Plant-en vogelparadijs.

Zondagmiddag zijn we naar Artigat getogen om eens te kijken bij een plantenruilbeurs die daar jaarlijks mede door een Nederlandse dame wordt georganiseerd. Misschien zou er nog wat voor ons bij zijn, hoewel wij zelf niets in te brengen hebben.

Het bleek dat wij veel te laat waren want die beurs was des morgens al geweest, maar er was nog wel een aantal planten overgebleven en die mochten wij met alle plezier meenemen. En dat deden wij dus met alle plezier.

Wat doe je op een mooie zonnige maandagmiddag als alle gescoorde planten geplant zijn: juist ja, je maakt een wandeling om uit te rusten.

Deze keer zijn we op zoek gegaan naar de trekvogels die in het najaar in grote getale naar het zuiden trekken.
En dat doen we in Mazéres, waar een betrekkelijk groot vogelreservaat is. Een aantal plassen zijn overgebleven na de aanleg van een snelweg en op het water van die plassen houden zich veel watervogels schuil. En die vogels zijn te spotten vanuit de vele vogelkijkhutten.

Nu vonden wij dat er niet veel vogels te zien waren. Ja, vanuit één enkele hut konden we de grauwe gans aanschouwen Maar daar werden we weggekeken door een paar vogelaars die doodstil met de camera in aanslag zaten de wachten op het nemen van dé foto van hun leven.
En daar konden ze vermoedelijk geen pottenkijkers bij gebruiken en zeker niet als die ook nog een hond bij zich hebben.

Boomplantdag.

Boomplantdag op les Tamaris.

Ik heb laatst een paar avocado kwekelingen gekregen van schoonneef Ron. Die heeft ooit een paar avocadopitten in de grond gestopt en daar zijn dus heuse boompjes uitgegroeid.
Die hebben nu een mooi vruchtbaar plekje gekregen. Mooie losse grond, een beetje compost en een flinke scheut water.
En nu maar hopen dat ze het gaan doen.

En verder heb ik zelf een jaar geleden een paar wilgentakken in de vijver gelegd en die zijn dus gaan uitlopen. Er zit nu een flinke bos wortels aan. Die zijn dus nu ook gepoot en als het goed is moeten die het ook gaan doen. We zullen zien.

Jammer genoeg is er een vervelend nederlands spreekwoord die nu hopelijk niet van toepassing is: boompje groot, plantertje dood.
Ik hoop er zelf de rijpe vruchten nog wel van te plukken!

Hoeraaaa.

Hoera, dacht ik, toen de monteur van france telecom serieus werk maakte van mijn klacht en de hele aansluitdraad vanaf de weg tot in huis ging vervangen.
Als die vernieuwd zou zijn zou toch zeker de internetsnelheid optimaal worden?

Mijn klacht was dat ik volgens Orange recht heb op hooguit 2 Megabit per seconde en dat ik de laatste tijd een snelheid heb van soms niet meer dan 30 kbps. En dat is frustrerend langzaam als je eens een filmpje wilt bekijken of zo.

Maar helaas. het is niet beter geworden. Het blijft nog hangen op zo'n 500 kbps, een kwart van het maximum.
En toen volgde er een hoorcollege over dat wij ver weg woonden op het platteland en dat die 2 Mb een theoretisch maximum was en dat hoe meer klanten online waren des te langzamer de verbinding wordt en dat het nu vakantietijd is en dus iedereen online zou kunnen zijn en dat het te duur is om het iedereen naar de zin te maken. Kortom, ik kreeg een dikke middelvinger toegezwaaid.

Maar goed dat de waterleiding- en de elektriciteits- maatschappij er niet zo over denken.

Herfst.

Het wordt duidelijk herfst.

Niet alleen kon ik vandaag voor het eerst in lange tijd niet in mijn hangmat dutten wegens te fris, in de provisiekast kunnen we het merken aan de invasie van muizen die, zoals ieder jaar, de beschutting van het huis en het eldorado van de opgeslagen lekkernijen opzoeken.

Aangezien wij daar faliekant op tegen zijn, moest ik op zoek naar de muizengaatjes die er ongetwijfeld zullen zijn. En ja hoor, in een moeilijk te bereiken hoekje, bijna onzichtbaar voor het blote oog, vond ik er één.
En nu maar hopen dat purschuim een afdoende remedie is.

En oh ja, we bedachten ineens ook nog dat de kachelpijp voor de winter geraagd moet worden, dus ook dat heb ik gedaan. Met alle roetbende van dien.

Het plekje dat niemand wist.

Ergens in Esplas is een plek waar verschillende walnotenbomen groeien. Eén van die bomen geeft altijd behoorlijk veel vruchten. Dat weet ik al sinds we op Chicane woonden want daar is het dichtbij.

Waar die bomen van zijn weet bijna niemand en ik dus ook niet maar de noten zijn voor ons, een hele emmer vol.
Men zegt dat walnoten zeer gezond zijn dus dat wordt smullen.

Lapins de merde.

Die verrekte konijnen, ze vreten de schors van de vruchtbomen af. Om ze (de bomen) in leven te houden heb ik plakband om de stammetjes gedraaid
Anka doet haar uiterste best om die krengen uit te roeien, gisteren bracht ze me nog een jong konijntje dat vakkundig door haar om zeep was gebracht.

Weer thuis.

Marcel als basgitarist

Na een lange, zeer lange reis door Frankrijk, Italië, Zwiterland, Lichtenstein, Duitsland en uiteindelijk ook nog Nederland zijn we weer heelhuids in Esplas aangekomen.

Maar niet nadat we onderweg in Niort nog even een optreden van Barcella, de groep waar Marcel zijn deuntje in meespeelt, hebben meegemaakt.

In een mooi theater hebben we gezien en gehoord hoe Marcel achtereenvolgens basgitaar, contrabas, trompet en ook nog piano speelde.

Samen met de anderen werd een prachtig stuk muziek gemaakt. Alleen jammer dat die Barcella zo ontzettend rap Frans praat waardoor hij voor ons niet te volgen is. Aan de reacties uit het publiek te horen was hij erg grappig.

En als kers op de taart hadden we ook nog een camperplaats ontdekt op 3 minuten lopen van het theater. Makkelijker konden we het niet krijgen in die toch wel grote stad.

Marcel als trompettist

Marcel als bassist.

Ik als lui persoon.