Warm.

Zomerkleren en het zonnescherm. Beide waren nodig, zo warm was het vandaag.

We hebben de op 2 na warmste oktobermaand gehad sinds 1947. Alleen in 1995 en 2001 waren de oktobers nog warmer.
Dat stond in de krant en dus is het waar. Hoop ik.

Hapklaar.

Ja, zo lust hij er nog wel een paar. In één hap zijn ze weg.
Nee hoor, zo is ons Filoutje niet. Hij is wel gek op die kuikens, hij kan er uren naar kijken.
Ze zijn ook mooi.

Maar je zou toch denken, als je eieren laat uitbroeden dat statistisch gezien 50% haan en de andere helft kip zou zijn. Dat ik in dit geval recht zou hebben op 2,5 kip.
Maar nee, ik geloof dat er maar liefs 4 haantjes bijzitten en 1 kipje. Er klopt iets niet.

En dan te weten dat ik dit heb ondernomen om het kippenbestand weer een beetje op peil te brengen. Mislukt dus.
En nu maar hopen dat ze lekker zijn.

Oprijlaan.

Ik was bezig met een nieuwe afrastering om de geiten meer weiland te geven. En tevens maken we een echte oprijlaan, kompleet met een dubbele bomenrij zoals het op een landgoed betaamd.
En bomen kopen is er natuurlijk niet bij, dat kost geld en dat is niet nodig.
In één van mijn bossen (nou ja, bosjes) stikt het van de opslag van jonge essen. Essen groeien hier goed en veel, je kunt bijna zeggen dat een es bij deze streek hoort, zoveel staan er.

En de mooiste exemplaren heb ik uitgegraven en in het weiland gepoot. Ik neem aan dat het nu de juiste tijd om boompjes te verplanten. We zullen in het voorjaar wel zien wat er uit gaat lopen.

Mali.

Sinds enige tijd ben ik, naast al mijn andere drukke bezigheden, ook nog beheerder van een tweetal andere weblogs. Die weblogs zullen t.z.t. ook nog aangevuld worden met een website.

Dat komt zo: Wendela Ufkens, (de kaasboerin zal ik maar zeggen) gaat met enige regelmaat naar Mali. Binnenkort vertrekt ze weer voor 3 maanden naar dat verre land.

En zoals dat wel meer gaat met mensen die van nabij geconfronteerd worden met schrijnende armoede en kinderen die niet naar school kunnen, heeft zij besloten daar op kleine schaal en op directe wijze wat aan te gaan doen.

Ze heeft de daad bij het woord gevoegd en een Nederlandse stichting Malikanu en een Franse assosation Malikanu opgericht, met als doel een heleboel geld te in te zamelen om die hoge nood daar enigszins te lenigen. Dus rechtstreekse hulp zonder dat er ook maar één centime aan de strijkstok blijft hangen.
Microcrediten, schoolboeken, opleidingen, van alles wat mogelijk en haalbaar is wordt gedaan.

Wendela schrijft met enige regelmaat nieuwsbrieven om de gulle gevers op de hoogte te houden van de besteding van de gelden.

Angorageiten.

Zal ik wel of zal ik niet ? zo luidt de grote vraag.
Zal ik een stel Angorageitjes aanschaffen of zal ik het niet doen?

Het is aantrekkelijk om het wel te doen want het zijn erg leuke en lieve beestjes. Als geit zijn ze heel anders dan die twee kolossen die ik nu heb. En ze leveren 2 keer per jaar een prachtige mohairwol. En ik heb al een vaste afnemer voor die wol.
Nicht Jolanda, een viltkunstenares, kan er wel wat moois van maken.

Maar ze zijn hier wel erg duur. Ik schrok toch wel even van het prijskaartje dat die geitenboerin er aan hing. Maar al surfend op internet blijkt dat het ook wel een stuk goedkoper kan, zeker in Nederland.

We zien wel, ik ben er nog niet uit!

Voorbij.

Ja, het is weer voorbij, ons bezoek is weg. Het waren late oktobergasten met het bijpassende weer. Eerst wel zonnig en warm maar de laatste dagen kil en nat. We moesten zelfs al weer binnen eten. Ook mijn hangmat staat onbenut onder de hangar. En dat is wennen!

Het waren een paar gezellige dagen, we zijn samen naar de geitjes geweest, zoals geschreven en ook nog naar de regionale zeepfabrikant. Daar worden lekker ruikende zeepjes gemaakt van noten. En ook nog een heleboel andere dingen. En mens doet wat om aan de kost te komen.

Maar vandaag heb ik Jolanda en Esther weer afgeleverd op Blagnac, ons regionale vliegveld. En ik neem aan dat ze vandaar ook weer vertrokken zijn met bestemming Nederland. Want daar heb ik niet op gewacht.

Gasten.

Het is schoolvakantie in Nederland en als gevolg daarvan hebben we weer eens gasten.
Nicht Jolanda is, zo als de traditie wil, met één van haar kinderen (nu de jongste, Esther) afgezakt naar het zuiden.
En dat is gezellig.

Ook traditie is dat ik dus samen met hen een toeristisch rondje doe. Eigenlijk een herhaling van de vorige keren. Alle kinderen krijgen ongeveer het zelfde te zien.
Vandaag was dat de grote grot van Mas d’Azil, de kruiswegstatie een eindje verderop en de Mohair boerderij in Camarade.
Over die mohair en vooral de wol leverende Angorageitjes moet ik nog even nadenken. Daar kom ik op terug.

Op de foto zie je die grote grot en als je goed kijkt zie je ook nog een paar menselijke figuren. Dat zijn nu Jolanda en Esther.

Het is over.

Het is gebeurd met de zomer.
Ik heb al een paar morgens mijn ontbijt binnen moeten nuttigen. Buiten was het vanmorgen om 8 uur maar 5 graden. Ik ben niet kinderachtig vind ik zelf, maar dat is me toch te koud.

En gisteravond, tot overmaat van ramp, moest de kachel voor de eerste keer weer aan. En dat is wennen.
Daar staat tegenover dat het overdag nog steeds prachtig en zonnig weer is.

Op de foto zie je de prachtige zonsopgang bij Chicane.

Petanque.

De gemeente Esplas heeft weer eens wat nieuws bedacht. Ze willen elke 2e zondag van de maand een spelletjesmiddag organiseren. Dat is goed voor de onderlinge band en iedereen is van harte welkom. Een prachtig streven, staan we volledig achter!

Maar ja, wij kunnen en kennen geen enkel spelletje en daarenboven, wij houden er ook niet van. Maar, we sociaal als we zijn, gaan we toch even kijken.

In de feestzaal zijn enkele tientallen medeburgers aanwezig en de spelletjesdozen worden tevoorschijn gehaald. Wij kennen er geen van.
“En belote dan, kunnen jullie ook niet kaarten?” Nee we kunnen ook niet kaarten. En groot gebrek in onze ontwikkeling.

Wij gaan buiten kijken waar een petanque groep wordt geformeerd. Eén man komen ze te kort. Of ik wil meedoen, een buurman wil me wel zijn ballen lenen. Zijn petanqueballen wel te verstaan.
Ik ga het proberen, misschien is het wel leuk. Alleen die spelregels, die zijn voor mij totaal ondoorzichtig. Ik wacht maar af tot ik een seintje krijg dat ik moet gooien. Maar dat doe ik niet onverdienstelijk. Genoemde buurman zit me op de achtergrond luidkeels te coachen. Jammer dat ik zijn wel erg zuidelijke accent nooit kan verstaan.

Op een gegeven moment is het afgelopen, (waarom weet ik niet, wellicht hebben we een benodigd aantal punten behaald) en gaan we met z’n allen koffiedrinken.
Binnen zitten de overigen nog steeds verwoed te kaarten. De spelletjesdozen zijn dicht gebleven.

Al met al een goed bestede middag, we hebben onze neus weer laten zien en dat wordt op prijs gesteld. En ik zal me eens nader verdiepen in de spelregels.

Auto-entrepreneur.

Dat wil ik later worden als ik groot ben. Wat wil ik worden?
Ja, hoe zeg je dat nu in het Nederlands.
Een klein eigen baasje, misschien? Een legale zwartwerker?

Deze ondernemersvorm is in elk geval bedoeld om zwart werkende mensen een legale status te geven, waardoor ze dus ook hun premies en belastingen betalen.

Ik werk een aantal uren per week bij Wilco in de zaak en omdat hij mij niet zwart wil betalen (dat houdt hij liever zelf) en ik niet meer in loondienst wil, heb ik een aanvraag ingediend om auto-entrepreneur te worden. Dan kan ik voor de gewerkte uren een rekening schrijven en moet ik 23 procent van de inkomsten aan de roofridders van de staat afstaan.

Volgens de website van de overheid is dat heel erg eenvoudig. Maar niet als ik dat doe. De meest eenvoudige manier, verzending van de aanvraag via internet mislukte grandioos en een schriftelijke aanvraag loopt ook nog niet op rolletjes. Het duurt allemaal zo lang.

Auto-entrepreneur, maak je talent ten gelde. Zoiets klinkt de slogan.

Noodweer.

Het was weer bar en boos met het weer hier in het zuiden. Onweer, bliksem, hoosbuien, van alles werd er uitgestort over de hoofden van de arme zuiderlingen.
Tenminste, als ik de krant mag geloven.

Hier viel het weer eens mee. Het leek wel dreigend, donkere wolken pakten zich samen en een harde wind stak op. De bladeren werden van de bomen gerukt. Het zag er beroerd uit.

Maar dat duurde maar even.
En toen het begon een beetje te regenen. 16 millimeter, dat was de hele oogst.
Wij wonen schijnbaar op een veilig plekje.

De foto is niet van mij zelf, ik kom met zulk weer niet buiten. Hij is gemaakt door “Pascal Vyncke, SeniorenNet.be”

septemberreisje Pyreneeën

We zijn weer een paar dagen met de camper er op uit geweest.
Kijk maar op camperreizen.

Najaar.

De kalender vertelt dat het najaar is, we zijn toch al dik in de herfst.
Maar het weer hier wil er nog niet erg aan meewerken, het blijft maar mooi en zonnig. Niet dat dit zo erg is, we genieten er volop van.

In september viel er hier ter plekke maar 23 mm regen en dat is bepaald niet veel. Het was net genoeg om de natuur iets op te frissen. Op ander plaatsen niet ver van hier is er vast meer gevallen, aan de moddersporen te zien.

Op de foto zie je iemand, net 63 jaar geworden, genieten van de warme dag en uitrusten van de vermoeienissen die een verjaardag nu eenmaal met zich mee brengt.