Noaberpad.

Een langeafstandswandelpad op de grens tussen Nederland en Duitsland. Een aanrader.
10 Jaar geleden zijn wij er al aan begonnen, broer Jan en ik. Na ons vertrek naar zuidfrankrijk was er niets meer van gekomen.
Bij bezoekjes aan Nederland meende ik daar geen tijd voor te hebben, zo'n haast heb ik altijd om terug te gaan.

Jan vondt dat we deze goede gewoonte nu na 8 jaar maar weer eens moesten oppakken en daar was ik het eigenlijk wel mee eens.
En dus hebben we twee dagen langs het Eibergse veen en de Winterswijkse dreven gewandeld.

De foto is tijdens een broodnodige rustpauze genomen bij de kalkgroeven bij Winterswijk, beroemd om de miljoenen jaren oude vonsten van helaas dode dieren.
De hoge hekken gaven ons wel een veilig gevoel, ze konden eventuele toch nog levende dinosaurussen tegenhouden. Anders zou ik niet weten waarom ze er staan.

Reisje.

We zijn er weer. We hebben een lange reis gemaakt en we hebben veel gezien.
Misschien komt er nog wel een verhaal over op de camperreizen blog. Maar eerst zijn er nog veel andere dingen te doen.

Maar ik wil toch even melding maken van het koorfestijn, wat uiteindelijk toch de hoofdoorzaak van dit najaarsreisje was.
Diny en Trudy zijn, zoals al eerder aangekondigd, een hele zaterdag onder de pannen geweest in Martiniplaza met het instuderen en uitvoeren van de Messiah van Händel.
Wij, Tom, Marun en ik, zijn natuurlijk 's avonds komen kijken en luisteren bij de uitvoering.
Muzikaal viel er volgens deskundigen nog wel wat op aan te merken. Vooral de akoestiek in de zaal was niet geweldig.
Toch wel fijn als je, zoals ik, geen verstand van muziek hebt. Dan hoor je de onvolkomenheden ook niet.
Maar ze hebben een reuze gezellige dag gehad, met onverwachte ontmoetingen met voormalige koorleden uit Bedum.

Ook bleek een van de solisten een bekende te zijn. Bas-Bariton Ben Brunt is familie van ons. Hij is getrouwd met Jaqueline, een dochter van broer Henk en hij zingt mooi. De wereld is klein.

Op reis.

We gaan er weer eens even tussen uit met de camper. Op weg naar  het, voor ons, hoge noorden. 

Deze keer geen buurman die op huis en vee past. Nee, deze keer hebben we inwonende oppas. Anja, een Nederlandse dame, die van huizen en dieren oppassen haar beroep heeft gemaakt, komt hier een paar weken wonen. Het kost een paar centen maar dan heb je ook wat.

Dus ook Filou kan deze keer thuis blijven. Lekker rustig voor ons en vooral makkelijk als we ergens op bezoek zijn of onderweg eens wat willen bekijken. Een beetje blok aan ons been is hij dan toch wel. En de camper zal vééééél schoner blijven.

Hoe hij het zal vinden weten we nog niet, dat horen we later wel.

Tot de volgende keer.

indiaanse

Er is een indiaanse geboren. Nou ja, geboren, ze is gehakt uit een stuk hout.
Wie meer wil weten kan op "beeldenstorm" klikken. Daar staat alles beschreven.

En begraven.

Nee, bijgezet in het familiegraf. Samen met een grote schare mensen hebben wij, buiten in de schaduw staande, gewacht tot de dienst voorbij was. Zo nu en dan klonk er gezang tot ons door en wisten we dat de dienst nog gaande was. We hebben eerst nog even achterin de kerk gestaan, maar het was zo mudvol en zo warm dat we lekker naar buiten zijn gegaan.

Na afloop liepen we op het kerkhof in een lange rij langs de kist, die voor de grafkelder neergezet was, om afscheid te nemen.

Diny had eigenlijk geen flauw idee wie er nu eigenlijk dood was. Ik wel, want ik was al eens bij die mensen thuis geweest en dan kun je ze beter plaatsen.

Er is een vaste clan van oudere vrouwen die bij feestjes altijd heel rustig en zoet bij elkaar zit. Een van hen moest het zijn, maar ze kon zich het gezicht van die vrouw niet voor de geest halen. Maar tijdens de dienst heeft ze al die oudere vrouwen goed bekeken en wie ze miste was vermoedelijk de overledene.

Vooraf gaande aan de begrafenis kon ik nog iemand die naast mij stond, het leven redden.
We stonden te wachten in het straatje naar de kerk tot de lijkauto zou komen. Het is er behoorlijk smal en we moesten ver aan de kant om die auto er door te laten. We weken uit tot op een schuine kant, bijna in de heg.
Die man gleed van die schuine kant af en zou zo voor de wielen zijn gevallen als ik hem niet met supersnel en heldhaftig ingrijpen daarvoor had behoed. Hij was me dan ook errug dankbaar.