Rondje door Catalonië

Om het mooie weer van de laatste tijd te vieren zijn we 5 dagen naar Catalonië geweest. De Cataloniërs vinden het zelf eigenlijk geen Spanje meer, zo groot is hun wens tot onafhankelijkheid.

Maar daar heb je geen last van als je daar rondhobbelt met de camper. De wegen zijn nog altijd even mooi, het verkeer is er nog net zo rustig als altijd en het weer blijft ook daar prima.

Nou ja, niet altijd, want op de tweede avond kregen we een onbehoorlijke onweersbui te verduren. Nu viel dat onweer op zich wel mee, maar de hagelstenen die daar uit vielen bepaald niet. Het was benauwend om te horen hoe die grote ijsbrokken op de camper kletterden. Ik vreesde voor mijn net nieuwe voorruit. Maar alles ging ook deze keer weer goed!

De natuur aan de zuidflank van de Pyreneeën is geweldig mooi, zeker nu met de fraaie herfstkleuren.

en soms is er dikke mist die ook zo weer weg is

de natuur is prachtig

starend over het wijde landschap

een bordje erwtensoep gaat er wel in

of naar de camera.

Wandelrondje

Omdat het weer nog steeds heel erg mooi is besloten we vandaag eens een rondje te wandelen.
En wel het rondje van st.Michel, een mooie wandeling van anderhalf uur door de bossen en de prairies.
Het is zelfs ook nog een educatief rondje waarvoor overal inlichtingsborden zijn geplaatst met erg interessante teksten over de bloempjes, de bijtjes, de miertjes en de piertjes.

Dat is aan ons natuurlijk niet besteed, op onze leeftijd weet je alles al lang en ook nog beter.
Vandaar dat we geen twee en een half uur over dat rondje hebben gedaan zoals is voorgeschreven, maar slechts anderhalf uur. Dat spaart dus erg veel tijd.
Maar warm was het wel. En ook leuk.

En morgen gaan we naar Spanje om te kijken of het daar ook net zo zonnig is als hier. Een camperrondje van enkele dagen.

Einde verhaal.

Aan alles komt een einde, is een waar gezegde. Zelfs aan de mooiste dingen.
Neem nou dit kippenhokje, na vele jaren trouwe dienst merkte ik dat het behoorlijk aan het verrotten was. En dan heb ik de keuze om het te renoveren of af te breken.
Hoe moeilijk de beslissing ook was, ik heb het afgebroken. Net als de bijbehorende kippenren.

Mijn  9 kippetjes hebben tot nu toe de keuze uit drie hokken om te overnachten en dat is een luxe die slechts aan weinig aardse wezens is toebedacht. Dat mag wel wat minder en ze zullen dus moeten inschikken.

En het grote bijkomende voordeel is dat ik weer meer gras kan maaien met de zitmaaier.
Gemak dient den ouder wordende mensch.

Jan.

Broer Jan is hier op bezoek, ik ben er natuurlijk maar druk mee.

Eerst bij nacht en ontij naar het station in het verre Toulouse rijden om hem op te pikken.
Dan wandelen rond Unzent, rondstruinen op de markt in Mirepoix, lunchen in café Vals, boodschappen doen in Saverdun. Kortom, niets is ons te veel om hem hier een fijne tijd te bezorgen. Zelfs het stralend weer werkte mee, tot gisteren dan.

Nu we een druilerige dag hebben zit hij in de serre bij de brandende kachel het uitzicht te aquarelleren. Dat kan niet moeilijk zijn want alles is grijs buiten.

En Diny? Diny zag dat het goed was!

Elektra.

Vandaag kregen wij een officieel uitziende enveloppe in de bus. Op zich houd ik daar niet zo van want dat betekent heel vaak enig bureaucratisch gezeur.

En hoewel nog ik, nog Diny zich EBBERS Ebert Durk noemt heb ik die enveloppe toch maar open gemaakt en zag een schrijven van het elektriciteitsbedrijf met de mededeling dat ze een ondergrondse kabel willen aanleggen en dat ze daarvoor over een lengte van wel 2 meter mijn grond moeten kruisen.

Of ik maar zo vriendelijk wil zijn om de bijgaande toestemmingsformulieren in viervoud te ondertekenen en per kerende post terugsturen.
Omdat ik de vooruitgang natuurlijk niet in de weg wil staan heb ik besloten aan hun verzoek te voldoen en het komende overlast maar voor lief te nemen. Mede ook omdat ze plechtig beloven eventuele schade te verhelpen.

Hoewel ik nog niet kan inschatten hoe ze die kabel in de uiterst smalle en steile berm willen ingraven zonder dat de boel in elkaar stort!

Goed dat er computers zijn.

Zoals ik eerder schreef: ik heb een barst in de voorruit van de camper.
Dus wat doe je dan? Juist, Carglass opzoeken. Je weet wel dat bedrijf met die, volgens de reclame, vrolijk zwaaiende medewerkers.

Ze hebben een prachtige website waarop je de meest nabije vestiging kunt opzoeken en tevens online een afspraak kunt maken. Mooi toch?
Je wordt dan zelfs binnen 2 uur teruggebeld om de afspraak te bevestigen.
En dat werkt uitstekend, ware het niet dat die beste man problemen had met mijn kenteken nummer. Dat kon hij op zijn computer niet vinden. Hij zou daarom de volgende dag terug bellen, maar blijkbaar was dat toch te moeilijk want er kwam geen telefoontje die volgende dag.

Toch maar naar Pamiers gereden op de tijd van de gemaakte afspraak, want je kan niet weten....
Daar wisten ze echter niks van welke afspraak dan ook. En dat kon ook helemaal niet want ze zaten vol.

Ze wilden best wel een nieuwe afspraak maken, maar er was één probleem: ze konden mijn kenteken niet vinden op hun computer. Zo konden ze niet zien om welk merk auto het ging.
Ik heb ze aangeraden om even naar buiten te kijken want daar stond mijn Adria camper met de Fiat Ducato auto.
Nee, dat kon niet want op het kentekenbewijs stond geen Fiat vermeld maar Adriatic, dus dat kon niet kloppen.

Ik bleef toch maar volhouden dat er toch echt een Fiat voor de deur stond met een kapotte voorruit. Waar ze uiteindelijk toch mee akkoord gingen en een afspraak maakten voor volgende week.
Ondanks dit alles namen ze even later toch wel vrolijk zwaaiend afscheid.

Weer terug op de basis.

Na een lange periode van afwezigheid zijn we eindelijk weer terug in la douce france, alwaar natuurlijk de zon schijnt zo als het hoort.

Nu mochten we in NL ook niet mopperen wat het weer betreft. En ook niet wat alle andere dingen betreft die we hebben mogen mee maken. 

Kijk bijvoorbeeld naar de bovenste foto, waar vind je zo'n mooi plaatje van enkele paddenstoelen die zich in een dode berkenboom genesteld hebben. Dat kom ik ergens in Barlo toch zo maar tegen tijdens een wandeling met broer Jan.

Maar goed, we zijn bijna heelhuids terug zoals ik al schreef. Bijna heelhuids, want op de rondweg van Toulouse kregen we nog fijn even een kiezelsteen of zoiets tegen het raam getikt. Met als gevolg een niet te repareren scheur in de voorruit. Hopelijk betaalt de verzekering de schade!
En onderweg kregen we al enkele telefoontjes van een franse ambtenaar die donders graag onze septictank wil controleren vanwege het milieu. Het is al lang geleden aangekondigd dat dit moet gebeuren in heel Frankrijk.

Iedereen die ik daar over hoorde voorspelde grote problemen, bijna niets voldoet aan de strenge normen van de moderne tijd. 

Dus ik zag de bui al hangen en had nachtmerries over grote graafmachines die mijn tuin overhoop halen om het hele systeem te vernieuwen. En de kosten daarvan, niet te vergeten.

Maar vanmorgen kwam de beste man de boel bekijken. Om te beginnen was hij dol enthousiast over mij zelf bedachte vijversysteem voor grijswaterzuivering. Dat zouden meer mensen moeten doen, vond hij. Het enige probleem was dat hij dit niet in zijn computer kwijt kon, want zover was de moderne franse milieudienst nog niet gevorderd. Maar hij zou er wel wat op vinden.

Het enige commentaar dat hij moest leveren was dat de toegang tot de septictank niet zichtbaar was. Die ligt een halve meter onder de grond. En de overheidsdienst gaat er van uit dat, als je die putdeksel op moet graven, men niet snel geneigd is om de tank periodiek leeg te laten zuigen zoals dat volgens hem wel verplicht is. En dat klopt wel! Ik ben er absoluut niet toe geneigd!

Ik moet daar dus wel wat aan doen en zodra dat klaar is kan ik hem een foto mailen en dan krijg ik de goedkeuring per kerende post toegezonden.

Dat moet dan maar een keer. Want het valt dus allemaal nogal mee.