42 jaar.

…….Ook al hebben ze grijs haar
ze blijven toch jong van binnen………

We hebben dit jaar maar eens geen zaal afgehuurd om onze huwelijksdag uitbundig in groot gezelschap te vieren.
Nee, we hebben het op bescheiden wijze herdacht met ons drieën.

Marcel trakteerde ons op een eenvoudige, voedzame en ook nog lekkere maaltijd bij een plaatselijk restaurant.
Wat willen we nog meer.

Ja natuurlijk, Sylvie had er ook bij moeten zijn.
Volgende keer beter.

De groenten.

Zo nu en dan, als ik even geen zin meer heb om me uit de naad te werken, pak ik de auto en ga ergens naar toe. Vandaag bijvoorbeeld (ik moest toch wachten tot de verf droog was) ben ik op pad gegaan richting kaasboer om enige kazen te kopen.

En aansluitend ga ik meestal ook even kijken hoe het met Ena en Ruud gaat. Die nemen dan even tijd voor een kopje koffie en een praatje.

Zo kwamen we op het onderwerp groententuin. Toen ik vertelde dat de opbrengst bij ons matig tot zeer slecht genoemd kon worden, haastte Ruud zich naar hun groententuin om een kistje tomaten voor mij te plukken.
Erg aardig.

Zij konden het niet weten, maar wij beschouwen dit als een kadootje voor onze 42e huwelijksdag. Een heugelijke dag die we vandaag maar niet vieren.

Een nieuwe oude.

Ondanks dat Marcel dagelijks heen en weer kachelt tussen Esplas en Toulouse, heeft hij toch ook nog tijd gevonden om een stukje hobby uit te oefenen.

Op le Bon Coin stond al enige tijd een auto te koop, een oude Citroën, die hier dichtbij in Pamiers te bezichtigen was.
En aangezien hij er aardigheid aan heeft om zo nu en dan een oude klassieker aan te schaffen, er een poosje zelf in te rijden en daarna te proberen of er in Nederland een koper voor te vinden is, heeft hij die Citroën aan geschaft.

Het duurde een week voordat de prijs voldoende gezakt was, maar nu heeft hij toch hier een eigen auto waarmee hij comfortabel naar Toulouse kan zoeven. Dus kan onze oude Peugeot weer wat op adem komen.

Hoelang dat naar Toulouse rijden nog zal moeten is helaas absoluut nog niet te zeggen.

Veranda.

Vandaag ben ik eens een keer niet naar een ziekenhuis geweest. Marcel is daar wel een paar nachten gebleven om in de nabijheid van Sylvie te zijn en om bij te springen als het nodig is.

Ikzelf heb natuurlijk wel weer wat gevonden om nuttig bezig te zijn.
De windveren of boeiplanken, ik weet niet precies hoe je ze noemen moet, van de veranda hebben enkele verrotte plekken op de hoeken. En dat mag natuurlijk niet zo blijven, daar moet ik wat aan doen.

Ook de steunpilaren waar de veranda op rust zijn aan de onderkant weg gerot en daar heb ik een stuk afgezaagd en een betonnen voet onder gestort.
Want stel je voor dat de hele boel in elkaar dondert...

We hebben er mooi weer bij, niet al te warm en toch lekker. Zo zijn we lekker bezig.

Gezellig.

Gezelligheid kent geen tijd, zegt een spreekwoord. En dat klopt altijd als Marcel en Sylvie hier zijn.
Behalve als het anders is.

Behalve als we vele uren moeten doorbrengen in de ziekenhuizen van Foix en Toulouse. Dan is het iets minder gezellig.
Sylvie heeft problemen wegens nogal vervelende bijwerkingen van verschillende medicijnen en het moet grondig onderzocht worden waar dat van komt en vooral hoe dat opgelost kan worden.

Nee, bepaald niet leuk.

Raam.

Ja, het is nog steeds warm.
Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat we bij de pakken neerzitten, het knutselen gaat tijdens koelere periodes en in de schaduw gewoon door.

De ene foto hebben jullie al eens gezien, op de andere foto staat het uiteindelijke resultaat.

Mooi of niet mooi?

Hoe warm het was.

Het was echt warm, tropisch warm.
35 Graden onder onze onvolprezen treurwilg.

Bij het wandelen met de hond was het, om aan de zinderende hitte van de koperen ploert te ontsnappen, nodig om de beschermende schaduwrijke koelte van een maisveld op te zoeken

Duvels warm.

Dat kun je wel zeggen vandaag. Het is zelfs erg warm, ruim 30 graden in de schaduw onder de treurwilg.
Voor het huis onder het afdak is het overdag niet te harden, maar aan de zijkant in de schaduw van die zelfde treurwilg is het wel te doen. Daar voel je zelfs nog een fris windje.

Met een biertje erbij, de E-reader en de natuurlijk onmisbare i-phone onder handbereik kom je de middag wel door.

épuisé.

Heerlijk om zo aan het eind van een drukke waakzame dag in de mand te gaan liggen met de kop op de koele tegels.

Dan is het leven toch perfect?

En het is dan ook alleen in deze liggende houding dat deze flapoor fatsoenlijke staande oren heeft.

Dat staat hem eigenlijk wel mooier.

Restjesdag.

Net bijgekomen van het denderende feest van zondag, werden we gisteren uitgenodigd om te helpen de restjes op te eten.

Dit waarschijnlijk uit waardering dat we zo flink hebben mee geholpen met de voorbereiding.

De andere aanwezige Esplassers hadden het geluk dat het maandag een vrije dag was ter ere van de hemelvaart van de heilige vierge en dus hebben ze een beetje kunnen uitrusten van alle feestvermoeienissen.

Wij niet natuurlijk, want wij zijn niet katholiek en dat moet, anders mag je niet meedoen met die vrije dag.

Er was ook na deze maaltijd nog zoveel over dat ik voorstelde om er nog maar een extra avond aan te weiden. Maar dat vonden ze toch een beetje te ver gaan, er zijn grenzen.

Ik denk dat de rest wordt opgevoerd aan de plaatselijke varkens. Hebben die ook eens een extraatje.

Voix de Johnny.

Wie kent hem niet, dé grote zanger van Frankrijk en omgeving.

Maar die miljardair is natuurlijk een beetje te duur voor een nietig plaatsje als Esplas.

Maar ons comité de fête is niet voor één gat te vangen. Ze huren gewoon een lookalike in. Je hoort en ziet het verschil toch niet. Ik niet tenminste.

Dit jaar stond het feest in het teken van de disco jaren 80, je weet wel toen we allemaal met gekleurde haren en rare petjes stonden te dansen op de prachtige muziek van die tijd.

Dat konden we gisteren dus weer naar hartelust ophalen.

En verder was het net als alle andere jaren, je weet waar je aan toe bent. Al hadden we wel het idee dat de maaltijd toch een beetje soberder was.

Dépôt de gerbes.

Het is weer feest in Esplas.

En traditioneel wordt er dan na de heilige mis een bloemstuk gelegd bij het monument voor de plaatselijke gevallenen helden van de oorlog 14-18. Want dat is hier de grote oorlog met de meeste slachtoffers.

Het bloemstuk werd deze keer plechtig en eerbiedig gelegd door 3 plaatselijke schoonheden, sfeervol begeleid door de klingelende klokken.

En het jazzorkest, dat zo meteen na afloop zal optreden bij het aperitiefconcert, poogt hierbij het Franse Wilhelmus te spelen.

Boomslang.

Je schrikt toch wel even als je een levensgrote slang van zeker 1,5 meter lengte op je af ziet komen.

We zaten rustig op ons terras van het mooie weer te genieten toen plotseling dat beest op ons af kwam rennen.
Rennen ja, ze hebben dan wel geen poten maar je weet niet hoe ongelooflijk snel dat gebroed kan zijn.

Ik had nog net tijd om een bezem te grijpen en hem een slinger te geven.
Pisnijdig kroop hij toen in de oleander om daar mij al sissend kwaad aan te staren.

Het is geen giftig exemplaar (hoop ik) maar toch zijn we er niet erg blij mee. Maar het is gewoon een van de zegeningen van het zuiden.

En aan Anka heb je dan ook niks want die heeft er een heilig respect voor.

Ik heb er maar niets over verteld aan Marcel en Sylvie die een paar dagen vakantie bij ons doorbrengen.

Klaar?

Enkelen uit mijn trouwe lezerskring herinnerden mij er aan dat ik mij zeker niet hoef te vervelen als ik klaar ben met de huisklussen.
Uiteindelijk zou ik mijn beeldhouwkunstjes weer kunnen gaan vertonen. En dat is natuurlijk ook zo want dat is best wel een mooie bezigheid. Dat ga ik zeker weer doen.

Maar hoezo klaar?

Et voila.

Klaar!

Wat zal ik nu eens gaan doen?

En de boer......

.....hij ploegde voort.
Wat er ook gebeurd, die boer schijnt altijd door te gaan.

Maar vlak ook de fanatieke knutselaars niet uit. Weer of geen weer, ook zij gaan door!

Nu is dat natuurlijk makkelijk als je een binnenklusje hebt, zoals het renoveren van dat toilet.
Maar toch, er komt schot in. Er is getegeld, er is geverfd en er is behangen.
De pot kan er al snel weer aangehangen worden.

Drukke zaterdag.

Man, man, wat een dag, gisteren.

Gisterenmorgen ben ik heel ijverig begonnen met het betegelen van de het wc-hok. Daarmee was ik om 12 uur tot over de helft gevorderd. Morgen kan ik verder met het meest bewerkelijke deel, het op maat snijden van een heleboel tegels voor de hoekjes en gaatjes.

Gisterenmiddag hebben we ons allebei van onze meest sociale en behulpzame kant laten zien.
Mocht ik weer eens helpen met het opzetten van de grote Esplasser feesttent, Diny ging, gewapend met een stevige huishoudschaar, met me mee om zich te voegen bij een grote schare vrouwen die feestversiering wilden knippen.
Want volgend weekend is het feest in Esplas.

Zo hadden we allebei wat nuttigs te doen, zo langzamerhand worden we nog echt onmisbare steunpilaren van de onze commune. Wie had dat ooit gedacht.

Daarna vonden we na al die drukte dat we onszelf wel eens mochten trakteren op een etentje en dus trokken we op naar, nee niet naar Jericho, maar naar Saverdun.

Het was prachtig zonnig weer en de temperatuur was ideaal om plaats te nemen op het terras van dat restaurant.

Dat ging goed, tot we aan het dessert toe waren. Ineens trok de lucht dicht en uit het niets ontstond er een enorme windvlaag die het terras schoonveegde.
De erg aardige, maar ietwat schriele restauranthouder van Aziatische afkomst probeerde met al zijn geringe gewicht een groot zonnescherm overeind te houden. Maar desondanks zag ik dat ding erg gevaarlijk onze kant over hellen, dus sprong ik op om die beste man te helpen en ons te behoeden voor ongelukken.
In mijn haast stootte ik ook nog een waterkaraf van tafel, die aan gruzelementen op de grond viel.

Maar het moet gezegd, alle gasten die op dat terras zaten hielpen ijverig mee om alle glazen, borden, tafels, stoelen en andere zonneschermen te bergen, zodat de schade uiteindelijk nog mee viel.

Daarna konden we binnen onze maaltijd in alle rust afronden.

Zo zie je maar weer, wij maken hier wat mee!

Luipaard op schoot.

Zo erg is het gelukkig nog niet. Maar ook een aanhankelijke hond kan je aardig storen tijdens de zo broodnodige siësta.

Geheel ongevraagd en vooral ongewenst kruipt ze dan stiekem op de ligstoel en eist ze haar plek op. En ze doet dan ook nog net of het de gewoonste zaak van de wereld is.

WC.

De volgende klus heeft zich al weer aangediend. De algehele renovatie van ut huusken, het gemak, oftewel: de plee.
De wc die origineel in het huis zat vonden we een beetje groezelig, niet helder. En we vonden dat er altijd een beetje vieze geur hing.

Dat moet anders kunnen en zo ben ik begonnen om de boel er uit te slopen.
De oude pot weg en al het behang van de muren af.

Het vervolg is het plaatsen van een nieuwerwetse hang-wc, zo één met een weggewerkte spoelbak.
Ook moet de boel betegeld, geverfd en behangen worden.

Daar ben ik dus weer een paar dagen zoet mee. Knutselen op de vierkante meter.

Prik.

Arme zij, het was weer zo ver. De dierenarts stuurde een kaartje dat het tijd was voor de jaarlijkse prik tegen weet ik veel wat voor hondenziektes.
Ze gaat graag met me mee, maar toen ik haar op de tafel tilde zag ze de bui al hangen en gingen de oren in de nek.

Maar ja, wat mot, dat mot.

Luxe.

Wat een luxe hebben wij ons cadeau gedaan!

Ik vond al langer dat ik niet makkelijk meer kon zitten op mijn oude troon en omdat ik dat van levensbelang vind, heb ik dus besloten een nieuwe fauteuil voor mijzelf te kopen.

Eén nieuwe fauteuil?
Dan had ik toch buiten de waard gerekend, in dit geval Diny. Ze gaf luid en duidelijk te kennen dat ook zij wel makkelijk en comfortabel wil zitten.
En dan zit er natuurlijk niks anders op dan er maar gelijk twee te kopen.

Ik moet ook niet alles alleen voor me zelf willen hebben.

En nu kunnen we natuurlijk haast niet wachten tot het koud weer wordt, zodat we binnen mogen zitten in die lekkere luie stoel bij de warme kachel.
Maar niet heus!