Komt er nu nooit een einde aan? Moet ik tot in der
eeuwigheid door blijven klussen?
Ja, dat schijnt mijn lot te zijn. Een dragelijk lot, daar
klaag ik verder niet over.
Deze keer was het de boeiplank achter de dakgoot boven het
appartement dat nodig eens geverfd moest worden. Dat was nog nooit gebeurd, nog
door mij, nog door welke van onze voorgangers hier dan ook.
En de klimop moest nodig een steviger ondersteuning krijgen.
Die klimop groeit omhoog langs een half verrotte boomstam die weer tegen de
betonnen stoep aan leunt. Die knapt vast
en zeker een keer af en dan is het gebeurd met de klimop. En dat mag niet want
die klimop is onze beschutting tegen inkijk van de buren. Die zijn er wel bijna
nooit, maar je kunt niet voorzichtig genoeg zijn.
Dus heb ik een pergola in elkaar geknutseld waar de klimop
tegen op mag klimmen. En als dat gebeurd is kan de boomstam weggezaagd worden. Volgend
jaar misschien.
