Voldaan en vol.

Deze dag stond in het teken van de volheid.

Gistermorgen kwam onze nieuwe buurman, een vroeg gepensioneerde Nederlander, Theo genaamd, die hier in Esplas onlangs samen met zijn echtgenote Bianca een huis heeft gekocht, met een hele emmer vol met vissen aanzetten.
Acht behoorlijk uit de kluiten gewassen sierkarpers hebben we in mijn tot nu toe visloze vijver gekieperd. Helaas glipten er ook enkele kikkers bij door. Dat was weer niet zo nodig want die zitten er al genoeg in.
Hij wilde ze graag kwijt omdat ze in een veel te klein waterplasje zwommen en hij voor een paar weken naar Nederland wilde.
Dus zit nu onze vijver vol vis.

de gastank zit weer  boordevol

Verder kwam in de loop van de morgen ook nog de gastankwagen langs om mijn propaangastank bij te vullen. Dat moet zo één keer per jaar.
Dus die tank zit ook weer mudvol.

En toen kwam het klapstuk, want we waren door Nicole uitgenodigd voor de lunch.
We hebben gesmuld van het lekkere eten en we hebben met Nicole en Peet de hele tijd buiten in het aangename zonnetje oeverloos gediscussieerd over het wel en wee van deze planeet.

Na enkele welbestede uurtjes konden wij vol en voldaan weer tevreden huiswaarts keren.

de vijver is weer vol vis.

Klaar is Wip.

Het koste enige tijd, veel denkwerk en nog meer handwerk, maar dan heb je ook wat.
De wipwatermolen staat in de tuin te pronken.

Een kwestie van perspectief!.

Ik zag op een heel oude kaart van Esplas dat zowel links als rechts van ons huis in vroeger tijden windmolens gestaan hebben.
Nou, die zijn dus nu weer terug. Het zijn wel heel andere modellen dan de oude plaatselijke molens.
Zoiets dus.

Voor een overzicht van de klus, klik op https://molenbouwesplas.blogspot.com/

We zijn er bijna.....

......maar nog niet helemaal.
Her en der moeten er nog wat puntjes bijgewerkt worden en dan kan het pronkstuk naar een plek in de tuin.
Alleen weet ik nog niet waar dat dan moet zijn. Hij moet enige wind vangen om de wieken te laten draaien en ik wil er vanuit huis het oog er op hebben.
Komt tijd, komt raad.

Ik ben wel benieuwd of de wieken net zo mooi draaien als van de eerste molen. Die tollen als een waanzinnige in het rond als de westenwind met kracht 8 er op blaast. Dan zie je de wieken niet meer maar alleen één kleurige draaiende schijf.
Leuk!

Vergankelijk.

Niets is hier blijvend, alles hoe schoon ook zal eenmaal vergaan.
Johannes de Heer schreef het al en hij had gelijk.

Zelfs de prachtige beeldjes die ik ooit heb gemaakt ontkomen er niet aan. De rotterij veroorzakende elfenbankjes groeien weelderig. Het einde nadert met rasse schreden!
Het zal dan wel niet echt uit liefde voor Jezus gemaakt zijn, kreeg ik te horen. Want dat houdt zijn waarde en blijft eeuwig bestaan.

Vergankelijk zijn ook mijn kiezen. Ik dacht even naar de tandarts te gaan om een noodvulling te vervangen door een echte.
Blijk ik daar anderhalf uur met open mond (nee niet van verbazing) in die stoel te moeten zitten om een wortelkanaalbehandeling te ondergaan. Dat valt niet mee!!!!!

Wat wel meeviel was het weer van gisteren. De zon scheen zo uitbundig en voorjaarsachtig dat ik een hele poos met de "bloote pense" ofwel, om het netter te omschrijven, met ontbloot bovenlijf voor het huis heb kunnen zitten bruinen.

Zo valt er altijd wel weer iets positiefs te schijven.

Hoogholtjen

Hoogholtje in aanbouw.

Is er iemand op de hele wereld, buiten Groningers om dan, die weet wat een hoogholtje is?
Niemand?
Een hoogholtje is een verhoogde voetbrug die het mogelijk maakt om her en der de vele maren die Groningen rijk is over te steken, terwijl de scheepvaart er niet door wordt belemmerd.
Maren? wat zijn dan maren?

Een maar is een (voornamelijk) Groningse naam voor een waterloop. Maren zijn meestal smalle, ondiepe, onregelmatige, soms ook niet-natuurlijke stroompjes (slootjes) die al eeuwenlang door het landschap stromen.

Zo, dat weten we dan ook weer.


Ik vond het wel passend om bij de watermolen zo'n hoogholtje te plaatsen.

Onbetrouwbaar als....

Zo onbetrouwbaar als Rutte. Die uitspraak kennen jullie vast wel.
Maar dat kun je ook wel zeggen van het weer hier ter plaatse. Na een lange koude en natte periode zitten we vandaag bijna de hele middag lekker buiten van het zonnetje te genieten en ineens betrekt de lucht en gaat het donderen en bliksemen. En de hagel komt met bakken uit de lucht kletteren.

Dus wordt de kachel weer flink opgestookt en zitten we er ook binnen weer warmpjes bij.
En hoe het gaat met mijn ontstoken kaak? Nou, na een week van kommer en kwel, pijn en ellende, kan ik nu zeggen dat alles weer bijna vergeten en vergeven is en ben ik weer net zo knap als vroeger. Nou ja vroeger, als ruim een week geleden dan.

En na het stoppen met de medicijnen mag ik mijn dagelijkse glaasje(s) whiskey weer tot mij nemen.
Halleluja!