Uitje.

Aan het einde van het zangseizoen hebben de koorleden van Auterive de goede gewoonte om samen er op uit te trekken. Dit voor het verstevigen van de onderlinge band.
Andere jaren organiseerden ze vaak een busreis naar een of ander ver weg gelegen attractie.
En daar heeft Diny geen zin in.

Dit jaar was iemand op de idee gekomen om dichter bij huis te blijven en het domaine des oiseaux in Mazéres te gaan bekijken. Dit is een natuurterrein voor vogels, dat enkele jaren geleden is aangelegd rond de grote waterputten, die gegraven zijn bij de aanleg van de autoweg.
Het heeft zich inmiddels al heel aardig ontwikkeld tot een mooi vogel- en natuurgebied.

Dus was Diny deze keer ook van de partij. Niet te ver weg en toch een dagje uit.
Helemaal compleet met een rondleiding onder leiding van een natuurgids, een museumbezoek om oude werktuigen te bekijken en een gezamenlijke, eenvoudige doch voedzame, maaltijd in het bijbehorende restaurant.
Volgens haar zeggen was het heel gezellig.

Voor wie meer wil zien is hier het websiteadres. Aanklikken werkt niet, dus intypen:
www.ledomainedesoiseaux.com/

Juni hooimaand.

Met dank aan het mooie weer zijn de boeren hier nu helemaal wild. Er moet gehooid worden.
Overal hoor je de trekkers ronken.
Het heeft dit jaar toch al te lang geduurd voordat ze los konden. Maar nu is het zo ver.
En ook hier slaat de moderne tijd en de schaalvergroting toe.
Was onze schapenboer, die ook ieder jaar ons gras maait en hooit, tot nu toe altijd zelf aan het wroeten tot diep in de nacht, dit jaar heeft hij een loonwerker ingehuurd die met grote machines de klus even klaart.
Alleen voor de kleine overhoekjes, die ook gemaaid moeten worden, moet hij zelf nog komen opdraven.

Hij wil trouwens met pensioen, heeft hij me toevertrouwd. Hij heeft zijn spul verkocht aan een kleinzoon die geitenfokker wil worden. Wel wil hij, als ik dat op prijs stel, mijn weiland blijven huren voor een 30-tal schapen die hij nog wil aanhouden voor zijn plezier.
En zeker stel ik dat op prijs, ik ben alleen benieuwd of hij dan ook nog de 200 euro blijft betalen.

Maar deze week, bij het vuurfeestje, vroeg een andere boer zo langs zijn neus weg of Jean-Louis, zo heet de schapenboer, zijn huur al opgezegd had. Ik vermoed dat hij er ook wel belang bij heeft.

Hangar.

Langzaam kom ik verder. Het gaat niet snel, het is of te koud, of te nat, of zoals vandaag, te warm. Maar ondanks al die calamiteiten gebeurt er toch nog wel wat.

Ik heb om te beginnen twee hoekpalen vervangen. De oude palen waren behoorlijk aangevreten door houtknagende torren en dan denk je dat ze bijna op instorten staan. Maar dat valt mee, de schade is oppervlakkig. Toen ik die oude palen doorzaagde, bleek dat het hart nog in heel goede staat was. Als de mijne net zo goed is mag ik niet mopperen.

Maar die palen staan er dus als een smakelijk vers hapje voor die beestjes.
En nu kan de sleuf voor de fundering gegraven worden.
En dan is het wachten op het bestelde materiaal om die fundering storten en het muurtje dat daar bovenop moet komen, te metselen.

Een paar dagen later zijn die materialen aangekomen en kan de opbouw weer beginnen. Een stuk fundering kan gestort worden en een muurtje gemetseld..

Feu de saint Jean.

En weer trappen wij er in.



Dinsdagavond 7 uur begint de grillade, zo stond op de uitnodiging. En om 22.30 uur wordt het st. jeansvuur ontstoken. Een oude traditie wordt in ere hersteld. Komt allen!

Net na de langste dag, bij de zonnewende, werd er in frankrijk feest gevierd en een groot zuiverend vuur ontstoken om voorbereid te zijn op de komende oogstwerkzaamheden. Echtparen met kinderwensen en jongeren op vrijersvoeten, iedereen die maar wat te wensen had sprong door het vuur of danste er omheen. Kortom, een heel nuttig gebruik.
Ik vermoed dat de oorsprong van dit feest in het verre grijze heidense verleden ligt en dat er later een roomse heilige aangeplakt is. Leer mij de paus kennen.

Wij gingen pas om kwart over zeven weg, met bestek en borden in een plastic zak, want die moeten we altijd zelf meebrengen van huis als er wat te eten is.
En ook weten we inmiddels wel dat het altijd later wordt, die aangegeven tijden zijn indicaties. Maar een half uur later, dat kan toch niet veel te vroeg zijn?

Toch wel, we waren weliswaar niet de eersten maar ook zeker niet de laatsten. En ook die waren ruim op tijd voor het aperitief.
De lekkere gegrilde worsten waren om een uur of 9 klaar en die werden genuttigd met een stuk vers stokbrood. Lekker uit de vuist, glaasje wijn er bij, lekker weer, mooi uitzicht, kortom, het leven is goed.
Gelukkig had ik voor alle zekerheid ons bestek al in de auto gelaten, want ik wist het niet helemaal zeker.

Na nog een tweede worstje, een stukje kaas en diverse gezellige keuvelgesprekken, keken we elkaar aan. "Als ik nu alvast vooruit loop," zei Diny "dan kom jij me onopvallend even later achterna". Om hier nog te blijven zitten tot het vuur ontstoken wordt was ons net te veel. We zijn niet zulke kletsers.

Dus gingen we even naar huis om een kopje koffie te drinken en zijn we om half elf er weer naar toe gegaan om bij het vuur te kijken.
Maar......er was nog niemand te bekennen bij de vuurplaats en iedereen was nog fijn aan het kletsen en drinken op het terras bij de salle de fêtes.

Toen zijn we maar weer naar huis gegaan en heb ik een oorlogsfilm gekeken die op de tv was: il faut sauver soldat Ryan. Die had ik nog nooit gezien.

ruige kop

En weer is er een beeld in wording.

Deze keer wil ik mezelf oefenen in het maken van gezichten. Bij de voorgaande beeldjes heb ik gemerkt dat dat nog zo eenvoudig niet is.

Dus nu ben ik bezig met een kop die qua gelaatsuitdrukking enigszins op mijzelf moet lijken. Of dat lukt, daar ben ik nog niet zeker van.
Daarom heb ik ook mijzelf genomen als lichtend voorbeeld. Zoiets kun je een ander niet aandoen.

Pluimvee.

Kleine kinderen worden groot. En dat geldt natuurlijk ook voor kleine kuikentjes. Ze zijn gegroeid als de beroemde kool.

Inmiddels is er meer duidelijkheid in kleur en geslacht.
5 Haantjes en 3 hennetjes. 2 Haantjes met een goudkleurige nek, 3 haantjes en 2 hennetjes met een zilverkleurige nek en 1 hennetje zonder nek. Nee, ik bedoel zonder een nek die als edelmetaal gekleurd is. Hij is gewoon zwart.

En als ik bij die kuikens bezig ben of gewoon sta te kijken hoe mooi ze zijn, heb ik op mijn beurt ook altijd weer bekijks. Er is er altijd wel één die mij staat te bewonderen.

Vlinders.

In het weiland staat, behalve veel soorten gras en kruid, ook onkruid. Ja, wat is onkruid? Distels vinden boeren niet fijn, dus dat kunnen we dan wel bestempelen als onkruid. Maar het bloeit wel mooi, en dan vind ik het al gauw geen onkruid meer, maar gewoon een mooie bloem.

Maar het staat er dus in het weiland en ik zag gisteren de prachtigste vlinders op die bloemen zitten. En dat heb ik geprobeerd op de foto te zetten.
Vandaag zag ik dat ik dat eigenlijk te vroeg had gedaan. Vandaag scheen de zon en toen zag ik wel honderd vlinders op die distel zitten. Zo op het oog 4 verschillende soorten, vraag me niet hoe ze heten.

Het was wel erg mooi.

Een rondreisje

Een rondje door het uiterste noorden van Spanje en de Corbiére, een prachtige wijnstreek in zuid-oost Frankrijk. Het verhaal staat op de blog "camperreizen" en die kun je bereiken door hiernaast op de link "camperreizen" klikken

Omgekeerde wereld.

Vrijdagmiddag, franse les. Wij vonden het wel aardig mooi weer, de zon scheen volop. Moeten we nog een jas meenemen? Nee, het is warm genoeg voor een shirtje met korte mouwen, vonden we. En dat was ook zo.

Komen we binnen en we krijgen direct commentaar van de, van origine Spaanse, lerares en de Portugese medecursisten. Of we de zomer in de kop hadden dat we er zo luchtig bij liepen. Zij zaten allemaal met dikke truien aan en ze vonden het nog niet echt warm.

Kijk, dat is dus het verschil, een noorderling vindt het al gauw warm genoeg en de zuiderlingen, die hier naar hun gevoel in het noorden wonen, voelen dat toch heel anders aan.
Zonder te willen discrimineren, dat is toch een kwestie van afkomst.

Volgens onze "juffrouw" is er een frans spreekwoord; les gens du nord ont du cœur chaud".
Dat wil zoveel zeggen: de mensen in het noorden hebben warme harten. Ze hebben het daar wel koud in het noorden, maar zijn warm van hart.
Dat is toch wel een mooi gezegde.

Maar het toppunt was toch de vraag van een Portugese, die naar onze behoorlijk gebruinde armen keek en ons vroeg of we met vakantie naar Nederland waren geweest. Dat was volgens haar hier toch nog niet mogelijk met het koude weer dat we tot nu toe hebben gehad.
En het komt toch echt van dat beetje franse zon dat we gehad hebben.

De bassist.

Kijk, er is er weer één. Door samenwerking van inspiratie en transpiratie kunnen grootse dingen ontstaan.

De bassist is ongeveer 25 cm hoog en is gemaakt uit een stukje kersenhout. Dit is een houtsoort die ik in mijn nog erg korte carrière ben gaan waarderen door zijn bewerkbaarheid en zijn mooie houtnerfpatroon. Dat geeft na het oliën iets extra's.

Ik moet nu velen teleurstellen, dit kostelijke en kostbare beeldhouwwerk is niet te koop. Ik heb hem reeds beloofd aan iemand waaraan ik steeds heb gedacht toen ik er mee bezig was en waar hij dus thuis hoort.
Gelukkig duurt het nog even voor ze hem komen halen, zodat ik er nu eerst nog een poosje zelf naar kan kijken. Ik merk dat ik zoiets niet meteen kwijt wil.

(die figuur op de andere foto was het voorbeeld)

Esplas.

Wij gaan mee in de moderne ontwikkeling, we staan op de kaart!
Voor de verdwaalde vreemdeling staat er sinds kort in het centrum van de gemeente een mooi bord met aan één kant een plattegrond van het "land van Pamiers", de verzameling gemeenten waar Esplas bij aangesloten is en waarmee wordt samengewerkt om die dingen te kunnen doen waarvoor onze gemeente alleen toch echt te klein is.

Aan de andere kant is een plattegrond van de gemeente Esplas waarop alle huizen en boerderijen staan aangegeven.
Ook Chicane staat er dus op. Ik heb er een dikke pijl ingetekend om het aan te geven, helemaal bovenaan op de kaart. Wij vallen nog maar net binnen de gemeentegrenzen maar horen er toch volop bij.

Afscheid.

Een poosje geleden hebben we informeel met een etentje afscheid genomen van Jos en Paul de Louw. Vandaag was dan echt zover. Hun franse periode is nu echt voorbij.

Vandaag stond de verhuiswagen voor de deur en werd volgeladen door ijverige helpers/helpsters. En tegen de middag konden we ze uitzwaaien en waren ze op weg naar Nederland.

Jos en Paul, het ga jullie goed in jullie nieuwe onderkomen.

Warmte.

Driedubbelop warmte.
Ik heb het er al warm van gekregen toen ik afgelopen winter in het bos die bomen omgezaagd heb.
En nu krijgt Diny het warm van het aan kachelhoutjes zagen van de niet al te dikke takken en stammetjes. Ze vindt het leuk om 's morgens in alle vroegte (nou ja, half negen) de spanzaag te pakken en de houtstapel te lijf te gaan. Weer of geen weer, zij gaat er op los.

De volgende warmte duurt nog een jaar of twee, als het hout voldoende droog geworden is en al het oudere brandhout opgestookt is.

camperreizen

Voor de aardigheid en voor wie er belangstelling voor heeft : op mijn 2e weblog
http://chicane-camper.blogspot.com/ staan sinds kort verschillende verhalen van camperreizen die we in de loop van de jaren gemaakt hebben.
Hiernaast onder het kopje "andere websites om even naar te kijken" kan op "camperreizen" geklikt worden.