Zondvloed.

Nou ja, we hebben al wel eens meer regen gehad, maar de 55 millimeter water die hier vannacht is gevallen geeft toch al wel een beetje overlast. Kijk maar naar ons aardappelveldje, het is bijna verzopen. Nog een geluk dat de aardappels in de hoge ruggen groeien, ik hoop dat ze daar niet verrotten.

En dan de rivier de Ariége, die buldert er over. Een grote watermassa stroomt richting de Garonne die dus ook een hoop water te verwerken krijgt. 

Wij snakken naar de zon!

Feesboek.

Diny vond het gisteren leuk om de bovenstaande foto op haar facebook pagina te zetten en daar kwam van verscheidene kanten zoveel commentaar op dat ik hem ook maar even op mijn blog publiceer. Opdat nog meer mensen er van kunnen genieten en hun opmerkingen kunnen lanceren. Toe maar, ik ben er klaar voor.

Die van dat ik geen lachebekje ben ken ik al.

Anka.

Anka en haar buurvriendin. Ze houden erg veel van elkaar, tot Anka een taartbodem mag uitschrapen. Dan is de liefde over en worden de scherpe tanden getoond.
"Afblijven, is van mij"

Maar even later is alles weer koek en ei.

    

Uitzwaaien

Dan liever de lucht in, sprak ze, en stapte dapper in een vliegtuig van de KLM.

Een korte vakantie is te einde, een vakantie op les Tamaris waar ze het, naar eigen zeggen, uitstekend naar de zin heeft gehad. En dat is ook de bedoeling. 

Nu hebben we, na een serie bezoekers op rij, voorlopig weer huis en haard voor ons zelf.

Wat zullen we eens gaan doen? Een rondje Spanje?

Hoera.

Nou ja, een klein beetje hoera dan. Vandaag is het weer eens mooi weer en morgen misschien ook nog wel. En dan zien we wel weer verder natuurlijk, laten we niet te veel en te vroeg vooruit mopperen. Maar vandaag was het zo mooi dat de beide dames hun kriebelende tuinhanden niet langer konden bedwingen en aan de slag gingen met de eerder deze week gekochte kruidenplanten.

Zijn ze niet lief bezig?

Herfstig voorjaar.

Eind mei 2013, wat een toestand, wat een ellende, wat een treurnis. Onze gaste moet zich achter glas en bij de warme kachel vermaken met borduurwerk.

Naar buiten gaan om de toerist uit te hangen is echt niet aan te bevelen.

Naar buiten gaan om enkele klussen af te werken is alleen mogelijk als je gehuld bent is een dikke midwintervacht. Dat moet dan maar, steeds binnen zitten is ook geen optie. En Diny is bang dat de konijnen haar DMM plunderen, dus moet er zo snel mogelijk een degelijk hekwerkje om heen. Dat komt klaar, ijs en weder dienende.

Beroofd.

Beroofd op klaarlichte dag zonder dat ik ook maar iets gemerkt heb. En wie is de dader? Een roofvogel? Een vos? Ik weet het niet. Rampzalig is het wel. Het enige wat ik er nog van terug kan vinden is een spoor van zwarte veren op het gras.

Eén of andere onverlaat heeft twee kippen gestolen, één 4 jaar oude kip en één 4 maanden oud hennetje. Het een is vervelender dan het andere, die oude kip was toch al bijna uitgeteld, uitgelegd bedoel ik. Maar zo’n jong kipje met heel haar vruchtbare eierleggende leven nog voor zich, dat is toch jammer.

Vroeger.

Met heimwee denken we nog wel eens terug aan vroegere dagen toen de zon volop scheen en het lekker warm was. Dagen dat de hond koelte zocht in de schaduw van de klimop. Die dagen zijn bijna uit onze herinnering verdwenen. Het is koud, het regent en het waait veel te hard.

Kortom: kloteweer!

Miscanthus

Op het stukje land voor ons huis, waarvan wij steeds beweren dat het volgens ons te klein is om rendabel te bewerken, is de buurman nu bezig een experimenteel gewas te (laten) planten. Bij navraag bleek dat hij het stuk land te klein vindt om rendabel te bewerken en daarom probeert hij het nu met olifantengras. Heel misschien wil dat ook in deze zuidelijke streken groeien en zo ja, dan is het heel misschien wel een gewas waar enige aanvullend inkomen uit te halen valt in de toekomst. Een mens moet toch wat om het hoofd boven water te houden.

Het eindproduct zal dan verkocht worden als brandstof voor de houtkachel. Het gewas kan meer dan 4 meter hoog worden, dus we hebben nog geluk dat we zo hoog wonen dat we er ruimschoots over heen kunnen kijken. Want ons uitzicht is ons heilig.

Aangekomen.

Vandaag mocht Diny helemaal naar Blagnac rijden om haar vriendin Trudy op te halen. Ik zei het al: het is hoogseizoen in Esplas. En nu maar hopen dat het weer wil meewerken want kou hebben ze in NL zelf al wel voldoende. De mensen komen hier om eindelijk een beetje zomer mee te maken.

Koningsgezind.

Natuurlijk zijn wij hier ook koningsgezind, vooral als het over die maxima(al) grote en lekkere zomerkoninkjes gaat. Dan is het voor mij ook oranje boven.

Die aardbeien (zoals ze ook wel genoemd worden) groeien gewoon door, ook al werkt het weer niet echt mee en kunnen we wel wat meer zon gebruiken.

De natuur laat zich niet temmen door weer en wind.

Mijn broer trouwens ook niet, die zwerft nu ergens in Bezier rond na een mooie tocht door de franse natuur en het canal du Midi. En hij geeft de moed nog lang niet op en fietst morgen weer verder.

Opgekrast.

We hebben het ruim weer voor ons zelf. De laatste gast is vanmorgen (heel?) vroeg vertrokken. Zo vroeg in elk geval dat wij het niet gemerkt hebben en dat is wel mooi natuurlijk. En nog mooier is dat hij al weer heelhuids op zijn eerste plek van bestemming is aangekomen.

En Diny is vandaag dus druk met het op orde brengen van het appartement voor de volgende gast. Hoogseizoen hier in Esplas.

Fietstocht.

“Daaaaaaaaaaaaar ga je dan, de dag waarvan je niet meer wist datie zou komen is eindelijk daar.”

Vanmorgen werden we wakker, keken naar buiten en zagen dat de zon scheen. Hé, hoe kan dat? De weerberichten voor de komende dagen waren en zijn niet best. Maar de zon lokte Jan uit bed en op de fiets. Hij is begonnen aan zijn grote tocht naar het noorden waarvan we nog niet weten waar hij zal eindigen. Wij wensen hem veel plezier.

En ik? Ik ben niet mee.

Kijk hier naar zijn eerste meters.

visite

Visite is leuk, visite is mooi, maar je hebt er natuurlijk een “pens vol” werk aan. Heel veel koffie maken en zo. Vandaar dat we ons dan ook graag laten trakteren op een lekkere maaltijd in een restaurantje.

Vandaag zouden we beginnen met ons fietstocht(je), maar de weerberichten waren dusdanig beroerd dat we het minstens een dag uitgesteld hebben. En dat was maar goed ook want het was vanmorgen stervenskoud en ook erg nat.

En daarom zijn wij, de drie manspersonen, vandaag naar Toulouse geweest om mij bij de fnac te laten informeren over diverse soorten tablets. Ik merk dat mijn computer kuren gaat krijgen en dat hij binnenkort vervangen zal moeten worden. De keuze wordt nog moeilijk, er zal nog de nodige advies ingewonnen moeten worden. Maar dat het weer veel geld gaat kosten mag duidelijk zijn!

Maar in Toulouse hebben we het er weer eens lekker van genomen en hebben ieder een heerlijke hotdog genuttigd.

Op de foto’s zien jullie de dogs voor en na verwerking. Wel een beetje zielig natuurlijk.

De één gaat…..

……en de anderen komen. Het is hier net de zoete inval. Maandag mocht ik Marcel weer naar zijn werk brengen, dit keer in Mazamet, een mooi dorp in de montagne noir. Oftewel de zwarte bergen.

En nu mogen dus Jan en Peter van het fijne zuidfranse klimaat genieten. Jammer dat het nu even regent. Maar in het westen klaart het op. En dat geeft goede hoop voor de fietstocht die we gaan maken. Een klein tochtje voor mij en een hele lange voor Jan. Maar we wachten wel tot donderdag.

Moeilijk.

Visite hebben is natuurlijk altijd leuk. Maar het is soms wel heel erg zwaar, je doet dan een enkele keer dingen die heel erg tegen je geweten in gaan.

Zoals ook op bovenstaande foto blijkt, het leven is niet altijd even makkelijk!

Concert.

Geheel onverwacht, deze keer. Marcel moest vrijdag optreden in Montauban, een stad zo’n 130 kilometer hier vandaan. En komende maandag moet hij optreden in Mazamet, een stad zo’n 130 kilometer hier vandaan. In de tussentijd zou hij bij ons zijn omdat hij voor die paar dagen de rit naar Aiglemont, waar zijn geliefde op hem zit te wachten, toch wel erg ver vond. En wij vinden het ook wel  leuk dat hij weer eens  bij ons is.

Maar hoe kom je ’s nachts om half twee in de Ariége? Juist ja, je ouders halen je gewoon op. Dan kunnen ze ook weer eens een mooi spektakel meemaken. En zo is dat, daar offeren we graag een halve nachtrust voor op.

Onderhoud.

Komt er nu nooit een einde aan? Moet ik tot in der eeuwigheid door blijven klussen?

Ja, dat schijnt mijn lot te zijn. Een dragelijk lot, daar klaag ik verder niet over.

Deze keer was het de boeiplank achter de dakgoot boven het appartement dat nodig eens geverfd moest worden. Dat was nog nooit gebeurd, nog door mij, nog door welke van onze voorgangers hier dan ook.

En de klimop moest nodig een steviger ondersteuning krijgen. Die klimop groeit omhoog langs een half verrotte boomstam die weer tegen de betonnen stoep aan leunt.  Die knapt vast en zeker een keer af en dan is het gebeurd met de klimop. En dat mag niet want die klimop is onze beschutting tegen inkijk van de buren. Die zijn er wel bijna nooit, maar je kunt niet voorzichtig genoeg zijn.

Dus heb ik een pergola in elkaar geknutseld waar de klimop tegen op mag klimmen. En als dat gebeurd is kan de boomstam weggezaagd worden. Volgend jaar misschien.

Vijver.

Alweer een stukje verder naar de volmaaktheid, er staat sinds vandaag een heuse vijverpomp in de vijver. Een pomp die het water in sierlijke druppen doet nederdalen. Zo komt er meteen een beetje zuurstof in het water, wat dan weer goed schijnt te zijn voor de visjes.  

Jazeker, er zwemmen ook visjes in die vijver. Dat hoop ik tenminste, want ik heb er dan wel 5 goudvisjes in gedumpt en ik strooi er ook trouw regelmatig een beetje voer in, maar ik heb ze nog niet weer gezien. Ook niet stil drijvend met de buik naar boven. Dus wie weet?

Rabat les trois Signeurs.

Een mooie naam voor een onbeduidend dorpje in de uitlopers van de Pyreneeën. Een dorpje waar Diny gisteren moest zingen met haar koor. Ze ging er naar toe in haar eendje, nee, ze ging er in haar eentje naar toe met haar Twingo. We hebben geen Eend.

 Een onbeduidend dorpje, maar de kerk was toch nog niet zo makkelijk te vinden in het doolhof van kleine straatjes.  Maar toen ze zoekend stond rond te kijken, niet wetend waar te gaan, stopte al snel een engel in de gedaante van een koorlid van een ander koor dat daar ook moest zingen.  En die engel bracht haar snel op de goede plek. En na afloop zelfs ook nog weer naar de parkeerplaats waar de auto stond. Zo kwam alles toch nog weer goed. Maar ze was dan ook duidelijk herkenbaar als koorlid in haar zwarte pakje met de mooie rode roos.

Op de foto wordt druk gewezen waar ze dan wel langs had moeten rijden. Maar zo’n mooi plattegrondje had ze niet gekregen.

En ik mocht thuisblijven om het gras te maaien dat tijdens de regenperiode al weer erg lang was geworden. En daarna natuurlijk lekker in de zon liggen uitrusten.

De hokjesman.

Jullie weten het; ik heb het al vaker geschreven, ik ben een echte hokjesman. Specialist in het timmeren van kippen-en andere hokjes. Ook nu weer, ik kon in een opheffingsuitverkoop een hondenhok op de kop tikken die ik een opwaardering heb gegeven naar kippenhokje.

Hij is niet al te groot, maar voor een koppel kuikens of een trio krielkipjes is het zeer geschikt. En ik ben toch weer een mooi poosje van de straat af.

En omdat hierdoor ook de kippenren open was, konden de kippen van een nog grotere vrijheid genieten als gewoonlijk. Zoveel vrijheid dat Diny zich zorgen ging maken over haar DMM. Kippen en ontluikende moestuintjes gaan niet samen. Maar dat was snel opgelost met een omheining van gaas.

Zo, iedereen weer tevreden.