We maken hier wat mee in Esplas. Vorige week moesten we een bijna 100-jarige buurvrouw begraven omdat ze overleden was na een jarenlange alzheimer lijdensweg. De stramme katholieke instelling van het heilige leven die alleen in Gods hand is viert hier nog de boventoon, dus duurde het nog erg lang voor de verlossende dosis morfine enigszins verhoogd mocht worden.
Nu is begraven eigenlijk niet het juiste woord, ze werd neergelaten in de diepe familiekelder waar haar echtgenoot ook al ruim een jaar lang in vrede rust.
En vandaag mochten we de held van Esplas, buurman Didier, verwelkomen na zijn pelgrimstocht van le Puy naar Santiago de Compostella. Maar liefst 75 dagen aan één stuk heeft hij door weer en wind gelopen, samen met zijn gehuurde ezel Hector. We hebben zijn dagelijkse blog op de voet gevolgd.
Zijn dochters hadden ons, samen met heel veel anderen, uitgenodigd om hem met veel applaus thuis te ontvangen. Daar doen wij graag aan mee.
Ook al natuurlijk omdat de tafels rijkelijk gevuld waren met een keur van lekkere drankjes en etenswaren.
Ook de liefde van de buren gaat door de maag!
En hij was tot tranens toe bewogen door dit ontvangst.
Mooi toch?