Elections municipales.

Terwijl wij weg waren hebben ze hier in Frankrijk ook gemeenteraadsverkiezingen gehouden. Dat doen ze ééns in de zes jaar en nu was het toevallig bijna gelijk met de verkiezingen in NL.

Zoals ik al schreef: wij waren er niet, anders hadden wij ook vast onze stem uitgebracht.
Niet dat dit enig verschil zou hebben uitgemaakt want de zeven te herkiezen raadsleden zijn ieder met 100% van de uitgebrachte stemmen herkozen. En er waren weer geen tegenkandidaten.
Het lijken wel Noord-Koreaanse toestanden!

Blijkbaar zijn de meeste inwoners zeer tevreden over de zittende gemeenteraad.
Maar heel misschien niet allemaal, want van de 87 stemgerechtigden zijn er maar 59 op komen dagen. En het zou kunnen dat die (op 2 na) niet zo tevreden zijn en dus niet stemmen.
Maar dat is louter speculatie want ik heb nooit een onvertogen woord gehoord!

Eind goed...........

We zijn weer terug van weggeweest. Na een driedaagse tocht zuidwaarts mochten we constateren dat alles nog net zo was als toen we weggingen. Alleen was alles een beetje groener. 

 De traditionele wandeltocht voerde deze keer naar het Goor en de Vennebulten, niet ver weg en toch mooi

Een simpel verjaardagsfeestje monde uit in een leuke familiebijeenkomst met nog nooit eerder gehoorde zang van Marcel die een lied vertolkte van mijn favoriete zanger Ede Staal en een optreden van de gekke hoedenmaakster die de boel de stuipen op het lijf kwam jagen.

Brasem.

De familie is weer eens even compleet. Deze keer dank zei nicht Pauline die 50 jaar heeft mogen worden
Ook dank zei mijn eigen verjaardag natuurlijk.

Sylvie was er natuurlijk ook bij, maar iemand moet die foto toch nemen,nietwaar?

Barlo

De zon keert eindelijk weer terug. Na een traditionele wandeling met broer Jan door een koud Goor, over de Venebulten en langs de kaarsrechte Slingebeek, wordt het nu weer en beetje zomer.
Vanmorgen hebben we zelfs een snufje cultuur tot ons genomen met een bezoek aan het Aaltens museum. Er was een expositie met het onderwerp "liefde in oorlogstijd"

zondagmorgenwandeling.

Dat moet natuurlijk ten allen tijde doorgaan, die beroemde en onmisbare zondagmorgenwandeling. Ook al moet het dan desnoods in de bossen van Baarn. De hond maakt het zo te zien niet veel uit.
Er zijn mindere plekken om de dag door te brengen.

De buitenblijver.

Je zal maar hond zijn en met de camper mee moeten. Daar sta je dan met een ketting om de nek.
Maar zij mag niet klagen want ze heeft net een boswandeling achter de rug.
En wij ook, samen met een meneer die ons onderwees welke planten uit de natuur eetbaar en ook nog lekker zijn.

Maar het verschil is: ik zit met een glaasje wijn en een krant te wachten op een lekkere maaltijd.

Gezellig

Met z,n beiden in de camper

BINGO!!!!!!!

Er was een uitnodiging om mee te doen aan de lotto in Esplas. Daar zijn ze hier gek op in het zuiden want alles en iedereen organiseert wel een lotto, tot de brandweer toe.

En ik dacht, een loterij, och ja ik zal er eens aan mee doen want dan weet ik ook hoe dat gaat. Nog niet eerder gedaan.
Dat weet ik dus nu inmiddels wel.

Het blijkt een bingo-avond te zijn. Een feestzaal stampendevol met goklustige mensen die van heinde en ver zijn gekomen. Nu heb ik al nooit graag aan bingo mee gedaan, maar deze avond had ik het wel heel erg moeilijk.
"Quatre-vingt-seize, eh vier maal twintig plus zestien, oh ja zesennegentig".
"Soixante-dix-neuf, eh zestig plus tien plus negen, oh ja negenenzeventig".
Ik zal jullie vertellen, dat valt echt niet mee, vooral als die getallen ook nog op z'n zuid-frans worden uitgesproken. Ik had drie kaarten gekocht, dus dat duurde allemaal veel te lang voor ik de cijfers ontdekt had. Een aardige buurvrouw wees me zo nu en dan een getal aan dat ik gemist had.

Na 4 ronden heb ik met beginnende koppijn de pijp aan maarten en de kaarten aan mijn buurvrouwen/mannen gegeven. Zij waren er wel blij mee.

Toen ik vernam dat er wel 12 rondes zouden worden gespeeld ben ik tijdens de korte pauze afgenokt.
Wel jammer van de prachtige prijzen die er te winnen waren. Maar mijn buurman die ik één van de kaarten gegeven had beloofde plechtig dat als er een prijs op zou vallen, deze toch voor mij zou zijn.
Erg sympathiek!

Blommen.

Een mooie zonnige vrijdag in maart, mij is gevraagd of ik zo vriendelijk wilde zijn om een defecte wc pot te vervangen door een mooi nieuw exemplaar.
Ja, waarom zou ik dat niet willen, temeer omdat ons in ruil daarvoor een smakelijke en voedzame maaltijd was beloofd. En ik heb in mijn alreeds beetje lange leven al wel honderd wc potten vervangen en/of geplaatst (als het niet meer is) dus mag ik mezelf toch wel een ervaren wcpottenplaatser noemen.

Voor alle zekerheid hebben we vooraf eerst genoten van die beloofd maaltijd, die van zodanig goede kwaliteit was dat ik daarna volgaarne aan de slag kon gaan. Meer vol dan gaarne.

En terwijl ik mij uitsloofde om een goed stuk werk af te leveren, gingen de beide blommen er geëlektrificeerd tussenuit om in een naburig bos wilde narcissen te plukken.
Het blijkt steeds maar weer dat het in deze wereld ongelijk verdeeld is.

Troep.

Rotzooi is het, troep. Een kwaliteit van nul komma nul. Ze moesten zich de ogen uit de kop schamen om zoiets slechts te verkopen.
Zo, dat is er uit.

Drie jaar geleden, toen we hier op les Tamaris kwamen wonen, wilde Diny dat ik een drooglijn zou maken. Zo gevraagd, zo gedaan, het is uiteindelijk ook een beetje in mijn eigen belang.
Ik kocht enkele palen, die er speciaal voor gemaakt zouden zijn om een eind in de grond te rammen, en daarvan heb ik dus die drooglijn gemaakt.

Het blijkt dus gewoon onbehandeld waaibomenhout te zijn, want nu krap 3 jaar later is één van die palen al in de grond helemaal weggerot!
Dat zal me niet weer overkomen, de nieuwe palen zijn uitgevoerd in goed behandeld T-ijzer. Die staan wellicht enkele jaren langer.

Roosachtig.

Regen, hagel en stormachtig weer, dat is ons toebedeeld de laatste dagen. En dat verveelt ontzettend snel zoals jullie misschien kunnen weten.

Vandaag zag ik tussen twee buien door nog even kans om naar buiten te gaan en wat nuttigs te doen. De zon scheen zelfs heel even. Dat voelt toch wel wat fijner.

Vandaar dat ik de snoeischaar gepakt heb en de rozenstruiken te lijf ben gegaan. Die waren hoog nodig aan een grondige beurt toe. Niet dat ik daar echt verstand van heb, maar ik wel eens vernomen dat je niet gauw te veel snoeit bij rozen. Vooral het oude hout moet er uit.
We zien het van de zomer wel hoe de bloei is.

Meteorologische lente.

Na alle kou en regen van de afgelopen dagen is het weer een verademing om de zon te zien. Zodat ik ook weer comfortabel mijn zondagmorgenwandeling kan uitvoeren.

Onderweg blijkt dat de natuur al langer het "veurjoar in de kop" heeft. De kalfjes lopen al weer door de wei te dartelen en verzamelen zich nieuwsgierig bij het zien van de honden, zich vermoedelijk afvragend of die gevaarlijk zouden kunnen zijn.
De volwassen moederkoeien blijven stoïcijns voor zich uit kijkend, al herkauwend, liggen.

En de pruimen-en krentenbomen staan volop in bloei.
Prachtig toch?