Hongertocht.

Mag ik dat zo zeggen? Nee, dat mag ik niet zeggen. Mij is altijd voorgehouden dat ik niet weet wat honger is. En dat is gelukkig ook zo. “Zin”, mag ik wel zeggen!
Voedseltocht is een beter woord waar niemand zich aan stoort, denk ik.

De kaasboer(in) heeft ieder jaar een stuk of vijf varkens in de vetweide lopen. Varkens die worden grootgebracht en vetgemest met afvalproducten van de boerderij.
Helaas voor die varkens komt aan hun geriefelijke leventje vroeg of laat een ruw einde bij het slachthuis.

Maar ze leveren wel prima vlees op, waar we vandaag wat van gekocht hebben. Karbonades, worsten en nog ander spul wat ik zo gauw niet kan benoemen.
En omdat we er toch zijn ook meteen maar weer een stukje kaas.

Daar dicht in de buurt zit een biologische bakker die iedere vrijdag zijn deegwaren vanuit huis verkoopt. Daar zijn we meteen maar eens langs gegaan om te proberen of dat brood lekkerder is dat eigenbaksel van ons.

En zo komt het dat ik verwacht dat we de komende weken niet zullen verhongeren. En dat is toch wel een geruststellende gedachte.

Barcella

Een optreden in Charleville-Méziéres voor 15000 toeschouwers, dus een thuiswedstrijd voor Marcel.

Luister en kijk:

http://www.ardennestv.com/web/1214-Cabaret-Vert.html

Voorbij.

Het zit er weer op, onze rondrit door het zuid-oosten van Frankrijk. We kunnen nu zeggen dat we alle hoeken van het land gezien hebben.
Het einddoel was deze keer Menton, een stadje aan de franse rivièra dicht bij de Italiaanse grens. Het uitgebreidere verhaal volgt nog wel een keer.

Gisteravond zijn we weer thuis gekomen en vandaag is het meteen al weer groot feest.
Drieënveertig jaar getrouwd! Ook die tijd is dus voorbij.

Vrede zij met u.

Ook hier is het nog steeds wel een beetje heel erg warm. Dit heeft als gevolg dat er weinig nuttigs uit onze handen komt. Herstel, uit mijn handen, want Diny zorgt gelukkig toch nog altijd wel voor een smakelijke maaltijd op z’n tijd.

Dit heeft weer als gevolg dat we allemaal onze rust nemen op de koelste plek die maar te vinden is. Lekker lui en loom, de één op een comfortabele ligstoel, de anderen op een iets minder comfortabele betonvloer.
Ik weet zeker dat als ik de kippen ook vrij zou laten, ze er ook bij zouden gaan liggen.

Spektakel

Even voor negen uur vanmorgen lig ik uiteraard nog lekker te slapen en dan komt Diny de slaapkamer binnen stormen, gooit de vensters open met de kreet “kom eens kijken, wat een mooie ballon hangt daar in de lucht”.

En inderdaad is dat wat bijzonders want die zie je hier zelden of nooit. Maar om daar nu zo’n drukte over te maken……

Maar het is hier inmiddels zo warm dat niet alleen de mussen van het dak vallen maar ook de ballonnen uit de lucht. Want zodra ik wakker genoeg ben om te kijken zie ik hem, wanhopig gasgevend om weer omhoog te komen, nederdalen te aarde en verdwijnt hij uit het zicht om achter de heuvel te landen op een stoppelveld.
Wat een sensatie!

Uitgestelde vakantie.

Veel nieuws is er niet te vertellen, de laatste tijd. Het is warm en droog, grasmaaien hoeft niet meer. Het “gazon” is geel en groeit niet meer.
Dus kunnen we ook wel even weg, even kijken hoe het aan de méditerranée is. Even controleren hoe druk het daar in de zomer is. Zaterdag schijnen er weer lange files te zijn geweest richting kust.

We mengen ons daarin. Niet in de files, want wij rijden niet over de snelwegen. En als het ons toch te druk wordt gaan we een eind het binnenland in. Daar komt geen hond en het is er toch prachtig mooi.
Dat is het voordeel van een camper.

Update 1: ken je die mop van de mensen die zouden gaan? Ze gingen niet!
Bij nader inzien vinden we het toch te warm om in de camper te zitten. Misschien aan het eind van de week.

Canicule.

Het is weer zo ver, ik heb het zelf in de krant gelezen en dus is het waar.
We hebben hier in het zuiden officieel een hittegolf. En dus is het warm, om niet te spreken van zeer warm.
Maar we klagen niet, want dan wordt toch zoiets gezegd van “hadden jullie maar niet in het diepe zuiden moeten gaan wonen”. En dat is natuurlijk ook zo.

Maar ondanks de hitte denk ik toch alweer aan de snerpende kou die we de komende winter ongetwijfeld weer zullen mee maken.
En daarom ben ik aan het brandhout zagen en stapelen geslagen, de afgelopen dagen. Lekker in de schaduw van de kersenboom is het ’s morgens nog wel uit te houden.

Feest.

Het is weer zover, het tweede weekend van augustus en dus is het feest in Esplas.
Het programma is exact het zelfde als alle andere jaren, dus je weet waar je aan toe bent.

Voor de verandering hebben we deze keer de zaterdagavond uitgekozen om mee te feesten. Nou ja, feesten: om mee te eten. De zondagavondmaaltijd laten we dit jaar aan ons voorbij gaan.

Op het menu stond natuurlijk het traditionele cassolette, bonenprutje met eendenbout. Met als voorafje een halve meloen met een plaatje ham. Of dat lekker is, die cassolette? Och, “het kon minder” zou een Groninger zeggen.

De fransman vindt het in elk geval wel lekker, want er waren meer dan 500 mensen op komen dagen om er van mee te genieten. Uit de verre omgeving trekken de mensen naar het Esplasser feest. Waarom? Omdat Esplas “het” heeft, werd ons verteld toen we daar naar vroegen.

Maar 500 feestende fransen kunnen een onbeschrijflijk lawaai maken: luister en huiver.

Misdadig.

Ik heb in de loop van de tijd al heel wat geschilderd aan het huis. Veel ramen en deuren heb ik geverfd met een mooie zachtgele kleur verf, “sable chaud” genaamd. Oftewel: “warm zand”.

Maar die pot verf raakt natuurlijk een keer leeg. En wat doe je dan? Je gaat naar de winkel en koopt weer zo’n zelfde bus verf.
Dat denk je dan.

In die hele grote winkel was geen verf van dezelfde kleur meer te vinden en bij navraag vertelde de verkoper me doodleuk dat dat wel kon kloppen. De verffabrikant had maar besloten om het assortiment te veranderen en in het vervolg kleuren te leveren die allemaal net even anders waren.
Kijk, dat is nog eens een staaltje commercieel denken, zorgen dat je vooral de zelfde kleur niet meer kunt kopen. Opdat je uit arremoede dan alles maar weer over gaat schilderen. Knap staaltje denkwerk!

Maar daar trappen wij natuurlijk niet in. Met een pot gebroken wit en een tube geconcentreerd gele kleurstof kom ik een heel eind in de goede kleurrichting.

En het mooie is; we hebben er behoorlijk warm weer bij. Dus de werkdag is niet lang. Zodra de zon op z’n hoogst komt gaan wij horizontaal liggen wachten op koelere tijden.

Eerste preis.

Hé, alweer een taalvout hierboven?

Ja, misschien had ik moeten schrijven: eerste preien.
Maar hoe het ook zei, Diny heeft haar preioogst van het land gehaald. En meteen kreeg ik vanmiddag dan ook een prei-stamppot voorgeschoteld. En de rest gaat in de onlangs aangeschafte diepvrieskast, hebben we later ook nog wat.

Heerlijk, die eigen malse preien en de eigen aardappelen. Ook daarvoor krijgt ze de eerste prijs.

50.

Eindelijk heeft ook Peet de aloude mosterd halende Abraham mogen zien. Om dat met hem te vieren had hij ook ons uitgenodigd op zijn feestje in het bamboupark.
Een mooie gelegenheid om weer eens enkele van de vele in Zuid-Frankrijk wonende Nederlanders te ontmoeten. En van een hapje en een drankje te genieten.

Wij wensen hem nog vele jaren in voorspoed en geluk.

Vochtig.

Het regent!!!

En dat was al weer een poosje geleden. Maar het is van harte welkom, zeker nu het bijbehorende onweer niets te betekenen heeft. Het is al weer droog genoeg, de weilanden kleuren weer bruin. Dus een beetje water is welkom.

Ik zit lekker onder het afdak naar die regen te kijken, genietend van een pilsje en een paar sneetjes brood met leverpastei.
Het leven is zo gek nog niet. Kun je na gaan hoe snel ik al tevreden ben.

aardappels rooien.

"De aardappels worden hier duur betaald".

Een verzuchting van Diny, te horen op de video die hier te zien is.