Het grote feest.

Wat doe je als je al oerend lang getrouwd bent. Zoals wij, al 45 jaar.

Dan kun je natuurlijk een heel groot feest organiseren voor een ieder die daarvoor komen wil. Of je doet iets anders.
Wij hebben deze keer voor iets anders gekozen en wel voor een intiem etentje voor 4 personen in Carla Bayle.

Gezellig en lekker.

Bloederig drama.

Marcel en Sylvie zijn een paar dagen met de camper op pad, de bergen in. Ze treffen het met het warme weer.
Ook de kippen treffen het want nu hun hond ook mee is, kunnen ze weer rustig rondscharrelen in de tuin

Ik zelf neem de kans waar om even rustig de dakgootplank te schuren en in de lazure te zetten zodat weer een beetje minder haveloos lijkt.
Zo blijft er altijd wel weer wat te doen.

Ik mag nog van geluk spreken dat ik dit nog kan en mag doen.
Eergisteren was ik ergens anders aan het knutselen om een verstopping op te lossen. Bij het opstaan uit een geknielde houding stoot ik mijn inmiddels erg dun behaarde hoofd snoeihard aan een dikke rozenstam met erg scherpe doorns.
De gevolgen waren niet mis, uit een grote schram gutste mijn kostbaar bloed ter aarde. Het koste een halve rol closetpapier alvorens dit bloeden gestopt was.

En ja, het gaat wel weer, dank jullie voor de belangstelling.

Vakantiegangers.

Dat is specifiek vakantiewerk, onder toeziend oog van Fifike, vlees braden op een kolenvuurtje.
Gaarne doe ik mee met het opeten van het (half?)gare voedsel.

ING en de papierloze wereld.

In deze moderne computertijd sta je soms nog te kijken van de hoeveelheid papier die verspild wordt door instanties.

Twee brieven van de ING-bank, één voor ieder van ons, met het verzoek om een formulier in te vullen om aan te geven of we een adres, telefoonnummer en weet ik wat nog meer in Amerika(!) hebben. Nee dus.
En de hoeveelheid papier dat meegestuurd wordt om een en ander toe te lichten in het Nederlands en het Engels (geen Frans) is gigantisch. Wat dus allemaal rechtstreeks in de oud papierbak gaat.

Dit is, op het Griekse beveiligingshek van de koning Wimpie na, de grootste verspilling van de afgelopen tijd.

Vakantiegangers.

Kijk daar heb je wat aan. Er ligt een lading brandhout om te kloven en direct springen de vakantiegangers bij om pa/oom te helpen bij deze zware klus.
Beter kan ik het niet krijgen.

Als beloning mogen ze er 's avonds, als het weer er naar is, al een deel van verstoken.
Ik zal er toch iets voor over moeten hebben.

Mariage.

 
We werden uitgenodigd om het huwelijksfeest bij te wonen van de dochter van de buren. Je weet wel, die mensen van de bar a bonbons.
Gisteren was het dan zo ver.

Om half vier werden we verwacht bij het gemeentehuis voor het kijken naar het voltrekken van de burgerlijke formaliteiten.
Na enig wachten kwam het bruidspaar aanronken, hij op een aftandse motorfiets en zij in een volkswagencamperbusje uit een al lang vervlogen tijdperk. Trés nostalgique.

De burgemeester van Esplas, een voormalige aangetrouwde oom van de bruid, is inmiddels een ervaren huwelijksvoltrekker want net twee weken geleden had hij ook al een trouwerij. De eerste sinds lange tijd.

En vermoedelijk deed hij het goed want na enige tijd kwam het bruidspaar glunderend weer uit het gemeentehuis zetten. Wij stonden buiten want het aantal genodigden kon lang niet in het trouwzaaltje gestouwd worden.

Daarna ging het in optocht naar de kerk waar meneer pastoor ons al stond op te wachten. Ook voor hem is het bijzonder want zo vaak wordt de kerk van Esplas niet gebruikt, en nu al weer de derde keer in een paar weken. Hoezo ontkerkelijking?

De dienst was met zorg voorbereid, alles stond beschreven op een mooie liturgie, maar helaas was het eentonige gemompel van die pastoor ondanks de geluidsinstallatie absoluut niet te verstaan. Althans door ons niet, ik hoop voor de Fransen dat zij er meer van mee gekregen hebben. Ook de akoestiek in zo'n kerk helpt niet mee. Maar ook deze keer werd ik weer bevestigd in mijn opvatting: dit is niks voor mij.

Na de dienst was er een eindeloze fotosessie bij de plaatselijke fotogenieke waterput, iedereen moest of wilde op de foto met het bruidspaar. Nee, wij hoefden niet zo nodig en we hebben dit van gepaste afstand aan gekeken.

Het vervolg was een uitgebreid aperitief in de feesttent van Esplas, die was opgezet in een dorpje zo'n 30 kilometer hier vandaan. In een heel lange optocht van vele tientallen luid toeterende auto's reden we daar naar toe.

Daar ter plekke konden we ons laven aan drank, muziek, zang, dans en lekkere hapjes.
Even was er nog een misverstand of we nu ook waren uitgenodigd voor het aansluitend diner. In de feestzaal stonden de luxe gedekte tafels te wachten op heel veel hongerige eters.
Het kwam er uiteindelijk op neer dat dit niet de bedoeling was maar dat we om middernacht gerust terug  mochten komen voor het dessert. Ja, ja!

Maar al met al waren we wel tevreden met de gang van zaken want die uitgebreide maaltijden na tien uur 's avonds, daar houden we niet echt van. Maar dat ligt aan ons.

En daar komt bij: 's lands wijs, 's lands eer.

Prestaties

Vakantie is niet makkelijk, voor sommigen tenminste niet.
De ene dag moet je laten zien dat je tot grote prestaties in staat bent. Zoals tegen een hele hoge berg op fietsen. Deze keer de col d'Agnes en de port de l'Hers, niet te onderschatten kuitenbijtertjes die ook vaak door de tour de france worden aangedaan.

Ook de supporters moesten die zelfde colletjes over, maar dat ging per auto dus dat was te doen.

En dan wordt de volgende dag alweer een beroep gedaan op de werklust voor het  kloven van een grote stapel hout.

Gelukkig werden vrouw en kinderen met rust gelaten zodat die konden doen waar ze zin in hadden.

Vakantiegangers

 Het vakantie seizoen is volop losgebarsten en de eerste bezoekers zijn heelhuids gearriveerd.

Na een bijkomdag hebben wij ze mee genomen naar het mooie dorpje Carle Bayle waar een avondconcert ten gehore zou worden gegeven. Het voorprogramma van de plaatselijke jostiband was leuk om te zien vanwege het onbegrensde enthousiasme waarmee een en ander ten gehore werd gebracht.

Het vervolgprogramma hadden we al snel bekeken vanwege niet zo heel erg leuk.

De beide jongedames beleven hier vreselijk spannende avonturen, zoals bijvoorbeeld het midden in de nacht wegwaaien uit de tent. Een korte maar hevige storm trok over les Tamaris waardoor ze hun heil en bescherming binnen de veilige muren van het huis moesten zoeken.
Maar dapper als ze zijn, vanavond slapen ze weer gewoon in de tent.

Feest in Esplas.

Het is weer eens zover, het feestgedruis is weer losgebarsten in Esplas. Twee avonden eten, begeleid door gezang en muziek.
Niet  voor ons, wij hebben alleen zaterdagavond mee gedaan. Dat is voor ons genoeg.

Op een bijgaand filmpje kun je zien hoe we te keer zijn gegaan. Het is aan te bevelen om het geluid zo hard mogelijk te zetten om een idee te krijgen hoe het was.

Vandaag heb ik even gekeken bij het "dépôt de gerbe", een zogenaamde kranslegging bij het herdenkingsmonument. Hierbij schalde nog even een trompetgeluid over de velden op de wijze van het franse volkslied.

Helaas een rommelig geheel waar alle plechtigheid ver te zoeken was. Daarom ben ik daarna snel vertrokken zonder enkele aperitiefjes te drinken, wat wel de bedoeling was.

Leve de koning.

In naam van de koning is ons bevolen om een achterstallige rekening te betalen voor de zorgverzekering. Aldus een deurwaarder middels een aangetekende brief. Doen we dat niet dan wordt onze boedel verkocht om de schuld te voldoen.
En die schuld is groot, ja zeer groot. Wel 350 euro en niet te vergeten de extra kosten van 150 euro.
Tenminste volgens die deurwaarder.

Niet volgens ons, laat dat maar aan Diny over.
Zij kan een lijstje en bankoverschrijvingen laten zien die aantonen dat die deurwaarder en dus de zorgverzekering peop praat. Alles is prima overgemaakt, alleen niet op de manier en de tijd die het cvz graag wilde, maar op haar tijd en op haar manier. En dat kan zo'n instelling dan weer niet aan, log als ze zijn.

De uiteindelijke oorzaak is ook nog de wanboel die zij er in de voorgaande jaren van gemaakt hebben.
Ze zoeken het maar uit.

Vals.

Wie kent het niet, het kleine dorpje Vals met zijn wereldberoemde, in de rotsen uitgehouwen, kerkje?
Peet en Nicole in elk geval wel want die zijn enthousiast bezig om daar een heel oud huis om te toveren tot een heel veel sterren restaurant.

Nu zal het nog wel even duren voor het wordt geopend zo kon ik vandaag, toen ik eens poolshoogte kwam nemen, constateren. Men was volop bezig met het slopen van oude rotzooi. Maar als je niet begint krijg je ook niets klaar, zo luidt een zelfbedacht spreekwoord.
En ik ben bang dat er vast nog wel een klusje voor mij aan zit te komen. Dat krijg je als je je ergens laat zien en ook nog commentaar hebt.

En gasten zullen er t.z.t vast wel komen want het rijdt af een aan met kerkbezoekers die vast ook wel een hapje zouden willen eten of een nachtje slapen.

Eén van de 8

Wie kent het nog, dat mooie spelletje van Mies?
Dat was wel leuk, maar de praktijk is anders.

Weten jullie nog dat er 8 kuikens waren uitgekomen uit 8 broedeieren? En dat ik dat zo'n goede score vond?
Nu na 7 weken is er nog maar 1 overgebleven. De rest is of verongelukt of opgevreten door roofvogels of ander gespuis.
Ja, wat een goede score! Eén van de 8.
Maar ze wordt nu geheel omringt door vader, moeder en de tantes, dat geeft weer hoop.

Portable

Nooit gedacht en stil gezwegen
lang gewacht en toch gekregen.

Eindelijk kon ik dan vandaag mijn nieuwe computer ophalen bij de pakjesboer. Een tablet is mooi en makkelijk maar voor het echte werk is toch een volwassen apparaat nodig.

Nu nog zien er achter te komen hoe alles werkt met windows 8.
Ook dat zal lukken.