vernieuwing

Ja, zo gaat dat in het leven. We zijn een paar dagen er op uit geweest met de camper. Een klein rondje Pyreneeën. En ja, misschien vertel ik daar nog wel wat over.
Want het was erg leuk.
Maar daar gaat het nu niet om.

We komen dus terug en het eerste wat ik dan altijd doe is naar het vee kijken of alles goed is gegaan.
En nu was het dus niet goed gegaan, een dooie kip lag in het hok. Dat kan gebeuren, hij was al een tijdje wat minnetjes.
Ik loop daarna naar een ander hok en daar zie ik 5 pasgeboren kuikentjes lopen.

Dat vind ik nu een goede ruil, één oude kip tegen 5 jonge kuikens. Zo kan het leven verder gaan.

Noodkreet.

Mail van Marcel:
Gisteren hadden we een jazz sessie georganiseerd op het terras van
een café dat de "Vertbock" heet. Het is nu druk in de stad want het
is het "festival de la marionnettes". Ik had Rodolphe de kroegbaas
gewaarschuwd dat hij moest nagaan of hij daar toestemming voor had,
want ik wist dat de politie niet makkelijk is momenteel. Hij heeft
vervolgens een mondelinge toestemming gekregen, maar daar hadden de
flikken niks mee te maken. We moesten na een kwartiertje wegwezen.
Anders kreeg 'ie een boete van 1500 euro. Het stomme was dat de
politie man had gedreigd de verantwoordelijke op te bellen om na te
gaan of hij daadwerkelijk permissie had gegeven. Toen Rodolphe hem
daarin aanmoedigde bedacht de agent zich en zei dat 'ie hem morgen
wel zou bellen...

Dus vandaar dit leuke tekeningetje dat nu rondgaat op internet. Kom
je me straks sinaasappels en een taart met vijl brengen?

Antwoord van mij:
Oh la la la la la.
Dat gaat je je kop kosten. Streng verboden spotprenten te maken van de
heilige hermandat. En ook nog een illigale jamsessie. Je wéét toch dat dat
niet mag.
Dat wordt een fatwa.
Ik begin direct een handtekeningenactie "redt mijn zoon".
En anders kom ik met mijn bazooka om de gevangenis op te blazen.
Zo, nu ben ik ook verdacht van poging tot terrorisme. Ik kom in de cel naast
je te zitten.
Gezellig. Tot gauw.

Weer.

Het was warm tot zeer warm. En ook vooral droog, de laatste maand.
Maar eindelijk, ik meen dat het vorige week vrijdag was, betrok dan toch de lucht en kwamen er wolken opzetten.
En in de verte begon het te regenen.
Als dan ook nog de zon blijft schijnen, dan krijg je van die mooie regenbogen.

En gelukkig begon het ook nog echt te regenen. Niet zoveel als ten westen en ten oosten van ons, gelukkig. Daar was het volledig mis met wolkbreuken en overstromingen.
Hier niet, hier was het net goed voor dit moment.

Katten.

Onze gast is inmiddels weer terug naar het hoge koude(?) noorden.
Maar ter herinnering aan een mooie zomeravond nog even deze foto.

Het bleef maar warm en dus zaten we zo lang mogelijk buiten voor ons stulpje te genieten van het mooie weer.
En gezellig dat die katten dat vonden.
Ze hebben zich allebei een mooi plekje verovert.

Eigenlijk hadden we in Nederland moeten zijn. Schoonzus Ini is net 65 jaar geworden en geeft morgen een feestje waarvoor ook wij zijn voor uitgenodigd.
Maar dat gaat niet.

Maar ik hoop dat het ook zonder ons gaat slagen, dat feestje.
Nogmaals gefeliciteerd.

Landelijk.

En als de geiten en ook de kippen er dan lopen, krijg je dit soort landelijke taferelen.
Hoe romantisch is het leven in Frankrijk.

Oprijlaan.

Ik heb weer wat nieuws bedacht.
Er komt langs de oprijlaan van het hek naar de hangaar aan beide kanten een vaste afrastering zodat ik bij grasgebrek, zoals in deze droge tijd, de geiten ook eens een ander weiland kan geven.

Ik had het altijd nog zo gelaten zoals het was toen we het aantroffen. Dat was makkelijker voor de grote trekker bij het hooien. Maar dat gebeurt toch niet meer.

Gelukkig heb ik nog acacia palen genoeg, gemaakt van eigen bomen. Wat een luxe.
Een scherpe punt eraan en dan de grond in rammen. Ja, dat had je gedacht in deze droge tijd. Eerst de grond goed nat maken en dan moeizaam gaten graven. En dan lukt het.

En vervolgens planten we er in het najaar twee rijen bomen langs zodat het een echte oprijlaan gaat lijken. Nog even aan de buurman, die bomengek is, vragen welke boomsoort ik het beste kan nemen.
Ik moet wel zorgen dat het geitenproof wordt, want die beesten vreten alles wat groen is.

Avondmeditatie.

Iedere avond om een uur of elf houd ik voor het huis een korte meditatie.

Ik spreek op luide toon het toverwoord “kaaaaas” uit en uit alle hoeken van ons terrein komen de dieren aan rennen.
Ze gaan netjes in de houding zitten en houden mij nauwlettend in de gaten om te zien wat ik ga doen. Het eindigt altijd weer met het ronddelen van een stukje brood of, nog beter, een korstje kaas.
Daarna lopen we in optocht naar de werkplaats alwaar de voerbakken gevuld worden en Filou wordt opgesloten. Het is een vast ritueel.

Kat.

En weer komt er een kat aanlopen. Een mooie jonge zwarte kat. Hij is meegelopen met een paar wandelende dames en gestopt bij ons.
Maar deze keer is Filou het er niet mee eens en wij ook niet.
Filou is boos en jaagt hem grommend en ook bijna bijtend hoog de boom in.

En aangezien we al eerder liefdevol een aanloopkat hebben opgenomen is dit exemplaar er één te veel. Voor je het weet blijft hij hier hangen en hebben we 4 van die beesten.
Zondagmorgen, we gaan toch even kijken in Carla Bayle, heb ik het beest uit de boom gelokt en in de kofferbak gestopt. Om hem daarna bij Esplas zijn vrijheid weer te geven.
Hij mag een andere va en moe zoeken wat ons betreft.
Eind goed, al goed.

Een paar uur later, als we weer thuis zijn, stopt er iemand bij ons en vraagt mij of we een jonge zwarte kat hebben gezien. Ja, dat heb ik. Vlakbij Esplas loopt er één. Dat zal hem zijn!

Gans.

Het is alweer een poosje geleden dat ik onze enige overgebleven snatergans heb weggegeven aan de franse buren van Ruud en Ena.
Wij waren zat van die lawaaischopper en zij wilden hem wel graag hebben.
Iedereen tevreden, zou je zeggen.

Vandaag belden die brave mensen op met de boodschap dat ze binnen drie kwartier bij ons langs zouden komen. Wat zou er aan de hand zijn?

Het bleek dat onze gans vader was geworden en 6 schattige nakomelingen had. Dat heb ik altijd kunnen voorkomen, want wat moet je met een stel jonge ganzen.

Maar dat ligt bij fransen toch wat anders. Zij waren erg blij met die jonkies en ze waren nog blijer toen ze een paar maanden oud waren.
En hun blijdschap wilden ze delen met de goede gever van vader gans.

En nu ligt er dus een mooie, grote en vooral geslachte gans bij ons op tafel.
Dan komt goed uit, want Marietje is specialiste haantjes braden en zal zich ook wel redden met een vette gans. Hoop ik.

Armée.

Het is hier onrustig de laatste dagen. Het franse leger heeft bezit genomen van Esplas. Ik geloof dat we ons zonder slag of stoot hebben overgegeven, want ik heb geen enkel schot gehoord.

De flinke jongens en ook een enkel meisje bivakkeren in het vrije veld, onder de blote hemel op de heuvel tegenover ons.
Laat op de avond zien we geheimzinnige dwaallichtjes ronddolen en ’s morgens vroeg komen ze al weer bij ons langs rennen en proberen ze de kortste weg ergens naar toe te vinden.
We nemen aan dat dit een belangrijke en zinnige oefening betreft.

Ze boffen met het mooie weer.

Warm.

Ook op een iets koelere zomeravond kunnen we ons redden als we toch buiten willen blijven.
De buitenkachel staat nu onder de veranda met, voor alle zekerheid, een pijpje naar buiten.
En dan maar stoken.

Een nadeeltje is natuurlijk dat zo de wintervoorraad er wat vlugger doorheen gaat.

Poedel.

Een nieuw beeldje is geboren.
Zie beeldenstorm.

Gasten.

De zomer is bijna voorbij. Maar het gastenseizoen nog niet.

Marietje, de net jarig geweeste zus van Diny, kwam vandaag aan op Blagnac om twee weken in alle rust bij ons door te brengen. Nou ja, alle rust? Dat moet nog blijken.
Ze is zich aan het installeren in het appartement, net of ze nooit meer weg wil.

Ze heeft geluk, de weerberichten voorspellen de komende week weer mooi en warm weer.

Hoera, er is weer koor.

Eindelijk is ook Diny weer gelukkig. De repetitie avonden van het koor zijn weer begonnen.
Een heel lange vakantie zonder zingen is voor haar haast niet vol te houden. Maar nu mag het weer. Elke donderdagavond, weer of geen weer, op naar Auterive.

En ik ben die hele avond weer alleen thuis. Nee, niet zielig, wel fijn. Ik zit mooi mijn favoriete donderdagavond televisie serie te kijken.
En altijd om klokslag 11 uur hoor ik het oude peugeotje langs zoemen en is ze er weer.
Dan moet ik zorgen dat een glaasje wijn en een paar stukjes kaas klaarstaan.
Maar dat is te doen, zo werkt het ritueel.

En zo is iedereen weer tevreden.

Tiran

Geen groot en spannend nieuws vandaag.

Daarom zo maar een foto van Wat en Halfwat. De kleine lastpost lijkt Filou voor de gek te houden: "ik kan lekker net zo gek liggen als jij". Of zoiets. En dat natuurlijk stiekem achter zijn rug.

Dombo, zoals dat kleine monster heet, leeft hier als een tiran. Alles en iedereen moet naar zijn pijpen dansen. Wij ook.
En de twee andere grote katten zijn als de dood voor hem als hij dreigend begint te blazen. Wij niet.