Mag ik dat zo zeggen? Nee, dat mag ik niet zeggen. Mij is altijd voorgehouden dat ik niet weet wat honger is. En dat is gelukkig ook zo. “Zin”, mag ik wel zeggen!
Voedseltocht is een beter woord waar niemand zich aan stoort, denk ik.
De kaasboer(in) heeft ieder jaar een stuk of vijf varkens in de vetweide lopen. Varkens die worden grootgebracht en vetgemest met afvalproducten van de boerderij.
Helaas voor die varkens komt aan hun geriefelijke leventje vroeg of laat een ruw einde bij het slachthuis.
Maar ze leveren wel prima vlees op, waar we vandaag wat van gekocht hebben. Karbonades, worsten en nog ander spul wat ik zo gauw niet kan benoemen.
En omdat we er toch zijn ook meteen maar weer een stukje kaas.
Daar dicht in de buurt zit een biologische bakker die iedere vrijdag zijn deegwaren vanuit huis verkoopt. Daar zijn we meteen maar eens langs gegaan om te proberen of dat brood lekkerder is dat eigenbaksel van ons.
En zo komt het dat ik verwacht dat we de komende weken niet zullen verhongeren. En dat is toch wel een geruststellende gedachte.
