Zo zie je maar weer
dat er niets nieuws onder de zon is.
Het zal zo’n 25
jaar geleden zijn, ik was in die tijd ook afdelingschef bij de
verbruiksadministratie van de toenmalige EDON, een energiebedrijf in
het uiterste noorden van het land. Tegenwoordig heet zoiets niet
meer chef maar manager, heb ik begrepen. Een baan waar ik
noodgedwongen in ben beland, hoewel dat mij als techneut bepaald niet
op het lijf geschreven was en ook niet leuk vond.
Je moet wel eens
wat.
Op een mooie
zomerdag was het eens erg warm en diverse mannelijke
kantoor-medewerkers verschenen in korte broek op hun werk. De dames
zaten er in hun korte rokjes ook al luchtig bij en dus dachten de
heren, waarom wij niet.
De chef der cheffen
oftewel het afdelingshoofd, een dame genaamd Linda, kwam ‘s morgens
direct naar mij toe en beval mij op hoge toon om op mijn afdeling
luidkeels te verkondigen dat korte broeken op het werk niet
toegestaan waren. Voor de mannen dan, wel te verstaan!
Op mijn brutale
vraag waarom dat niet mocht, kreeg ik als antwoord dat zij die blote
harige mannenbenen absoluut niet kon verdragen. Dat was heel erg
lelijk! En gelijk had ze natuurlijk, er bestaan helaas erg lelijke
mannenbenen. Vrouwenbenen trouwens ook.
Mijn volgende vraag
was of dit verbod voortkwam uit een directiebesluit dat voor het hele
bedrijf zou gelden. Dat was niet het geval, het was haar eigen
besluit. Daar had ze het volste recht toe, vond ze.
Er restte mij niets
anders dat haar voorzichtig te vertellen dat ik haar opdracht zeker
niet zou uitvoeren, deels om haar te beschermen tegen de harde en/of
flauwe grappen die ongetwijfeld achter haar rug om zouden worden
verkondigd en deels ook uit zelfbescherming. Want als zo’n
afdelingschef zelfstandig verboden zou kunnen uitvaardigen, wie
garandeerde mij dan dat een volgende keer kerels met hangsnorren niet
de dupe zouden worden. Wie weet, vond ze mij ook niet mooi genoeg!
Het kan zijn dat dit
voorval mij mijn carrière heeft gekost en dat ik daarom nu hier in
zuid Frankrijk zit te "verpieteren".
