Sleur.

Het gewone leven wordt weer geleefd. Niks meer lui in de camper hangen, er moet weer wat gebeuren.

Om  de verloren conditie een beetje op te vijzelen zijn we zaterdag met de fiets naar Saverdun gegaan om de nodige boodschappen te doen. Met 4 tassen vol noodzakelijkheden konden we het weekend wel weer in. Een korter weekend dan in NL, want aan Koninginnedag vieren doen ze hier niet en wij ook niet. Voor ons is morgen, 1 mei, dag van de arbeid, de vrije dag. Daar doen we trouwens ook niet aan.

Wat we dan wel doen? Camper wassen, gras maaien, aardappels aanaarden, plantjes planten, met mooi weer een eindje fietsen en zo nog veel meer andere leuke en/of noodzakelijke dingen.

Deren ons niet.

Dat zei ik eerder. Nou, als het te lang duurt deert het ons echt wel, dat rotweer. Voor de terugweg naar het zuiden had ik weer eens een mooie route bedacht: via Duitsland, België en Luxemburg. Dinsdagavond in Duitsland konden we royaal kiezen uit prachtige camperplaatsen; in bijna ieder dorp gaf onze routeplanner een overnachtingsplek aan. We hebben Wasserberg gekozen, op een plekje bij het gemeentelijke zwembad. Er moest een kaartje worden gekocht bij een automaat en ik had natuurlijk te laat in de gaten dat dit na 8 uur ’s avonds niet meer mogelijk was. Zodat we de camper maar zo ergens op de parkeerplaats hebben neergezet. Natuurlijk zonde van die vijf euro die de automaat niet wilde teruggeven.

De volgende morgen werden we wakker met stralende zonneschijn. Niks mis mee, ware het niet dat het weer daarna absoluut niet meer meewerkte. Dikke regenbuien teisterden ons onderweg. Evengoed was het in de Eiffel en in Luxemburg erg mooi. En we konden profiteren van het grootste voordeel van Luxemburg:de iets minder dure brandstofprijs. 1,27 Euro per liter maar liefst, wat een koopje vergeleken met prijzen van soms 1,60 die we ook gezien hebben!
’s Avonds vonden we een mooie camperplek aan het Marnekanaal in het kleine Franse dorpje Froncelles. Prachtig mooi en erg rustig Donderdagmorgen, na een nacht met regengekletter op het dak, besloten we om via de snelste weg zo snel mogelijk naar huis te rijden. De weergoden waren ons de baas, dit was niet leuk meer.

Dus kozen we voor een peperdure tolweg waarover we regelrecht en zo snel mogelijk naar het zuiden konden racen. Fijn zo’n tolweg als je op wil schieten, maar je ziet niets van het landschap waar je door heen snelt. Leuk is het niet. En om er weer af te komen valt ook niet altijd mee, deze keer omdat onze NL bankpas niet werd geaccepteerd, onze Franse bankpas blijkbaar niet werkte en we maar net aan voldoende contanten bij ons hadden om de gevraagde 33,40 euro te voldoen. En tot mijn stomme verbazing wilde die tollenaar die in dat hokje zat ook nog mijn Franse bankpas niet teruggeven. Daar wilden ze eerst met de bank over bellen. Na enige harde woorden en boze blikken mijnerzijds ging hij toch overstag. Gelukkig maar, anders hadden we er nu nog gestaan want ik laat echt niet mijn bankpas ergens achter.

En dan dieselolie tanken, wat een frustratie kan dat geven! Ik stopte bij een tankstation aan de autoweg om een klein beetje diesel te tanken, niet te veel, want aan een autoweg zijn daar erg duur mee. Wat ik ook probeerde: de pomp sloeg niet aan, ook niet na een paar keer navragen bij de kassa. Na 10 minuten vergeefs proberen heb ik het opgegeven en ben knarsetandend weggereden. Gelukkig was er even later een afrit naar een dorpje met een intermarche. Daar kon ik zonder problemen tanken tegen een prijs die 20 cent per liter lager lag. En dat vergoedt natuurlijk veel!

En om alles nog beter te maken begon ook nog de zon te schijnen en ging de temperatuur omhoog. Hierdoor kregen we zin om ook nog iets toeristisch te gaan doen, mede omdat we besloten hadden dat de afstand tot huis toch een beetje te groot was om die donderdagavond nog helemaal af te leggen. We vonden op de kaart een prachtig groen weggetje dat via een omweg ook nog de goede richting op ging. Een prachtig mooie slingerweg door de bergen langs een meanderende rivier die de “rode hoed” ofwel op z’n frans “chapeaux rouge” genoemd wordt. Erg mooi allemaal, daar moeten we later nog eens naar toe.

En dan de slagroom op het toetje: we vonden een prachtige camperplaats op 1 meter afstand van de Tarn in het mooie en goedbewaarde middeleeuwse dorpje Ste-Enimie met op 20 meter afstand een restaurantje waar ze een erg lekkere maaltijd serveerden. Je zou bijna zeggen dat het leven goed is. Vrijdagmorgen, na een goede nachtrust die mede te danken was aan het feit dat de kerkklokken zich, god zij dank, stil hielden tussen 8 en 8 uur. Dat is wel eens anders. We zijn de tocht naar huis weer begonnen met een erg mooie toeristische route door de kloof van de rivier de Tarn en een tocht over het plateau de Larzac. Ook al weer allemaal erg mooi. Het weer werd steeds aangenamer en toen we eindelijk thuis waren om 4 uur ’s middags, scheen de zon en was de temperatuur zo aangenaam dat eindelijk de steeds vergeefs meegesjouwde korte broek aangetrokken kon worden.
Na, volgens de boordcomputer, 1550 kilometer en 25 uur en 25 minuten rijden vanaf de Achterhoek, zijn we eindelijk weer behouden thuis waar we alles weer goed verzorgd aantreffen.

Hagel of sneeuw……….

……..onweer, wind of regen, deren ons niet, wij kunnen er wel tegen.
Zo ongeveer verloopt onze reis. Het is afzien, het is bikkelen.

Maar voor de rest gaat alles goed met onze NL rondrit. Onderweg zoeken we steeds de plekken op waar we de geijkte en echte lekkere NL producten kunnen nuttigen, kroketten, zoute haring, chinees, kortom een culinaire reis.

Nu, hier in de Achterhoek, hebben we ook weer allerlei activiteiten. Zaterdag een wandeltocht ondernomen met broer Jan om eindelijk onze Noaberroute eens een keer af te maken, regenpak aan, paraplu mee. Niet dat dit afmaken al gelukt is, het zal nog wel twee dagen vergen voor dat we het einddoel Emmerich bereiken. Dat is dan weer voor een volgende keer.

En zondag zijn we naar een uitvoering van de musical “Maria” geweest, waarvoor schoonzus Marietje zich al vele maanden druk heeft gemaakt om alles perfect in te studeren. Ook dat was erg leuk.
En dan zullen we woensdag wel weer het steven richting zuiden wenden om via welke omwegen dan ook weer in de Ariége te geraken. Dat duurt dus wellicht nog wel even.

Reisje.

Wat een gedoe met dat weer.
Zaterdag was het prachtig mooi weer, echt weer om een camper te pakken er er op uit te trekken richting Auvergne. Wat een mooi gebied is dat daar en wat hebben ze mooie rustige camperplaatsen.

Dan is het zo jammer dat het zondag koud was, het pijpestelen regende en zelfs zo nu en dan sneeuw naar beneden dwarrelde.
En nog meer jammer was het dat de route die ik uitgestippeld had niet door kon gaan omdat een bergpas nog gesloten was wegens sneeuw.

Maar in de camper is het warm en droog, dus reden we via een alternatieve route verder naar het noorden.

Maandag klaarde het weer weer op en scheen de zon. Gelukkig maar, want we hadden een bezoek gepland aan een middeleeuws kasteel dat van de grond af wordt opgebouwd met middeleeuwse middelen. Wat een avontuur!

Terugblik.

Nog even terug naar de Pasen: een beeld van smullende medeburgers tijdens de repas.
Want verder is er niet zo veel te vertellen, alleen dat we druk bezig zijn geweest de camper schoon te maken, te repareren (ruitenwissers en een afgebroken kraan vervangen) en in te pakken.

En nu maar hopen op mooi weer, de vooruitzichten voor de komende dagen zijn niet zo geweldig. Maar we zijn wel wat gewend. Je moet je voorstellen dat ik me ook nog heb voorgenomen via de koudste plaats van Frankrijk te rijden: Aurillac. Bij het weerbericht wordt daar altijd de laagste temperatuur aangegeven.
Is dat moedig of niet?

Post-pasen.

Het was weer geweldig, tweede paasdag. Mooi weer om een meubelboulevard te bezoeken of om enkele belangrijke tuindingen te doen.
En dan is de keus niet zo moeilijk, meubels hebben we wel, niet erg veel maar wel genoeg.

Dan blijft de tuin over. De hoofdtaak was het snoeien van de halfbevroren klimop.
Gelukkig zie ik overal nieuwe blaadjes ontspruiten dus ik heb goede hoop dat die klimop weer de functie gaat vervullen waarvoor we hem laten staan. Namelijk het voorkomen van inkijk door de achterburen. Nu zijn die er wel bijna nooit, maar als ze er zijn kunnen ze ons niet voor het huis op het terras zien zitten.
Dat wil je niet hebben als je op het franse platteland woont.

ommelette de paque.

Inmiddels is het bijna 5 uur en het grote paasfeest is weer voorbij.
We raken steeds meer ingeburgerd: vandaag vroeg een lid van de feestcommissie voor het eerst hoe de voornaam van mijn vrouw luidt. Diny, dus. Van mij wist hij het al.
Kun je na gaan, na 12 jaar!

Ook werd ik door een buurvrouw aangeschoten om te vragen of ik een echte timmerman ben en of ik ook klantenwerk doe. De burgemeester had dat verteld. Ze hebben me zo vaak bezig gezien met het een of het ander, dat ik blijkbaar een naam heb opgebouwd als groot vakman.
Ze vroeg me of ik bereid was om een etagére voor haar te plaatsen. Een of ander wandmeubel, dus. En zoals ik al eerder schreef: ik ben nooit te beroerd om iemand te helpen, maar ik heb wel duidelijk gemaakt dat ik maar een simpele bricoleur ben. Opdat men niet teleurgesteld wordt.
We zien wel, we gaan binnenkort eerst een poosje naar NL. En dan zijn we alweer zo een maand verder.
En voor de rest was het wel lekker en ook leuk.

Pergola.

Het aanbouwsel dat in de zomer voor schaduw moet zorgen, is zo ongeveer klaar.
Nu is het wachten op het groter groeien van de klimplanten die het echte werk moeten doen.
Dat zal nog wel even duren, ben ik bang.

En nu is het bijna tijd om paasfeest te gaan vieren, samen met vele mede Esplassers. Dat wordt weer smullen geblazen, vooral met die suikerzoete ommelette de paque.

Maaien.

Terwijl nu momenteel de regen met bakken uit de lucht valt, hagelstenen, bijna zo groot als struisvogeleieren, op de grond kletteren en Anka in haar hok ligt te bibberen van angst voor het bijgaande onweer, kan ik schrijven dat we gisteren nog net een halve dag zon hebben gehad waardoor het gras mooi is opgedroogd.
Zodoende kon ik mijn nieuwe speeltje uit proberen.

Natuurlijk ging dat bijna perfect. Niet helemaal, want er moet toch altijd wat te mekkeren overblijven. Maar dat kan ook een kwestie van wennen zijn.

En die bui die er nu valt is wel erg welkom want het is droog en we kunnen nog veel water gebruiken. Alleen hoeft het wat mij betreft ook weer niet met zoveel geweld gepaard te gaan.

Gemak….....

.......dient den mensch.

We hebben wel een behoorlijk groot grasveldje voor en naast ons huis. Tenminste voor zo’n burgerhuisje als waar we nu wonen. Dat grasveldje moet soms gemaaid worden. Niet zo erg vaak als je het maar nooit bemest, maar soms moet het toch wel eens gebeuren.
Ik deed dat altijd met een maaier achter de aloude trekker en dat ging prima zolang er maar niet teveel bomen in stonden. En dat is nu wel het geval, ik heb er toch al gauw een stuk of 10 gepoot. Het is dan wel erg veel slalommen om die bomen niet te beschadigen. En je krijgt pijn in de nek van het voortdurend achterom kijken of alles wel goed gaat.

Vanaf nu moet dat makkelijker gaan is de verwachting. Want we hebben een echte zitmaaier aangeschaft, een splinternieuwe. Hiermee hoop ik op een makkelijke manier het gras in bedwang te houden.
Hij is gisteren afgeleverd en staat nu nog in een donker hoekje in de garage te wachten op droog weer.

Zo hebben we tevens weer een fikse bijdrage verleend aan de kwakkelende franse economie, aan ons heeft het niet gelegen als het land bankroet gaat.

Schaduw.

Moet je nagaan, zelfs in maart moeten we al schaduw zoeken omdat het te warm is. Dat komt ook doordat de mimosa is bevroren en er dus voorlopig niet meer staat. Hopelijk gaat hij nog wel weer groeien.

Daar moet ik wat aan doen. Daarom ben ik nu bezig met een soort pergola voor het terras, zodat de hete zomerzon ons daar niet meer weg zal branden.
We poten er een paar klimplanten (Lonicera periclymenum belgia en Trachelospernum jasminoides) bij voor de schaduw en dan komen wij de zomer wel door. Tenminste, als ze een beetje snel groeien.