Een beetje warm is het wel.

Het weerbericht op tv voorspelde voor vandaag een temperatuur van 39 graden voor de omgeving Toulouse.

Daar woont ons huis niet heel erg ver vandaan, maar gelukkig blijven wij hier tot nu toe steken op een magere 34 graden. Gelukkig maar. 

Buiten is het met deze temperatuur niet erg fijn vertoeven ondanks dat er nog wel een (warm) windje waait. Dus leggen we ons huisarrest op. We hebben alle ramen en deuren stijf dicht gehouden en dankzij een redelijke isolatie blijft de temperatuur binnen nog een beetje redelijk. Met een beetje geluk en veel wijsheid komen we deze dagen ook wel weer door.

Volgende fase.

Die houtstapel ligt dan wel mooi bij huis, maar daarmee ben je er nog niet. Het moet aan handzame brokken gezaagd worden en dan moet er ook nog gespleten en gestapeld worden.

Dan sta je daar in de hitte te klooien in je eentje.

Vroeger, lang geleden, had ik er nog wel eens hulp bij van zoon of neef. Maar ja, dat was toen.

De goeie oude tijd!.

Veiligheid voor alles en iedereen.

Dankzij de grote goedheid van onze geweldige president Macron mag ik op mijn oude dag nog meemaken dat ik een mondmasker moet dragen als ik naar de supermarkt moet.

Na maanden gesteggel en gezeur, vooral tijdens het hoogtepunt van het virus, over de wenselijkheid, de onwenselijkheid, de beschikbaarheid en de gevaren van het dragen van een mondkapje is nu eindelijk de kogel door de kathedraal. Ja het moet voor ons aller veiligheid.

En dat terwijl we hier in de Ariége weinig  besmettingen gehad hebben. Maar ja, de gevreesde tweede golf komt er aan.

Meer dan 70 jaar heb ik alle griepgolven zonder griepprikken en maskers overleefd. En ik ga er van uit dat ik daardoor behoorlijk wat weerstand heb opgebouwd.

En zo niet, ooit ga ook ik ergens aan dood.

En ja, ik weet dat ik een mondkapje draag die de neus gelukkig vrij laat. Dat ademt wel zo prettig.

Brandhout.

In januari hebben we een aantal bomen gekapt in het bos en dat is daar blijven liggen tot vandaag.

De tarwe is gemaaid en dus was het bos weer bereikbaar met de trekker.

Maar......het struikgewas was zo hard gegroeid dat ik geen ingang meer kon vinden om met de trekker het bos binnen te rijden. En om nu 20 meter te gaan sjouwen met dat zware brandhout!

Geen nood, buurman Willy was gaarne bereid om met een grotere trekken en een houtkapotmaakmachine een toegang te forceren. Magnefique! In een mum van tijd had hij een ruime toegang geklepeld.

En tevens wilde hij best een paar keer heen en weer rijden met zijn trekker en een veel grotere aanhanger dan die van mij. Zodoende lag die houtstapel na twee tochtjes mooi bij ons in de tuin.

Het ligt daar prima tot ik een keer zin heb om het in handzame brokken te zagen en te splijten.

De oogst is rijp.

Machines klinken

machines stinken

ruisend valt het graan.

Zo ongeveer klinkt een heel oud liedje. Maar toen ging het over sikkels, wat dat ook wezen moge. Wie weet dat nog!

Maar we gaan wel een avond met stof en lawaai tegemoet. Eigen schuld, hadden we maar in de grote stad moeten blijven wonen.

Bewiekt tuinmolentje

Een door mij bewiekte tuinmolen.