Kerstkalf 2990.

Hooguit een week. Ouder kan hij/zij volgens mij niet zijn.

En dan heb je mooi geluk als pasgeboren kalf dat je niet moederziel alleen in een donkere kist wordt gestopt maar dat je op oudejaarsdag zo lekker in het zonnetje kunt liggen.

Hetzelfde geluk hadden wij tijdens onze oudejaarsdagwandeling. Niet wat die kist betreft, maar wel van dat lekkere zonnetje.

En een ander grote geluk is dat, nog het kalf, nog onze hond, nog wij zelf, last hebben, laat staan overlast hebben van oudejaarsgeknal.

Wij boffen toch maar weer.

Hallo daar!

“Hallo, is daar iemand? Kom je buiten spelen?”

Dat was ongeveer de strekking van de eenzijdige conversatie, want er kwam geen antwoord uit de diepe van het hol. Laat staan dat er iets of iemand te voorschijn kwam.

Diep in dat hol zal een vos verscholen hebben gezeten, en vossen zijn niet zo gek op honden heb ik me laten vertellen.

Tenminste, ik denk dat het een vossenhol is want er was maar één hol en als  er meerdere holen bij elkaar zijn, dan zijn het dassenholen. Zo beweren de mensen die het weten kunnen tenminste.

Kerstpakket.

Heb medelijden met Essent. Het gaat slecht met Essent.

Essent, “het energiebedrijf dat ik of mijn partner mee heb helpen opbouwen” geeft te kennen dat: “wegens het tijdsbeeld en vanwege noodzakelijke bezuinigingen  een aantal zaken moet veranderen”.

Ach gossie!!

En één van die bezuinigingen betreft het stoppen met het verstrekken van het kerstpakket aan zowel de huidige medewerkers als voor de gepensioneerden.

In plaats daarvan zenden ze alle betreffenden een cadeaukaart te waarde van 25 euro toe.

Nu wil het geval dat wij hier in het buitenland nog nooit een kerstpakket toegezonden hebben gekregen wegens te duur en dat we dus nu wel die cadeaukaart hebben gekregen.

Dus wij worden er een beetje beter van. Tenminste als Mediamarkt iets verkoopt dat we graag willen hebben en niet meer kost als 25 euro. En dat is nog maar zeer de vraag!

Enne.....hoe gaat het nu met de bonussen voor de top?

Bedankt Essent!

Kerst.

De foto hier boven spreekt natuurlijk voor zich zelf.
Ik wil nog wel vermelden dat ik die foto gisteravond hier voor het huis heb genomen.
Voor alle duidelijkheid: de tekst heb ik er later in gezet, die stond niet in de lucht geschreven

En verder willen wij bedanken voor de goedewensenkaarten die we per post en per mail mochten ontvangen.

Paul.

Onze goede vriend Paul de Louw is op 11 december overleden. Hij is onze tweede vriend dit jaar die geveld is door de gevreesde sluipmoordenaar die, soms ook nog te vriendelijk “mijnheer”, Alzheimer wordt genoemd.

We denken nog regelmatig terug aan de periode dat hij en zijn geliefde echtgenote Jos hier in het zuiden woonden. We herinneren ons zijn vele (soms erg schuine) grappen, zijn goedlachsheid, zijn goedgeefsheid, zijn gemopper soms ook nog.
We vonden het erg jammer dat ze, noodgedwongen, weer vertrokken naar Nederland.

Moge hij rusten in vrede en we wensen Jos veel sterkte.

Vandaag kregen we het bidprentje toegestuurd, waarvan ik een deel van de tekst hier onder weergeef.

Stelers.

Esplas is in rep en roer, de gendarme rijdt af en aan en wij weten, zoals gewoonlijk, van niks.

Gisteren kwam ik een stokoude buurman tegen die een wandelingetje maakte met zijn hond.
Tot mijn verbazing vroeg hij mij of wij visite hadden gehad. Nee, wij hebben geen visite gehad, en wij zijn ook met de kerstdagen alleen. Rare vraag, vond ik.

Maar toen hij doorpraatte in zijn bijna onverstaanbare dialect, begreep ik ineens dat hij visite van het inbrekersgilde bedoelde.

Bij verschillende buren is de laatste weken ingebroken. En het rare is dat er hoofdzakelijk levensmiddelen worden buitgemaakt. Bij onze kippenburen zijn al 2 keer zo’n 500 eieren meegenomen, bij een ander een hoeveelheid conservenblikken met vlees en paté en bij een derde een gevulde koelkast. Van de rest weet ik het niet.
De kasteelburen hoorden laatst ook enig gerucht buiten en één van hen ging naar buiten met zijn jachtgeweer. Het verhaal verteld niet of hij ook werkelijk geschoten heeft, maar de dieven kozen daarop wel het hazenpad.

De Zwitserse buren gaan morgen allemaal naar hun geboorteland om kersteest te vieren, mij is gevraagd om een extra wandelingetje met de hond te maken en dan vooral een rondje om hun panden.
Waarom niet! Ik heb alleen geen geweer, wel een dappere(?) hond.

Maar voor alle zekerheid sluit ik in het vervolg mijn werkplaatsje ’s nachts maar goed af, ook al is daar geen voedsel te vinden. Of het zou het kippenvoer moeten zijn.

Prix Barbara.

Dit jaar mocht Barcella deze prestigieuse prijs in ontvangst nemen. Barbara was een beroemde Franse zangeres die helaas is overleden, maar waar wij toch nog nooit van gehoord hadden. En ter ere van haar is een prijs in het leven geroepen voor jonge veelbelovende artiesten, zoals Barcella deze keer
Een prijs die is uitgereikt door hare excellentie mevrouw de minister van cultuur (neem ik aan).

Op deze bijgaande video is te bekijken hoe dat in zijn werk ging. En wie denkt: "die Fransen lullen maar een eind weg", kan doorspoelen naar 1 minuut 42 alwaar Barcella met zijn musici een lied ten gehore brengt.

Uiteraard komt ook Marcel royaal in beeld, vandaar natuurlijk ook dit bericht.

Tuin.

Waar doe je het eigenlijk voor? Dat is deze dagen wel de hoofdvraag bij alles wat we doen.
Is het nog wel de moeite waar?

Diny, optimistisch als ze is, wil ondanks de sombere vooruitzichten toch evengoed nog haar makkelijke moestuin inrichten.
Mocht het leven op dees aardkloot toch gewoon doorgaan, zijn wij tenminste voor bereid op de toekomst. Een toekomst van lekkere verse eigengeteelde groenten.
Wie wordt daar nu niet vrolijk van?

En ik ben, omdat het toch wel mooi weer is, bezig met het opschonen van de aardbeienborder.
Als je dat maar laat groeien wordt het een wildebende waar je geen aardbeiplant van onkruid kunt onderscheiden.

Zo zijn we samen toch gezellig bezig.

Zomers.

Vandaag was het weer eens een zondag. Of beter, het was een zonnige dag, want het is ook hier natuurlijk zaterdag vandaag.
Diny had al de pest in omdat ze een afspraak had met haar kunstlerares. Ze bleef eigenlijk liever thuis in de zon zitten lezen of zo iets.

Ik heb na lange tijd weer eens, samen met Anka, een rondje gemaakt op de fiets.
We komen dan vaak langs een huis waar 2 grote loebassen van honden buiten lopen.
Lang van te voren zet Anka dan haar haren overeind om toch maar zo groot mogelijk te lijken en voor alle zekerheid loopt ze met een grote boog door het weiland om dat huis heen, hopende dat die honden haar niet zullen opmerken.

Vandaag ging die truc niet op. De honden hadden haar direct in de gaten en renden woest blaffend op haar af. Als ze nu maar zo verstandig was om gewoon rustig af te wachten, dan gebeurd er niks. Die honden blaffen hard maar bijten niet, het is louter imponeer gedrag.

Maar nee, voor alle zekerheid zet Anka de sokken er in en probeert de ellende te ontvluchten. En dat lukt haar ook makkelijk want er zijn maar weinig honden die haar op topsnelheid kunnen bij houden.
Dus die tactiek werkt ook goed.

Une bonne soiree.

De 12e dag van de 12e maand van het 12e jaar van deze eeuw was een bijzondere dag voor ons. Echt een dag voor een bijzondere datum. Dat wij dat nog hebben mogen mee maken!

Wat was er aan de hand?
Gisteren hebben we mogen meemaken dat Barcella in Toulouse was, dus niet al te ver van ons vandaan. En bij Barcella speelt Marcel zijn deuntje mee.
Dus daar zijn we naar toe geweest om te luisteren en te kijken.

Een mooie avond met veel afwisseling.
Marcel had een belangrijke taak in het geheel met trompet, contrabas en piano en speelde zelfs ook nog een trompetsolo waarmee hij veel bijval kreeg uit het publiek. Volgens Barcella konden zijn ouders, die in de zaal zaten, trots op hem zijn. En dat waren we ook.

Een minpuntje was dat mijn fototoestel net daar de geest heeft gegeven, dus een mooie foto kan ik er niet bij leveren.

Uitzicht.

Ons uitzicht zo tegen 6 uur ’s avonds.

Het einde van wederom een stralende dag. De zon is net onder gegaan in het westen (zoals gewoonlijk) en de straatverlichting is reeds ontstoken bij de verspreid liggende boerderijen aan de overkant van het dal.
Och, och, och, wat is dat toch mooi. Nog mooier als op de foto.

En zo romantisch!

Rust.

Alleen rust kan je redden, luidt een spreekwoord.
En daar hou ik me dan maar aan. Ik zou komende week een inbouwkast gaan maken bij de buren even verderop. Want ze hebben het idee dat ik zo reuze handig ben en ze konden verder niemand vinden om dat te doen.
Ik doe het toch maar niet, ik doe zelfs het hele jaar niks meer want ik hoop dat rust me zal redden.

Waarvan dan?

Nou, als de buitentemperatuur tot beneden de 5 graden zakt komt een vertrouwde, maar hoogst vervelende ischiaspijn weer opzetten in mijn rechter been. Als ik meer dan 5 kilometer loop krijg ik een stekende pijn in mijn linker heup en als ik meer dan 5 kilogram probeer op te tillen heb ik pijn in allebei mijn schouders. Zonder dat tillen trouwens ook.

Maar verder wil ik niet klagen.
Ik kan altijd nog een beetje met mijn hond gaan spelen, dan is die ook weer gelukkig.

Barre tijden.

Brrrrr, dit is koud! Een snijdende wind blaast over de heuvels, het is niks gedaan buiten.
Anka mag zelfs overdag al in de lekker warme kamer liggen. Wat een luxe.

De koeien moeten zelfs al bijgevoerd worden, anders komen ze om van ellende. Het valt nog mee dat de wilde zwijnen en de herten zich nog niet laten zien.
De sneeuwgrens daalt met rassé schreden, zelfs achter Foix worden de vrachtauto’s al tegengehouden wegens de sneeuwval en Andorra is nauwelijks meer te bereiken. Tenminste, dat vertelde de kapper vanmorgen.

Moet je trouwens voor de aardigheid eens kijken wat hij er van gemaakt heeft! Korter kon haast niet en dat in de winter.

En, oh ja, ik wens natuurlijk alle gelovigen nog een fijn sinterklaasfeest. Met veel kadootjes en zo.

Gefeliciteerd.

Ik had vandaag zo mooi de nieuwe waterleiding af kunnen maken. Helaas, het kon niet want we hadden veel belangrijker zaken te doen. We waren uitgenodigd om op Loustal een lunch te komen gebruiken.
Dit ter ere van de verjaardag van Ruud die eindelijk ook 50 jaar heeft mogen worden.
Het heeft even geduurd maar ook hij heeft het gered.

Te midden van een uitgelezen groepje mensen hebben wij ons die maaltijd goed laten smaken. Op de foto hierboven, de eetkamer zoals het er in rustiger tijden uitziet.

En die lekke waterleiding die lekt morgen ook nog wel. Maar veel langer niet meer, dat beloof ik.

Lek.

Het lek is boven. Nou ja, boven?
Het lek zit onder de vloer en wel in de waterleiding.
Zoals vriendje Peet al opmerkte: “kijk dan op de watermeter dan zie je het vanzelf”. Hij schreef er nog net geen “oen” achter.
Maar gelijk had hij wel, het watermeterhoeveelheidaangeefwieltje draaide met gesloten kranen.
Foute boel.

Dus moet er vervangen worden. Hoe dan, is de vraag, onder de vloer gaat niet. Dus in hemelsnaam maar bovenlangs, geen gezicht maar het moet.
Hopelijk doet een likje verf nog wonderen.