Dikkopjes.

Honderden dikkopjes, oftewel kikkervisjes, zwemmen in onze (d)rietvijver. Alleen al op dit pompeblad op de foto kun je er precies 152 tellen. En zo zijn er nog een enkele bladeren meer. Een erg vruchtbaar kikkerjaar.

Het is niet te hopen dat die allemaal groot worden en als volwassen kikkers in mijn vijver gaan zitten kwaken.

Garantie.

Voor de grote reis nog snel even naar de camperboer voor een paar reparaties die volgens mij onder garantie vallen. Kleinigheden, maar toch maar even laten herstellen.
Het is bijna een uur rijden, dus ik had afgesproken dat ik er op zou blijven wachten want nog een keer extra heen en weer rijden neemt ook al 2 uur in beslag.

Ik was er om 9 uur en warempel, ook de servicemonteur was bijna op tijd. Hij zal zorgen dat alles in orde komt.

Om de tijd een beetje leuk door te brengen ben ik dus eerst maar een kopje koffie gaan drinken in een nabijgelegen bar. Tussen de barbezoekers was een levendige discussie gaande over Europa en de verkiezingen. Wat ik er van begreep klonk niet erg enthousiast.

En daarna zag ik dat het Canal du Midi heel dicht bij was. Dus wat kan je beter doen om de tijd te doden dan een stukje werelderfgoed, dat onder bescherming staat van de UNESCO, te bezoeken.
Het Canal du Midi loopt van Toulouse naar Séte aan de Middellandse zee.
We zijn altijd nog vast van plan om die afstand te gaan fietsen. Het oude jaagpad schijnt goed berijdbaar te zijn en langs een kanaal zijn weinig heuvels dus dat moet goed te doen zijn. zie deze link.

Maar om er een anderhalf uur langs te lopen is ook erg fijn.

Terug bij de camper blijken alle klachten grotendeels verholpen te zijn en, inderdaad, het valt allemaal onder de garantie.

Alus les Bains.

Vandaag mocht ik met Wilco mee naar Alus les Bains, een dorpje diep in Pyreneeën, om zijn laatste aankoop te bekijken.
Een oude "grange" een kleine boerenschuur annex stal, zoals er in de Pyreneeën honderden staan.

Vroeger werden die door bergboeren gebruikt voor hun vee. Maar dat is in onbruik geraakt en nu worden ze vaak aan liefhebbers verkocht als 2e huis of weekend huis.
Deze was in het bezit van een Engelsman die dichter bij zijn vaderland, in Bretagne wil gaan wonen.

Het is een prachtig plekje aan een sprankelende bergrivier met een formidabel uitzicht op de bergen. Er moet echter nog wel het één en ander aan gebeuren voor het bewoonbaar is.

Maar dan heb je ook wat.

Eindelijk.

Ja, eindelijk kunnen we eens een hele avond buiten zitten en genieten van al de natuurgeluiden om ons heen.
De nachtegaal die kweelt, de vlinders die rond de lamp vlinderen, de grote dikke pad die uitkijkt naar gevallen vlinders, de ree die verderop in het bos blaft, van alles is er te beleven.
Stilte op het platteland? Horen en zien vergaat je soms.

En verder een filmpje op de laptop, een wijntje en een kleintje whisky, wat wil een mens toch nog meer.

Les Amis.

Zo heet het nieuwe beeldje dat ik op verzoek van Diny heb gemaakt.
Om er meer te zien, klik op beeldenstorm

Imposant.

Dichtbij Fondeur, aan de toegangsweg, staan een paar eeuwenoude eikenbomen. En één van die bomen heeft een zijtak die op zich al weer de dikte heeft van een imposante boom. Onvoorstelbaar dat zo'n boom niet omvalt met dat gewicht aan één kant.

Broer Jan kijkt er dan ook met grote verwondering naar.

Fondeur.

Zo heet het huis dicht bij ons in de buurt. Het huis met de zeven geesten, zoals Trudy dat zo plastisch noemde.
Het staat op een magnifiek plekje met prachtig uitzicht over ons dal. Het was helaas niet te koop, ik had het wel willen hebben.

Maar wat gebeurt er met leegstaande verlaten huizen: een paar pannen waaien eraf, het water lekt naar binnen en het houtwerk rot weg. De tand des tijds werkt uit alle macht.
En uiteindelijk rest alleen nog maar een ingestorte puinhoop.

Jammer.

Kerkepad.

Gelukkig wordt het weer een stuk beter als we weer beneden komen. De zon begint zelfs te schijnen. We vervolgen ons toeristische rondje door de Pyreneeën en komen via Ax les Thermes en een mooie bergweg uiteindelijk uit in Vals.

VALS, een onooglijk dorpje (50 inwoners) maar met een unieke rotskerk.
Het is één van de oudste kerkjes van Frankrijk en bestaat eigenlijk uit drie boven mekaar gebouwde heiligdommen.

Je gaat binnen via een trap door een bres in de rots en komt zo in de crypte waar een eerste heiligdom uit de karolingische tijd (11de eeuw) op aansluit. Dit gedeelte is versierd met prachtige fresco's uit de 12de eeuw, gemaakt door kunstenaars uit de Catalaanse school. Via een trap kom je in het bovenste (romaanse) gedeelte van de kerk. Langs een deurtje kan je naar buiten op het dak aan de voet van de klokkentoren-donjon.

De akoestiek is er geweldig, Diny zong heel zachtjes een koorstuk en dat klonk prachtig door de hele kerk. Andere bezoekers waren ook onder de indruk van haar zangstem.

Ook wij waren daar nog nooit geweest, zulke bezienswaardigheden bezoeken we alleen als we met bezoek rond rijden.
Best wel leuk om te zien.

Plateau la Beille in mei.

Je zou het niet willen geloven. Wat een weer en zeker op die grote hoogte van 1780 meter.
Koud, wind en sneeuwbuien. Er ligt nog een laag sneeuw van minstens een halve meter en de wandelpaden zijn eronder verstopt.

Op de foto zie je dan ook de familie genieten van de berglucht.
Bij de warme kachel, in de camper.

En daarvoor rij je dan dat hele stuk naar boven.

voor Jos

Speciaal voor Jos een close-up van het boeket dat Diny plukte. Ter herinnering aan de Franse prairies.
Mooi he?

Fleurig.

Dat is ons weiland altijd in het voorjaar.
Zo fleurig dat Diny niet de verleiding kon weerstaan om een mooi veldboeket bij elkaar te plukken. Dit om het appartement op te fleuren voor de komst van Jan en Ini.

Geeft niet, er staat genoeg

Bijeneters.

Tijdens mijn zondagse rondwandeling met Filou zag ik ze.
Een 8-tal bijeneters vlogen samen al kwetterend door de lucht om, nee geen bijen, maar vliegen en muggen te vangen.

Ik weet niet of jullie die vogels kennen, maar het is een prachtig gezicht. Zeker als je zelf op een heuvel staat en de vogels onder je door vliegen.
Ontzettend mooie kleuren flitsen dan door de lucht.

Orchideeën.

Ze zijn er weer, zoals elk voorjaar en ze bloeien met honderden in het weiland.
Het zijn orchideeën, zo te zien aan de vorm van de bloemetjes. Maar hoe ze heten? Wie het weet mag het zeggen.

Ik heb er geen verstand van, ik vind ze alleen maar mooi.

Bruiloft.

Nee, hebben geen bruiloft. We hebben een plaatje van een bruiloft, de bruiloft van Kana. Jullie allen welbekend, neem ik aan. Zo niet, zoek het maar even op. Een bijbels wonderverhaal.

Dit plaatje, een lithografie, vonden we toen we 10 jaar geleden dit huis uitgemest hebben en ik heb het altijd nog bewaard. Ja, waarom ook niet.
Deze dagen kwam ik het nog weer eens tegen, het lag goed opgeborgen in een uiterst hoekje van een kast.

Ik bedacht voor de aardigheid om eens op internet te zoeken of er iets over bekend is. Zoeken op LES NOCES DE CANA en op de naam die er onder staat: Fr. Wentzel.
En al surfend kwam ik bij een museum uit in Wissembourg, in de Elzas. Daar hebben ze een heleboel litho's van die meneer Wentzel, waaronder ook één van dezelfde bruiloft van Kana. Gemaakt tussen 1869 en 1880.
Alleen zijn van enkele figuren de kleuren wat anders.

Ik ga toch eens contact opnemen met dat museum om te vragen of er veel van dezelfde plaatjes in omloop zijn. Misschien hebben we wel een kostbaar stuk in handen.
Dat zou wat zijn!

Uitzichtloos.

Hier gebeuren soms rare dingen.

Gisteren zat ik buiten aan tafel de krant te lezen.
Ik zie ineens dat er nog dekens op de drooglijn hangen te luchten en vraag Diny of die niet uitgeklopt en naar binnen gehaald moeten worden.
Jazeker, dat moest.
Dus ik stop mijn bril in mijn borstzak en loop richting drooglijn.
Daar kloppen we samen de zaak even grondig uit en vouwen de dekens op. Je moet wat als er gasten komen.

Even later voel ik aan mijn borstzak, ..........bril verdwenen. Grote paniek.
Alles afgezocht in het gebied tussen de tafel en de drooglijn, maar er is geen spoor meer van die bril te vinden. Hij lijkt volledig in rook opgelost.

Een paar dagen eerder had ik al gezegd dat ik misschien wel een nieuwe wilde kopen omdat er krassen op het glas zaten. Zou dat van invloed geweest kunnen zijn?
De moeilijke beslissing is mij in elk geval uit handen genomen, nu moet er zeker een nieuwe komen.
En Diny gaat mee om een montuur uit te zoeken, want de oude bril leek nergens naar volgens haar.

Gasten.

Er zijn weer gasten in aantocht. Was het vorig jaar wel heel erg dunnetjes met geen enkel bezoek, dit jaar wordt dat anders naar het zich laat aanzien. Volgende week komen broer Jan en schoonzus Ini een weekje langs.
En daarna natuurlijk onze oppassers. En er zijn voor later nog meer afspraken.

En dan moeten er dus voorbereidingen gepleegd worden. Wassen, opruimen, soppen en zuigen.

Diny is er maar druk mee.