welkom bent.

Wie heeft dat nu? Dan ben je toch een gezegend mens.

Paardenpoeppaddestoelen.

Soms kom ik tijdens mijn rondje met het hondje leuke dingen tegen. Slangen, rupsen, en zoals deze keer, een groepje paddestoelen.
Op ons weiland lopen momenteel 2 paarden te grazen. Ze zijn van dezelfde boer die vroeger met de schapen rondtrok door de omgeving. Helaas is hij daarmee gestopt.

Blijkbaar is paardenpoep een prima voedingsbodem voor een soort paddestoel. Het groeit daar prima op. Zouden ze eetbaar zijn?

Adder.

We houden niet zo van addertjes onder het gras. Dat zorgt voor onaangename verrassingen.

Maar voor dit addertje was ik al gewaarschuwd. Ik zag Filou heel aandachtig kijken naar iets in het gras en even later liep hij weg, net of hij niets gezien had.
En dan ziet hij meestal iets waar hij niet mee overweg kan en wat hij niet vertrouwd.

Toen ik ging kijken hoorde ik al het waarschuwend gesis van een slang. Ik zag aan de strepen dat het een adder was, dus ik bleef ook maar op veilige afstand staan.
Filou vond dat ik toch te dicht bij kwam en begon me hard blaffend te manen dat ik net als hij weg moest wezen.

Dat heb ik ook maar gedaan.

Wat is dit ?

Vandaag voor het eerst gezien op mijn eigen erf. Met hoge snelheid sprintte hij van hier naar daar.
Een groene rups met witte knobbels. Ongeveer 10 cm lang en bijna 1,5 cm dik. Een joekel.

Wat voor vlinder moet daar uit komen?
Wie het weet mag het zeggen.

De Jan Woutersen trap.

Jan heeft tijdens zijn oppasperiode een trap ontdekt bij de vijver. Een totaal overwoekerde en half verrotte trap.
Dat kon hij niet aanzien en omdat hij toch wel wat onderhanden wilde hebben heeft hij die dus maar eens grondig gerenoveerd.

En zie het resultaat.

Uilen.

Mijn gebeeldhouwde uil staat al enige tijd te pronken op een paal in de Slangenburg.

Deze week kreeg ik een foto toegestuurd. Hieruit blijkt hoe levensecht die uil wel is.
Hij krijgt regelmatig bezoek van een levensechte verliefde steenuil.

Erg grappig.

Potager.

Diny heeft in het voorjaar nogal wat moeite gedaan om in de groentetuin de bodemstructuur te verbeteren. Compost, mest, zand, van alles is er aan gedaan. Dit in de hoop dat de grond wat handzamer zou worden.

Ineke en Jan vonden dat dit niet gelukt was en hadden de strijd tegen het onkruid opgegeven. Met alle gevolgen van dien.

Diny niet, zij gaat blijgemoed het achterstallig onderhoud te lijf en hoopt daar de verse vruchten van te plukken

14e juli.

De grote feestdag in Frankrijk. We, nee, zij herdenken de bestorming van de Bastille, heel lang geleden. En dat wordt uitbundig gevierd op vele plaatsen.
Met veel vuurwerk en grote knallen. Aan alle kanten zie je de lichtflitsen en hoor je het lawaai in de verte.

Dit tot grote wanhoop van Filou, hij haat knallen. En dus bonkt hij net zo lang tegen de buitendeur tot we overstag gaan en hem binnenlaten.
En daar zit hij dan, al bibberend bescherming te zoeken bij de baas.

Indringer.

We hebben een nieuwe bewoner op Chicane. Een jong grijs katje is aan komen lopen toen wij zelf met vakantie waren.

Hij terroriseert de hele boel, wij proberen hem buiten het huis te houden, de andere katten durven nauwelijks meer dicht bij huis te komen en Filou probeert hem grauwend enig fatsoen bij te brengen. Voorlopig is dit alles nog tevergeefs.
Wegens zijn overmatig grote oren is hij Dombo genoemd. Ook daar zal hij wel niet naar luisteren.

Overloper.

Zaterdag zijn Ineke en Jan Woutersen weer vertrokken. Na, volgens hun eigen zeggen, zes weken met veel genoegen op Chicane te hebben gebivakkeerd, was het bijna tijd om langzamerhand weer op huis aan te gaan.
Maar ze hadden nog wel tijd voor een kleine omweg over Lourdes. Daar moet je per slot van rekening geweest zijn.

Ze hebben hun best gedaan op ons landgoed en alles was prima verzorgd toen we thuis kwamen. Nogmaals dank.

Tijdens het inpakken van de auto dacht Filou blijkbaar dat hij weer eens mee mocht. Hij is vaker mee geweest op hun wandeltochten en dat is hem goed bevallen.
Hij was zelfs bereid om een beetje op te schuiven zodat er ook nog bagage ingeladen kon worden.

Ik heb hem toch maar vriendelijk gevraagd om bij ons te blijven.

Nog steeds op weg.

Donderdag 9 juli; we zijn er nog niet, wel bijna. We hopen morgenmiddag, vrijdag, Chicane weer te bereiken.
We hebben Jan en Ineke al gewaarschuwd dat we er aan komen.

Gisteravond waren we nog bij Marcel en Sylvie en konden we nog een optreden van hem meepikken. Marcel had, samen met anderen, in Charleville een zogenaamde jazz jam sessie georganiseerd. Dat is een spektakel waar amateur jazzmuzikanten kunnen laten zien wat ze in hun mars hebben.

Hij deed dus zelf ook mee met contrabas en trompet. Dat was, onder het genot van een biertje, lekker luisteren en genieten van de muziek.

Zo vaak horen we hem niet.

Het laatste verhaaltje.

Na een heel lange tocht over de Zweedse en Deense autowegen zijn we met alweer een veerboot via Putgarden Duitsland ingetrokken.

In Heiligenhafen vonden we aan het strand van de Oostzee een grote parkeerplaats met een paar honderd campers. Nog nooit zoveel bij elkaar gezien. We werden dan ook om 8 uur vriendelijk doch dringend uit ond bed geklopt door een functionaris die ons parkeerbewijs wilde zien die we natuurlijk niet hadden. Na het betalen van 10 euro mochten we de hele dag blijven, wat natuurlijk niet onze bedoeling was. Ondanks dat het daar een mooi gebied is.

We wilden verder om ook nog even tijd te hebben om via Nederland te rijden.

We stoppen hierbij met dit reisverslag, het meest bijzondere deel hebben we achter de rug. Het was een prachtige reis en we hebben ontzettend veel mooie dingen gezien, maar aan alles komt ooit een eind.

Bedankt voor de vele leuke reacties die jullie ons gestuurd hebben en tot ziens.