De haren rijzen je hier soms ten berge van de geheimzinnige geluiden ‘s avonds en ‘s nachts.
Eergisternacht werd ik wakker van het gekrijs als van een klein kind dat heel erge pijn heeft of zoiets. Dat kan toch niet, er zijn hier geen kleine kinderen. Als je dan even goed blijft luisteren blijkt het toch duidelijk een uilengekrijs te zijn. Maar je bent evengoed wel wakker.
Gisteravond zaten we nog lang buiten en opeens klonk er een hels lawaai op van onder uit het weiland. De hond vliegt woedend blaffend naar het hek en de katten vluchten angstig alle kanten op.
Als je het even op je laat inwerken kan het niet anders dan het lawaai van een krijsend wild zwijn geweest zijn. Ook die zijn hier zo nu en dan.
En tot overmaat van ramp laat een of andere onverlaat zijn jachthond loslopen. Die gaat dus, midden in de nacht, al jankend en huilend door de heuvels op jacht naar wild.
Ja, we wonen hier lekker rustig.
