Fifike.

Na lang en stevig onderhandelen over de kosten heb ik weer eens een opdracht binnengesleept om een aantal Fifike's te maken. Wegens overweldigend succes was de voorgaande lichting finaal uitverkocht.

Ook was er nog een concurrentiestrijd met de moderne techniek in de vorm van de 3-D printer. Hiermee kunnen de modellen ook uitgeprint worden nadat er een scan van mijn voorbeeld is gemaakt. Maar dan heb je wel een plastic dingetje, terwijl de opdrachtgever voor originele handgemaakte beeldjes gaat.

En daarbij, ik ben ook nog veel goedkoper!

Sp(l)ijtig.

Dat krijg je als je te vers hout gebruikt om een beeldje uit te hakken. Je laat het een paar dagen staan omdat je even wat leukere dingen te doen hebt en als je terug komt zie je hoe de natuur verwoestend te werk kan gaan.
Het beginnende beeldje is bijna midden door gescheurd door het droogproces. Nu wordt dit stuk hout weer gepromoveerd tot brandhout. Dat moet er ook wezen!

Een vier-daags reisje naar de Camarque

Meer weten?

Klik hier

Mees(terlijk)

Diny hoorde een gepiep nabij de vuilnisbak. Ik hoorde niks, want ik luister slecht (maar dat terzijde).

In een in onbruik geraakt betonnen putje zit een heel klein gaatje, net groot genoeg om twee koolmeesjes door te laten. Toen we nieuwsgierig het deksel optilden zagen we een 7-tal jonge koolmeesjes gezellig bij elkaar zitten wachten op hun voedertijd.

Een mooi veilig plekje waar geen roofdier bij kan.

Wildbaan.

Dan denk je dat je zo langzamerhand alles al wel gehad hebt aan huis-tuin-en kip vernielend en overlast veroorzakend (on?)gedierte. Konijn, buizerd, vos, muis, kikkers.....
Maar nee hoor, vanmiddag zag ik tot mijn verbazing een ree heel rustig en bedaard door mijn tuin slenteren. Precies zo als ik het zelf ook regelmatig doe.
Al proevend van de druivenstokken en knabbelend aan de vijgenblaadjes was ze haar territorium aan het verkennen. En zo nu en dan even rondkijken of er geen onraad is.

Als je van de wind af staat en stil blijft staan als zij omkijkt, kun je heel dicht bij zo'n ree komen. Tot dat de hond er lucht van krijgt, dan is het gebeurd met de rust. Dan rest haar niets anders dan zo snel mogelijk het reeënpad te kiezen.

Ja, ja, het leven op het franse platteland zit vol verassingen.

Rampspoed.

In één maand tijd 8 kippen verliezen, wie doet mij dat na?

De buizerds hadden het gemunt op de witte kippen, die waren al eerder op. Maar ook de zwarte kippen begonnen te verdwijnen. Wat raar!

Ik zag geen stoffelijke overschotten maar wel een hoop veren in het hok. Dat konden geen roofvogels hebben gedaan. Die komen niet in het hok en als ze aanvallen nemen een paar happen en laten de rest liggen.

Dat moeten dus wel vossen geweest zijn. Maar hoe komen die in een afgesloten binnenhok?

Bij nadere bestudering bleek dat de enigste mogelijkheid zou kunnen zijn dat ze de deur van de ren, die met een contragewicht is afgesloten, met poot of neus opgeduwd hebben en zo het hok binnen zijn geslopen. Met als gevolg een bijna lege kippenren. Slechts 2 kipjes zijn er overgebleven.

Dus moet er wat gebeuren. Op le bon coin zag ik een aanbieding van broedeieren van kriel-en legkippen, af te halen in een dorpje niet ver uit de buurt. Daar zijn we vanmiddag naar toe geweest om 12 eieren te kopen.

En die 12 eieren liggen nu te stoven in de broedmachine.

Tot over drie weken !

Trompetter.

Om meer te zien: klik op de beeldenstorm

Maison sweet maison.

Het is weer gelukt, we zijn weer veilig op de basis teruggekeerd na de reis van ruim twee weken. Dat is altijd weer mooi want je weet toch maar nooit, nietwaar?

Tot zover het goede nieuws. Nu volgt de klaagzang.

Op 8 kilometer van huis in Saverdun bedacht ik me dat het goed zou zijn de camper weg te zetten met een volle tank. Dat is makkelijk voor een volgende keer en de prijs is nu nog laag.

Dus even tanken bij de intermarché. Omdat ik aarzel welke pomp ik zal nemen sta ik een beetje scheef voor het inrit naar de uiteindelijk gekozen pomp. Een beetje te scheef, want ik kom net buiten het zichtbereik van de buitenspiegel, met de zijkant van de camper tegen een te hoog betonblok aan. Met catastrofale gevolgen zoals op de foto te zien is. Een ongeluk zit blijkbaar nog altijd in een klein hoekje.
Dat wordt dus weer een paar daagjes nijvere huisvlijt betrachten, want zo kan het niet blijven.

En zodra we thuis komen kijk ik meteen even naar de kippen om te zien of ze goed verzorgd zijn. Ik zie meteen een bos witte veren in de buitenren liggen. En ja hoor, weg zijn de beide nog overgebleven witte kippen. De buizerden hebben weer hun slag geslagen. Merde allor!

Oordelen

Het is beter om niet te oordelen, vind ik.
Mijn hondje Anka denkt daar anders over. Bij de ontmoeting met Haiku, de hond van Marcel, vanmorgen ging het van dik hout zaagt men planken.
Al rennend door het weiland grepen ze elkaar een beetje bij de strot en per ongeluk deelde Anka een oor van Haiku bijna in twee-en.

Bloeden als een varken en een bezoek aan de dierendokter was het vervolg. Die dokter oordeelde dat hij daarna recht had op 65 euro. Maar zoals ik al zei: ik oordeel niet.