Hij is er.

Gisteren konden we de nieuwe camper ophalen. Dus wij met z'n beiden naar Pompertuzat. Het is niet echt naast de deur die camperboer. Een eindje onder Toulouse maar toch nog 45 km hier vandaan.
En ja, hij stond klaar. De technicien had zijn best er op gedaan en alle toegevoegde onderdelen die er op moesten zaten er ook op. Hij demonstreerde alles met enthousiasme.
Ook de betaling liep gesmeerd. Een cheque is snel ingevuld. Hoe groot het bedrag ook is, heel veel betalingen gaan hier per cheque, overmaken is hier nog niet zo algemeen.

Eén probleempje was er nog volgens de behandelende dame. Er is een tijdelijk kenteken opgeschroefd en we moeten zelf naar de prefecteur in Foix om het definitieve nummerbord aan te vragen. Dat is niet erg, dat gaat normaal gesproken snel.
Maar om dat te kunnen regelen wil de prefect een "certificat de conformité" zien. Dat is een formulier die de importeur bij de auto moet leveren en dat aangeeft dat die bewuste auto aan de europeese/franse regels voldoet.

En dat formulier is er nog niet bij, dat moet die importeur nog opsturen. En dat kan onze vakantieplannen wel eens in de war sturen.
Want ik ben bang dat we hier in een competentiestrijd zitten tussen europeese regels en franse regels. Volgens de autofabrikanten hoeft dat niet meer, maar de franse ambtenaren hebben dat nog niet helemaal begrepen en staan er dus nog op.

Maar we mogen er 3 weken mee rijden, dus we gaan hem uit proberen.

Toen we net weg wilden rijden bij de camperboer kwam er een dame op ons af en wees ons op de voorband. Verbaast keek ik naar wat ze aanwees. Een grote schroef had zich in de band geboord. Merci beaucoup madame. Hartelijk dank voor de waarschuwing.

Ik weer naar binnen met het verzoek de band te verwisselen. Dat deden ze niet, maar ze wilden me verwijzen naar een bandenbedrijf ik de buurt.
Dat was ik echter niet van plan, nog geen meter gereden en dan al zelf voor een reparatie opdraaien?
Ik stelde voor dat de monteur met me mee zou rijden om alles te regelen. En dat gebeurde tenslotte ook.
Het gevolg was dat alles nog al veel tijd in beslag nam en Diny dus maar alvast alleen op huis aan moest. Ik heb de routeplanner voor haar ingesteld op "huis" en ze is veilig aan gekomen.
Ik een dik uur later ook.

Voorjaars woede.

De grote schoonmaak.

Het woedt soms in het voorjaar. Zo ook hier dit jaar.

Vooral de muren in de keuken kunnen wel een vers verflaagje gebruiken.
Dus alles naar buiten en strijken maar met die kwast en verfroller.
En mooi helder dat het wordt!

Oliecrisis.

Om te geld bezuinigen, oliebronnen te bewaren voor het nageslacht, de opwarming van de aarde tegen te gaan en de natuur te beschermen (willekeurige volgorde) heb ik deze hightech oliezuiveringsinstallatie in werking gesteld.
Gebruikte frituurolie kan dan een kort second life beginnen in de brandstof tank van de tractor.
Dat moet je trouwens niet 's winters willen, heb ik ondervonden, want dan is de trekker onmogelijk te starten door de te dikke olie.

Zwaar gewond.

Ik kan er nog steeds niet aan wennen hoe hier omgegaan wordt met dieren en planten.
Neem nou deze bomen aan de kant van een weiland. Ze hadden overhangende takken die in de weg hingen. Komt er een man met een grote machine en die klapt met grof geweld die takken er af.

Dat moet toch zeer doen, zou je zeggen. We zullen er maar van uit gaan dat de tijd alle wonden geneest.

Maar ik vind het niet mooi.

Warm.

Nu gaat het er echt op lijken. Bijna officieel voorjaar, maar de natuur loopt er op vooruit.

Kijk naar de foto, is dat warm of is dat niet warm.
Ja, natuurlijk wel in de zon voor het huis en onder het afdak.

Achter het huis in de schaduw was het maar 20 graden.

En van Diny moest ik nog schrijven dat als je op de foto's klikt, deze vergroot worden weergegeven. Ik dacht dat iedereen dat wel zou weten, maar zij twijfelt daar aan.
Bij deze.

Duifjes.

Ik kreeg ooit van een vriendin een stuk of acht duiven. Vier vlogen er direct weg om nooit meer terug te keren. De andere vier voelden zich hier wel thuis en vermeerderden zich als konijnen. Inmiddels vliegen er hier 15 rond en over het huis. Best wel mooi om te zien.
Maar 15 is meer dan voldoende.

Vorig jaar nam ik, om uitbreiding te voorkomen, altijd de eieren weg maar het gevolg is dat ze dan als gekken nog veel meer eieren gaan leggen.

Dit jaar dacht ik slimmer te zijn. In elk eitje dat ik vond prikte ik een klein gaatje. Beschadigde eieren komen immers niet uit, dat is toch bekend.
Maar hier wel, hier trekt de natuur zich er niks van aan. De doorboorde eitjes zetten zich op één of andere manier om in jonge pasgeboren oerlelijke duifjes.

En zo ben ik aan het vechten tegen de bierkaai.

Beverrattenjacht.

Een grote hobby van Filou. Elke keer als we langs de beek lopen plonzen steevast op een bepaalde plek een paar beverratten het water in. Ze duiken naar de onderwaterse ingang van hun onderaardse nest. Daar zijn ze veilig voor de grote scherpe tanden van Filou.

Ze nemen het zekere voor het onzekere, maar als ze een enkele keer door Filou op het land worden verrast gaan ze niet op de loop en nemen ze een verdedigende houding aan. En dan durft onze grote held er toch niet dichtbij te komen.

Hangar.

Bijna klaar, bijna helemaal rondom vernieuwd. Het heeft wat gekost, vooral bloed, zweet en tranen, maar nu kan hij er weer vele jaren tegen. En hopelijk is hij nu bestand tegen storm en regen.

Mijlpaal.

Ik heb het vaker gezegd: het wordt weer voorjaar. En dat kan niet vlug genoeg gebeuren, vind ik.
Vandaag was het voor de eerste keer al vroeg zo mooi zonnig dat Diny vergeten is de kachel aan te maken.
Dat is altijd haar taak, zij mag het eerste uit bed en als dan alles lekker warm is kom ik er ook uit.
Maar nu konden we direct al buiten ons ontbijt nuttigen.
En het was ook niet nodig om te stoken voor zeven uur 's avonds.

Het gaat toch echt de goede kant op.

Boomplantdag.

Een heel erg plaatselijke boomplantdag. Ik weet het, dat moet je in het najaar doen. Een frans gezegde luidt: a la sainte Catherine, tout bois prend racine. En dat betekend dat bomen die geplant worden in november op de dag van de heilige Catharine, zeker aan zullen slaan. Een gunstig tijdstip dus om bomen te planten.

Maar toen had ik deze bomen nog niet en nu wel. Dus ik plant ze nu.
Wilco had er een paar teveel laten komen om zijn bedrijfsterrein te beplanten en dus heb ik er een paar overgenomen. Fruitbomen uit Holland, beter kun je ze toch niet krijgen.
1 Pruim, 1 peer en 1 meikers.
En nu maar hopen dat het goed komt.

Tomtom.

Het moderne wandelen door de natuur. Uitgerust met een GPS door het bos struinen.
Normaal kan ik nog zonder en zeker als het in het bos tegenover ons is. Daar weet ik de weg. Nou ja, weg. Een dierenspoor volgen is ook leuk.

Maar ik was op zoek naar de exacte grenzen van ons stuk bos dat daar ergens moet liggen. En ik had op internet de coördinaten gevonden. Ik dacht dus met de GPS precies de plek te kunnen bepalen.
Maar dat viel wel tegen. De nauwkeurigheid van zo'n ding is niet echt heel geweldig, ondanks contact met wel 9 satellieten. Hij bracht me wel in de buurt, maar niet zo precies als ik gehoopt had.
Nu moet ik toch de eigenaar van de naastliggende percelen maar eens opzoeken om samen de grenzen vast te stellen. Dan kan ik bomen gaan kappen.

bloesem

Heel voorzichtig zijn er tekenen dat het voorjaar nadert. Niet dat er al veel groen wordt.
De vlierstruiken zijn altijd het eerste. En de wilgenkatjes.

Maar deze boom is elk jaar weer de eerste die volop bloeit met een mooie witte bloesem.
Het is een soort wilde pruim die ergens bij de buren in het veld staat. Vruchten heb ik er nog nooit aan zien hangen.
Het is te vroeg en te koud. Er zijn nog geen bijen om het verhaal van de bloemetjes en de bijtjes waar te maken.

Hij is weg.

Verkocht aan een echtpaar dat voor hun afgestudeerde zoon een mooie, betrouwbare en niet al te dure camper zocht.
Die zoon wil na het afronden van zijn studie een Europese reis maken van Italie tot de noordkaap. Blijkbaar moeten studenten na de studie eerst voor enkele maanden naar het buitenland. Het doet er niet toe waar heen. Zijn moeder was er niet heel erg blij mee dat hij drie maanden alleen door europa gaat zwerven.
Zou ik ook niet zijn, geloof ik. Als hij Nederland maar niet aandoet, want dat staat hier alleen bekend om zijn drugstolerantie.
Wie weet komen we hem nog tegen op de noordkaap.

En wij hebben, met dank aan Wilco, een paar centen extra verdiend.

Venus van milo.

Er is weer een nieuw werkstukje klaar. In de bankschroef is een stuk hout geklemd dat inmiddels veranderd is in een mooi beeldje.

Op " beeldenstorm " staan weer een paar foto's en een beschrijving van mijn laatste creatie.