Wat wel goed is.

De courgettes, ja, de courgettes zijn geweldig. Nog nooit zulke grote courgettes gezien. Volgens Diny lijken het wel clusterbommen, zo groot. Hopelijk wel minder gevaarlijk.

Dus die krijgen we niet op, zelfs niet met het alle dagen eten van courgettetaart, courgettesoep, courgetterauwkost en wat je nog meer aan recepten kunt bedenken.
Zelfs de geiten hebben er al genoeg van en die vreten toch bijna alles. Ik hoor ze denken: heb je hem weer met zijn courgettes.

Pover.

Dat is het goede woord om aan te geven hoe de groentetuin dit jaar zijn vruchten prijs geeft.
De bonen zijn niet opgekomen, de tomaten zien er raar uit, de worteltjes wordt niks.

En dan de aardappelen. Ze moeten volgens voorschrift nog een dag of tien in de grond blijven, maar groeien doen ze niet meer. En de opbrengst is mager.

Het is kommer en kwel dit jaar. En daar doe je dan zoveel moeite voor.
Wat we met veel moeite uit de keiharde kleigrond opgraven is klein maar wel lekker. Met de smaak is niks mis.

Zoele zomeravonden.

Ze zijn er wel, maar niet zo vaak dit jaar. Andere jaren had je regelmatig van die avonden waarop het maar niet af wilde koelen. Dit jaar weinig.

Maar we willen toch wel buiten zitten om, bij het amper voldoende licht van de openbare verlichting, rustig een boekje te zitten lezen.
De franse televisie, daar hoef je 's zomers niet voor binnen te blijven. 5 Zenders, 5 keer niks. Ja, oude herhalingen die bijna ieder jaar opnieuw weer worden uitgezonden. Eigenlijk is het een grof schandaal hoe ze met ons kijkers om durven gaan. Als het niet zo veel moeite was zou ik er wat van zeggen.

Maar liever stoken we een mooi warm vuurtje in de open tuinhaard en gaan daar voor zitten mijmeren. Lekker warm en toch buiten.
Een glaasje wijn, een stukje kaas, ons idee van het leven in Frankrijk.

Voorjaarsschoonmaak.

En dat pas in juli.
Maar het moet een keer gebeuren, omdat voor je het weet de R weer in de maand is en dan moet er weer gestookt kunnen worden. En moet dus, voor alle veiligheid, de schoorsteen geveegd zijn.
Dus alles naar buiten, ik het dak op om het schoorsteenkanaal door te raggen en Diny daarna met de dweil, "spinnenjaeger" en poetslap door de kamer fladderend.

Ja, de werkverdeling in dit huis is traditioneel, ieder naar kunde en draagkracht.

Een rondje om Toulouse

Het weer was mooi, de camper stond klaar en wij hadden wel tijd. Dus alles spande samen om maar weer eens een (kort) reisje te maken. En dat hebben we dus maar gedaan.
Het verhaal is te lezen op de camperreizenblog. Hiernaast aan te klikken.

Weer een ree.

Zo, we zijn weer terug van een paar daagjes weg. Dat verhaal schrijf ik uiteraard op en volgt later.

Of het komt omdat we een paar dagen weg zijn geweest en dus alles nog rustiger was in de buurt, maar gisteravond zag in het weiland ineens op zo'n 30 meter afstand een reebokje lopen grazen. Van zo dichtbij heb ik nog nooit een ree gezien.
Filou was even van tevoren als een speer weggerend, vermoedelijk om een dier, die ik zo gauw niet heb kunnen zien, een heel eind weg te brengen. Dat vind hij leuk.
Ik liep dus alleen verder en om de bocht van de heuvel zag ik die ree, die mij niet in de gaten had. Elke keer als hij de kop naar beneden had om te grazen kon ik dichterbij komen.
Als hij waakzaam opkeek stond ik doodstil.

Intussen kwam Filou weer als een gek de heuvel afstormen, gelukkig net uit het zicht van de ree, maar ik kon hem net op tijd tot orde fluisteren.

De ree zag mij wel staan maar hij schatte me niet in als gevaarlijk. In tegendeel, nieuwsgierig kwam hij nog wat dichterbij om me nader te bestuderen. Op 20 meter afstand besloot hij dat hij beter voorzichtig kan zijn en langzaam huppelde hij weg.
Erg leuk om te zien

Nat.

Zaterdag, een regendag en dat verveeld snel. We zijn er net zo lekker aan gewend om de hele dag tot 's avonds laat buiten te zijn. En nu trekt een regenstoring over het land en dus ook over Esplas.
En is het koud en nat.
In één dag valt er maar liefst 23 millimeter water.
Het zal wel goed zijn, maar het is niet fijn.

Panne.

Mijn oude en tot nu toe trouwe trekkertje had problemen met zijn water. Dat zal de leeftijd zijn.
De radiateur vertoonde een lek. En daar is speciaal spul voor te koop wat je in die radiateur moet gooien en dan moet het weer goed zijn.
En toch is dat half werk. Hij bleef zo nu en dan lekken. En als je dan even niet oplet en niet tijdig het waterpeil controleert, heb je het spul zo aan de kook met alle gevolgen van dien.

Gelukkig heeft Wilco tegenwoordig een bloeiend importbedrijf voor trekkertjes en graafmachines. En hij was bereid om een nieuwe radiateur voor mij te bestellen.
En daarbij, bleek achteraf, goedkoper kan ik het nergens krijgen. Wilco, nogmaals dank.

De ellende is dat fabrikanten menen van alles te moeten verbeteren aan hun product. Zodoende passen de oude bevestigingsbouten niet meer en ook het aftapkraantje heeft tegenwoordig een andere schroefdraad. Maar na een reisje naar Pamiers, was dat ook weer opgelost.

De KOP.

Na vele uren hakken, schaven, vijlen, schuren en nog weer eens kijken, is er dan eindelijk toch het eindresultaat.
De KOP is gehouwen uit een dik stuk essenhout.

Zoals ik al eerder schreef was dit werkstuk een oefening in het maken van een gezicht met een bijbehorende fatsoenlijke en menselijke uitdrukking.
Ik vind zelf dat ik daar wel redelijk in geslaagd ben. Alleen de kunst om het beeld ook werkelijk te laten lijken op het voorbeeld ben ik nog niet echt machtig. Wie weet, komt dat nog. Oefening baart kunst.

De naam was een strijdpunt. Diny vond dat hij Dickop genoemd moest worden, maar dat vond ik nu weer niet zo aardig voor mezelf.
En aangezien ik dit stukje schrijf, is het gewoon kortweg KOP geworden.

Voor andere, grotere foto's kan hiernaast op "beeldenblog" geklikt worden.

Moderne économie.

Een perzikkweker kweekt perziken en vaak ook nectarines. Hij verzorgt zijn bomen goed want hij heeft er verstand van, spuit het nodige dure vergif en huurt voor zo weinig mogelijk geld mensen in om ze te plukken, zodra ze een kleurtje beginnen te krijgen.

Een aardige oude dame, die nog graag wat te doen wil hebben en ook een paar centen wil bijverdienen boven haar karige pensioen, staat met een kraampje aan de weg om dozen vol perziken en nectarines aan voorbijgangers te verkopen.

Een camper komt voorbij en stopt en twee aardige mensen stappen uit om die overheerlijk uitziende vruchten te kopen.
Ze moeten nog even liggen om na te rijpen, ze zijn nog te hard om te eten, volgens die oude dame. Dus de mensen van die camper laten ze nog even liggen en kunnen ze een paar dagen later weggooien omdat ze verrot zijn.

Zo werkt dat in deze economie waar alles modern en snel moet en waarin het geld moet rollen.
Kweker blij, chemische industrie blij, plukkers een beetje blij, dame blij en die aardige campermensen hebben de pest in, want ze kunnen weer andere perziken kopen die...
Fatsoenlijk rijpen van vruchten is er niet meer bij.

Maar dan de nectarines van ons eigen boompje. Dat is pas kwaliteit. Maar hier moeten we opletten anders zijn ze opgevreten door de mieren voordat ze rijp zijn.

hangar

Het vordert gestaag. Een eerste muurtje is gemetseld. De achterwand is er uitgeblazen, zo makkelijk vielen die verrotte planken eruit. Een emmer vol oude roestige spijkers heb ik uit die oude troep getrokken.

Nu moeten we zien dat we de ondergrond vlak kunnen krijgen. Een vlakke vloer in tenminste een deel van de hangar is toch wel makkelijk. Over 4 meter breedte loopt het 60 cm af . Hier is alles even schuin. En over de hele lengte van 11 meter van de hangar is het hoogteverschil zeker 1,5 meter. Dat is niet in één keer te egaliseren. Dat moet in verschillende etages.
Het komt er op neer dat Diny toch wel even zo'n 5 m3 grond mag verplaatsen. Maar ik maak het haar makkelijk, ik maak die keiharde grond eerst laagje voor laagje los met de frees. En dan ligt het er maar voor het opscheppen.
Makkelijker kan ik het haar niet maken.

Middeleeuwen.

Nee, we leven hier niet meer in de middeleeuwen, maar soms hebben ze hier nog een beetje heimwee naar die goeie oude tijd.
En dan gooien ze er weer een feestje tegen aan, net zoals zondag in Saint Martin d'Oydes.

Een groep enthousiaste middeleeuwenliefhebbers, die je blijkbaar kunt inhuren, gaven een demonstratie hoe het er volgens hun aan toe ging op een middeleeuwse jaarmarkt.
Vechtende ridders, genietende dorpelingen en de grappenmakende fou (nar) liepen door elkaar heen te spektakelen.

Ook de plaatselijk zwaardenmaker gaf een demonstratie van zijn smeedkunst. De scherpte was er gelukkig af (van die zwaarden dan).
Wel waren ze loeizwaar, geen wonder dat er weinig ridders meer zijn. De arbo-wet zou het toch maar verbieden.

Aangezien wij het prima vinden dat die tijd, hopelijk voorgoed, voorbij is en onze interesses meer in het heden liggen, waren we betrekkelijk snel uitgekeken.
Ook de jaarmarkt rondom de kerk was vlug bekeken met z'n 7 kraampjes.

Maar we hebben er toch weer een leuke fietstocht voor gemaakt. Goed voor de conditie.

Weerbericht.

Het weer van juni was een beetje nat. Met 73milimeter de natste junimaand van de afgelopen jaren. De boeren moesten tussen de buien door hun hooi droog zien te krijgen.

En de gemiddelde maandtemperatuur gaat in een rechte lijn omhoog en stijgt vanaf maart elke maand met 4 graden tot 25 graden. Dat hoeft van ons niet zo door te zetten in de volgende maanden. Dan wordt het echt te warm. Maar normaal gesproken buigt die stijgende lijn wel bij.
We zullen zien.

Gratis hooi.

Maar, het mooie van grote landbouwmachines is dat ze ook heel veel laten liggen. Ze zijn te groot voor de kleine hoekjes.

Vroeger, toen ik nog jong was, lang geleden dus, hielp ik vaak met hooien bij een buurman van "de Nachtegaal" zoals die boerderij heette. Toen werden daar geen hoekjes overgeslagen. De laatste hooispriet werd nog op de grote hoop geharkt. Oh wee, als je wat liet liggen, dat was zonde.

Dat was even een stukje nostalgie, terug naar nu; ik heb al eens gehoord, het overschot is voor de goddelozen en dus heb ik enkele karrevrachten vol mooi vers hooi bij elkaar gescharreld in mijn eigen weiland. Het lag er voor het opharken.
Ik heb voor de komende winter weer genoeg om de geiten niet te laten verhongeren.