Een perzikkweker kweekt perziken en vaak ook nectarines. Hij verzorgt zijn bomen goed want hij heeft er verstand van, spuit het nodige dure vergif en huurt voor zo weinig mogelijk geld mensen in om ze te plukken, zodra ze een kleurtje beginnen te krijgen.
Een aardige oude dame, die nog graag wat te doen wil hebben en ook een paar centen wil bijverdienen boven haar karige pensioen, staat met een kraampje aan de weg om dozen vol perziken en nectarines aan voorbijgangers te verkopen.
Een camper komt voorbij en stopt en twee aardige mensen stappen uit om die overheerlijk uitziende vruchten te kopen.
Ze moeten nog even liggen om na te rijpen, ze zijn nog te hard om te eten, volgens die oude dame. Dus de mensen van die camper laten ze nog even liggen en kunnen ze een paar dagen later weggooien omdat ze verrot zijn.
Zo werkt dat in deze economie waar alles modern en snel moet en waarin het geld moet rollen.
Kweker blij, chemische industrie blij, plukkers een beetje blij, dame blij en die aardige campermensen hebben de pest in, want ze kunnen weer andere perziken kopen die...
Fatsoenlijk rijpen van vruchten is er niet meer bij.
Maar dan de nectarines van ons eigen boompje. Dat is pas kwaliteit. Maar hier moeten we opletten anders zijn ze opgevreten door de mieren voordat ze rijp zijn.
