Tuintijd.

Het is de hoogste tijd om wat aan de groentetuin te doen. Het betere weer komt er eindelijk aan. We zijn al aan de late kant als ik anderen mag geloven.

Dit jaar wil Diny een mooi afgebakend geheel. Dat is beter te overzien en makkelijker ontkruidvrij te houden, hoopt ze.
En ook kunnen we een beetje meer aan grondverbetering doen. Het is zwaar werk met die vette klei hier.

Dus ik offer mijn voorraad bouwstenen op en maak een mooie rand rond een stuk tuin.
En dan kan zij haar gang gaan met planten, zaaien en wieden, ze heeft nu toch tijd genoeg.

Uil.

Mijn gesneden beeld, de uil, heeft een mooi plekje gevonden.

Hij zit in de Slangenburg, bovenop de schommel voor de kleinkinderen.
Hier heeft hij een goed overzicht op de omgeving en kan hij bezoek ontvangen van zijn verre neven: de bos-en steenuilen die daar in grote getale rondvliegen.

Gebroken trouwring.

Is het geen triest gezicht, die foto van een trouwring in twee stukken.
Maar dat komt omdat Diny ruim 40 jaar geleden een ring kocht voor haar slanke jonge meisjesvinger.
En in 40 jaar gebeurd er wat, veel delen worden wat dikker. Zo ook de ringvingers. Deze ring zat een beetje te stevig vastgeklemd, alleen de zaag van de juwelier kon haar er van verlossen.

Of hij na herstel van de ringvinger nog weer gerepareerd gaat worden is mij nog niet verteld, wel dat het 100 euro moet gaan kosten. Zoveel goud moet er tussengelast worden.

Het zal mij niet overkomen, niet dat ik zo slank ben gebleven, maar mijn ring ligt al 10 jaar veilig een of andere la. Ik zou zo niet weten in welke.

Kooravond.

Ter gelegenheid van een culturele week in Auterive mocht ook Diny's koor, met de gloednieuwe naam "Chanterive", optreden in het nieuwe theater van dat dorp.

Een comfortabele zaal, heel wat mooier en luxer als die oude kerk waar tot nu toe alle evenementen plaatsvonden. Dus nu wilde ik ook wel weer eens mee om te luisteren.
Na lang wachten onder begeleiding van een om de tien minuten loeihard loeiende sirene, (waarschijnlijk een test, of een storing) mocht het toch talrijke publiek horende doof eindelijk de zaal in.

In de weldadige stilte van de zaal bracht het koor verschillende mooie liederen ten gehore.

Na hun optreden volgde ook nog een uitvoering van de plaatselijk fanfare. Daar hebben we maar niet op gewacht, hoe goed ze ook bekend staan om hun kwaliteit.

Werkeloos.

Dat hoeft geen schande te zijn, verteld een oude smartlap van ik weet niet meer welke zanger.
Het kan iedereen overkomen, zo ook Diny.

Na lange tijd van trouwe dienst als boekhouder bij Terramachina heeft ze nu niks meer om handen. Ze ligt nu maar in de ligstoel voor zich uit te staren met de armen over elkaar.
Nog een geluk dat de zon schijnt, anders is dat maar een koude bezigheid.

Maar gelukkig is het nu de tijd van planten en zaaien in de groentetuin. Ze is al naar de markt geweest om plantjes te kopen. En dat is goed, want een oud boeren spreekwoord zegt: een paardentand en een vrouwenhand moeten altijd in beweging zijn.

Maar mocht er iemand zijn die nog een goede en betrouwbare boekhouder zoekt, zij houdt zich aanbevolen.

PLAQUES D'IMMATRICULATION

Bureaucratie in frankrijk. Ja, dat bestaat zeker ook hier.
Ik had een tijdelijk nummerbord op de camper gekregen omdat de importeur nog een belangrijk document moest opsturen. Toen we thuiskwamen lag er een briefje van de postbode dat het document als aangetekende brief op het postkantoor af te halen was. Geen probleem.

Vandaag met alle bescheiden op pad naar de prefectuur in Foix. Dichterbij op het gemeentehuis is niet mogelijk.
Daar binnen staat een lange rij mensen, die allemaal een nieuw kentekenbewijs willen, op hun beurt te wachten voor de juiste formulieren. Dus ik sluit me daar netjes bij aan.
Ineens hoor ik een andere dame achter een loket vragen of er soms iemand in de rij staat die alle formulieren al heeft ingevuld. En ja, dat had ik thuis al gedaan, zo goed en kwaad dat ging.

Dus ik kon die lange rij voorbij lopen en, onder jaloerse blikken van de minder gelukkigen, plaatsnemen voor dat loket. Bij controle van alle papieren bleek dat ik niks miste en alles goed had gedaan. Alleen dat belangrijke document, dat was niet in het Frans. "Nee", gaf ik toe, "dat is in het Duits, daar komt die camper vandaan". Maar na ruggespraak met haar chef, die haar de juiste gegevens kon aanwijzen, ging ze toch akkoord.

Ze verwees me daarop naar een ander loket, waar ik kon betalen en waar ik alweer een tijdelijk kentekenbewijs zou krijgen met toch wel het definitieve nummer. Het definitieve papiertje wordt me binnen een week toegestuurd. Ja, alles was veranderd, de procedure en ook de prijs. En, oh ja, dat voorlopige kenteken is alleen in frankrijk geldig, dat mocht ik niet vergeten.

275 Euro lichter en toch wel weer met een zorg minder, kon ik weer vertrekken om naar een nummerbordenwinkel te gaan waar ze me met plezier een stel nummerborden wilden fabriceren.

Ook dat is hier veranderd. Tot nu toe had elk departement een eigen nummerbordensysteem met altijd het nummer van het departement als laatste cijfers. Dat is vervangen door een landelijk systeem en de vermelding van het departementnummer is op vrijwillige basis.
Omdat dit pas geleden is veranderd, ik was de eerste bij die autozaak voor zo'n nummer, heb ik nu een koninklijk nummer. Het begint met AA, net als bij ons geliefde vorstenhuis.

Dat ik dat nog mag meemaken, op voet van gelijkheid met de koningin!

Camperverhaaltje

Wie wat meer wil lezen over onze tocht naar NL kan op de link camperreizen klikken.

Pasen in NL.

Het was mooi, het was fijn,
Maar het is goed om weer thuis te zijn.

Zo, dat rijmt.

Maar we zijn weer terug na een voorspoedige reis van zo'n 3000 kilometer.
En thuisgekomen zien we dat we wat weer betreft ook niet thuis hadden hoeven te blijven. De regen meter gaf 45 millimeter water aan, dus het heeft behoorlijk gelekt van boven.

Wij hebben in Nederland tenminste een mooie warme Pasen gehad. En het voorjaar is daar al verder gevorderd en alles is al veel groener dan hier.

En ook konden we nog even mee genieten van een oud gebruik dat weer steeds meer de kop op steekt: een paasvuur. Ik ben er nog niet helemaal achter of de achterhoekers dit doen uit een oud bijgeloof, of dat ze het alleen maar mooi vinden om een vuurtje te stoken.

En gelukkig troffen we dieren in goede gezondheid aan, de geiten dartelden van vreugde toen ze me zagen, de katten waren nog zo beledigd dat ze net deden of we vreemden waren, de duiven zijn druk geweest met eieren leggen en de kippen waren blij dat ze weer vrij mochten rondlopen.

Testritje.

Om alles even uit te proberen voor we een langere reis gaan maken, hebben we een korte ronde door de Pyreneeën gemaakt.

De GPS leidde ons weer via nog nooit eerder gereden weggetjes naar het diepe en ook hoge zuiden van Frankrijk. Maar we troffen het niet, want terwijl heel Europa ten noorden van ons in een lekker zonnetje lag te sudderen, reden wij een echte winter tegemoet.
Op een gegeven moment kwamen we een sneeuwschuiver tegen, waarvan de chauffeur ons bemoedigde om toch vooral door te rijden maar dan wel voorzichtig.
Het rijdt niet lekker op kleine smalle bergpasjes als alles wit wordt.
Daarom zijn we op de terugweg maar niet over de col de puymorens gereden, maar hebben 12 euro geofferd om door de tunnel te mogen rijden. En dat was maar goed ook want aan het einde van die tunnel lag nog veel meer sneeuw.

En de camper? Die camper doet het goed. Het rijden is niet te vergelijken met de oude Ford, zo snel en gladjes als dat loopt. En binnen in de camper is het ook goed toeven.