Te koop.

Deze arme trouwe camper van 15 jaar oud staat momenteel, samen met een heleboel trekkertjes en graafmachines, op een heel groot terrein aan de route national 20 bij Cintegabelle.
En ook nog met een groot bord "te koop" achter het raam.

En nu maar afwachten of het storm loopt met kijkers en vooral kopers.
Dit in de hoop dat hij zo meer gaat opbrengen dan bij een inruil.

Adria.

Adria, dat is het merk van onze nieuwe camper. Ja, spiksplinternieuw.
De oude camper werd ook echt oud en de nieuwe zijn zoveel mooier. Hoeft Diny ook geen wankel trapje meer op te klimmen als ze naar bed wil.

Kan dat zo maar? Ja, dat kan zo maar.
Is er geen economische crisis dan? Dat zal wel zo zijn, maar we hebben er nog niet veel van gemerkt. En voordat we dat gaan merken hebben we mooi een nieuwe camper. En daarbij, zijn de banken wel echt zuinig op ons zuurverdiende geld?

En ook nog, ik weet niet hoe dat in Nederland is, maar hier zeggen ze dat in crisistijd het geld moet rollen. Dat helpt de economie er weer boven op.
Wij doen niets anders dan onze burgerplicht.

Voor meer foto's, zie camperreizenblog

(bijna) Voorjaar ?

Het lijkt er soms op. Het regent niet zo vaak meer en de kletsnatte grond droogt langzaam op. Dat moet ook, want de boeren klagen steen en been dat ze het zaaigoed niet in de grond kunnen krijgen of dat er nodig kunstmest gestrooid moet worden.

Dat probleem hebben wij gelukkig niet, maar ik heb alvast wel een keer de groentetuin gefreesd. Dan kan de losse grond beter drogen en de kippen vinden het prachtig.
Zij kunnen de hun opgelegde taak beter uitvoeren, namelijk het grondig onkruidvrij maken van de grond.
Ze doen het graag.

En nog een keer.

En nu we het toch over mooi weer hebben, Diny kan er ook wat van.
Met het bord op schoot in een lekker warm hoekje zitten eten en, onder toeziend oog van onze huisbosuil, fijn genieten van de winterzon.

"Wie kent mijn kont in Frankrijk", is hier een gevleugeld woord.
En zo is het.

Rust.

Zoals ik al schreef, ik was moe geworden van al dat werken.
En wat is er dan mooier dan dat het de volgende dag stralend mooi weer is, waardoor ik op mijn gemak mijn broodnodige dagelijkse schoonheidsslaapje kan slapen.

En er kan niks gebeuren, Filou waakt.

Hangaar.

Vandaag zijn we leuk bezig geweest met werken.
Ik althans.

Ik ben van 9 tot 18 uur bezig geweest met het storten van een betonnen vloer in de oude hangaar. En dat is echt werken, zoals ik dat al lang niet meer heb gedaan. Daar wordt je behoorlijk moe van.

Gelukkig zorgde Diny voor de aanvoer van de betonmelange, een mengsel van grind en zand.
Dat scheelde toch een stuk.

Lekker.

Februari slachtmaand.
Nee dat geldt niet voor Nederland, geloof ik. Was dat niet november?

Maar hier gebeurd het wel dat in februari de vette varkens geslacht worden. Het is maar net wanneer ze dik genoeg zijn.

Bij onze Nederlandse kaasleverancier hebben ze altijd een aantal varkens die ze voeren met, onder andere, het afval van de melkmakerij. Ze gooien natuurlijk niks weg wat nog voedingswaarde heeft.

Deze keer hadden ze daar 5 van die lieve beestjes lopen. Een koele droge stal en een mooie modderige uitloop stond tot hunner beschikking. Ik heb ze gezien, ze waren zeer content met hun leven.
Maar aan alles komt een einde, zelfs aan het mooiste varkensleven. Ze zijn samen afgevoerd naar het slachthuis.

En nu ligt een deel daarvan op ons aanrecht. 6 kilo vlees en ook nog 3,5 kilo verse worst.
Dat wordt smullen.

Br.

Het is me het wintertje wel, dit jaar.
Sneeuw, regen, storm en toch gelukkig ook nog wel eens zonneschijn.

Gisteren was het hier 15 graden, bijna voorjaar.
Vandaag, zaten we om 11 uur buiten in het zonnetje koffie te drinken. En een paar uur later was het koud en guur en nat. Dat noemt men zo wisselvallig als het weer.

En een tweede storm raast weer over Frankrijk. Als je de televisiebeelden ziet hoe het te keer gaat aan de kust, rijzen de haren je ten berge. En weer zitten vele tienduizenden woningen zonder stroom dankzij dat ouderwetse, fragiele bovengrondse stroomnet.

Gelukkig trekt de storing niet over ons gebied. Weer komen we hier goed weg.
Waar blijft het voorjaar?????

Crêpes.

We kregen weer een uitnodiging voor een feestje in Esplas.
Deze keer konden we crêpes komen eten in de feestzaal. Met aansluitend om 23.00 uur
een discomobileavond. Wat dat ook moge zijn.

Dat pannenkoekjes eten schijnt ook weer een diep christelijke achtergrond te hebben. Het is bedoeld om te herdenken dat Jezus 40 dagen na zijn geboorte in de tempel is gepresenteerd aan de priesters. Waarom dat met het eten van pannenkoekjes moet gebeuren weet ik ook niet.

Maar zaterdagavond keek ik om een uur of 8 door het raam naar buiten. De wind huilde om het huis en een kleine sneeuwstorm beperkte het zicht. En koud dat het was.

Dat was dus voor ons reden genoeg om lekker thuis bij de warme kachel te blijven zitten.
Die crêpes kunnen we prima missen, zo lekker zijn ze nou ook weer niet.
En een disco avond is ook niet het toppunt van vermaak voor ons. Maar het kan ook zijn dat verondersteld wordt dat de oudjes zoals wij dan al naar bed gaan.

Werken.

Terwijl ik, zoals gewoonlijk, mij hoofdzakelijk bezig houd met leuke dingen zoals brandhout zagen, hangaar opknappen, dieren verzorgen en met de hond wandelen, is Diny druk bezig om ons schamele inkomen een beetje op te krikken.

En dit onder verschrikkelijke werkomstandigheden. Ze zit niet lekker binnen achter een comfortabel bureau met de verwarming aan.
Nee ze zit, nu in februari, buiten in de brandende zon aan een gammel tafeltje vol met belangrijke papieren andermans boekhouding door te spitten. Dat is afzien!

Ik weet het, het is niet altijd eerlijk verdeeld.

Hangaar.

Het zonnetje schijnt weer en dus kan ik weer een stukje verder met het opknappen van de oude loods. De oude planken die er voor gezeten hebben waren zo dun als papier geworden door weer en wind en insectenvraat, nauwelijks nog geschikt voor brandhout.

Een 10 tal nieuwe golfplaten voor het dak ter vervanging van de allerslechtste exemplaren zijn besteld.
En dan blijft alleen nog een deel van de achterwand over. De helft van de brandhoutstapel die er tegenaan staat is inmiddels opgebrand, dus daar kan ik nu ook aan beginnen.

Een tegenvaller was dat tegelijkertijd mijn decoupeerzaag en de handcirkelzaag het hebben begeven. Die zijn onmisbaar bij dit werk. Dus dat kostte me weer een reis naar de zaagmachinewinkel en ook een rib uit mijn lijf.