Zomer voorbij?

Wat een ellende, het weer is tinnef. Het is buiten koud, nat en dus onaangenaam. Binnen is het gelukkig alleen maar koud en onaangenaam. En daar is wel wat aan te doen, een kwestie van de gasketel weer in te schakelen om de grootste kilte te verdrijven.

Ook de houtkachel moest gisteravond worden aangestoken, want als Diny heel laat van het koor terug komt moet het natuurlijk wel gezellig warm zijn in de salon.
En dat was het dan ook wel.

Ik had er op gerekend dat we nog tijd zouden hebben om de schoorsteenpijp te vegen voor dat het stookseizoen zou beginnen. Doch daarvoor heb ik te lang gewacht.
Maar wie weet, misschien komen er nog weer warmere dagen zodat het alsnog kan. Er wordt beweerd dat zoiets ieder jaar moet.

En dan die regen, de hele maand heeft het niet zoveel geregend. 20 Millimeter in één nacht.
De grote regenton is al meer dan half vol gestroomd.

Supersnel.

De Nederlandse overheid, in dit geval de Nederlandse ambassade in Parijs, werkt blijkbaar soms supersnel.
Maandag hebben wij nieuwe paspoorten aangevraagd en vandaag lagen ze al in de bus.

Hoezo ambtelijk gedoe?

Brandhout.

Afgelopen winter heb ik met behulp van Ron, die toen net hier was, in het bos een aantal bomen geveld. Die hebben nu een hele zomer kunnen afsterven en opdrogen.

Maar nu werd het tijd om dat brandhout bij huis te slepen. Het kan nu even omdat de zonnebloemen op het omliggende bouwland net geoogst zijn en het land nog niet omgeploegd is. In deze korte periode moet ik mijn kans waarnemen.
Want door een veldgewas rijden met de trekker heeft een boer liever niet en over een geploegd land rijden lukt niet.

Zodoende ben ik een keer of acht met de trekker heen en weer gereden naar het bos, dicht bij Chicane, om alles op te halen. Ik mag dan wel niet op de openbare weg komen met de trekker, maar ik ben al die keren hooguit 4 auto’s tegen gekomen. Dus het gevaar is niet groot.

Nu wacht mij nog de grote uitdaging om alles kort te zagen en aan handzame brokken te slaan.

Paspoorten.

Gisteren was het weer zo ver. Iedere vijf jaar moeten onze paspoorten worden vervangen. Veel te vaak, vind ik persoonlijk want het kost tijd en geld, maar ja wie ben ik.

We dachten met de trein naar Toulouse te gaan, we hadden net een kortingsbon van de sncf in de bus gekregen. Lekker makkelijk en goedkoop en daarbij geen gekloot met parkeren.
Laat nu uitgerekend op deze dag de spoorlui in staking zijn.

Dus toch maar met de auto, geeft niks want het is natuurlijk geen wereldstad. Wel zijn er behoorlijk wat straten opgebroken, wat de reis niet makkelijker maakt.

In de stad aangekomen moesten we eerst naar een door het consulaat aanbevolen fotograaf, die als enige pasfoto’s kan maken waar de kritische Nederlandse overheid genoegen mee neemt. Bril af en stijf recht naar het vogeltje kijken, je komt er tot ergernis van Diny altijd erg beroerd op te staan.
Maar je krijgt er wel 8 afdrukken van mee terwijl je er maar één nodig hebt voor de pas. De rest kan je zo weg gooien omdat ze te vreselijk zijn om te bewaren. Gelukkig kijkt niemand ooit naar onze passen, waar we ook heengaan.

In het consulaat was het een komen en gaan van Nederlanders die net als wij ook nieuwe passen nodig hadden en die we ook al eerder gezien hadden bij de fotograaf. Wij, expats, voegen zo toch wel een hoop toe aan de economische opleving van de stad, ook al omdat er natuurlijk ook gegeten en koffie gedronken moet worden.

Het bleek dat de formulieren die ik gedownload had van de site van buitenlandse zaken niet de juiste waren en dus mochten we ter plekke nieuwe invullen. En de vingerafdrukken laten scannen, dat was wat nieuws voor ons. Dat was 5 jaar geleden nog niet.
Over 5 jaar krijgen we een chipje geïnjecteerd? Voor onze veiligheid moet alles wijken.

Over veiligheid gesproken: toen we daar voor de balie zaten belde er iemand aan waar de consulaat dame niet blij mee was. Op een klein schermpje was te zien en te horen dat een bar slecht nederlands sprekend, licht getint individu probeerde binnen te komen zonder afspraak. Maar daar was geen denken aan. De man begreep er niets van en kwam een paar minuten later terug met een andere man, groot en gespierd, die iets beter Frans sprak. De dame hield voet bij stuk, zonder afspraak kom je er niet in. Eigenlijk was ze doodsbenauwd, want die man was er al eerder geweest.
Ik was benieuwd of ze zich zouden laten afpoeieren en of ze zich naar binnen zouden dringen zodra wij de deur uit zouden gaan. En wat zou ik als dapper manspersoon dan moeten? Heldhaftig een trouw en ijverig onderdaan van onze koningin verdedigen of toch vooral aan lijfsbehoud denken?

Gelukkig heb ik de keuze niet hoeven maken, ze waren weg.
En over een paar weken krijgen we de paspoorten per post toegestuurd.

Barcella.

Even voor de muziekliefhebbers onder mijn trouwe lezers en ook voor alle anderen.
Op france trois was gisteren een prachtig muziekprogramma te zien, genaamd Chabada. En deze was voor ons bijzonder omdat daar de band waar Marcel bij speelt acte de précence gaf. Wij hebben uiteraard gekeken en vonden het erg mooi.

Wie mee wil genieten kan een tijdlang op de franse uitzending gemist klikken. Als je niet het hele programma wilt bekijken, begin dan op 17 minuut en 35 seconden.

En voor wie hem life wil beluisteren: op 16 oktober a.s. treden ze op in Toulouse in “salle nougaro”.
Wij gaan zeker en gewis!

Koppensnellen.

Voor ons huis ligt een klein driehoekig stuk grond. Een stuk grond dat uitstekend geschikt zou zijn om enkele geiten op te laten grazen.
Maar dat kan ik niet doen omdat het stuk grond niet van ons is en omdat we het ook niet kunnen kopen.

Nu groeit er op dat miezerige stukje grond een armzalige hoeveelheid zonnebloemen die vandaag rijp is om te oogsten.
Daarvoor komt er een kolossaal grote oogstmachine zich door het toegangspad wurmen, waarvoor ook nog enkele van mijn bomen gekortwiekt moeten, worden om er door te kunnen. Dit alles om in 10 minuten tijd de zaadkoppen van de stengels af te snijden.

Ik houd vol dat ze dat stukje grond beter aan mij kunnen geven, want dat gewas verbouwen kost volgens mij meer dan het oplevert.

Om het evenement te zien: klik hier op.

Vakantie (bijna) voorbij.

Niet voor mij natuurlijk, ik heb altijd vakantie. Maar wel voor onze vakantiegast, ze mag morgen weer naar huis.
Ze heeft het erg getroffen met het weer dat we hier tot nu toe hebben. Na een kleine inzinking is de temperatuur hier weer optimaal. Kan niet beter.

Overdag maak ik me zo nu en dan vrij van mijn drukke bezigheden om een wandelingetje met haar te maken en ’s avonds wordt ze ingewijd in de kunst van het mandala kleuren.

Rottigheid.

Een klein beetje rottigheid zit nog steeds te wachten op herstel. Het is allemaal niet zo erg, maar het moet toch een keer gebeuren.
Vandaag was het dan eindelijk zo ver dat ik aan de slag ben gegaan met de reparatie van het op een na laatste verrotte plekje aan het huis. Het was mooi zonnig weer en aan de schaduwkant van het huis was het goed vertoeven.

Mouches de merde.

Dat klopt niet helemaal, die titel. Ik geloof niet dat het echt strontvliegen zijn.
Maar het is evengoed wel heel erg vervelend.

Ik heb daar zo’n mooi terras aangelegd onder de treurwilg, een terras voor erg warme dagen.
En nu is het nog steeds erg warm en dan kunnen we daar niet zitten vanwege de vliegen.
Het lijkt er op dat die mooie treurwilg een zoet goedje naar beneden laat druppelen waar de vliegen met honderden tegelijk op af komen, al was het honing..

En daar wil je niet tussen zitten. Erg jammer.

Gezusterlijk.

Gezusterlijk aan de maaltijd, mooier kun je het niet krijgen.
Je geeft ze wat lekkers te eten en je hoort ze een hele poos niet meer. Heerlijk!

Waternood.

Ik had hier nog altijd een grote propaangastank in het weiland staan die niemand wil hebben. Eerder had ik hem als eens te koop gezet op de franse marktplaats, maar er kwamen geen reacties.

En zo kwam ik eindelijk op het heldere idee om er maar een regenwateropvangtank van te maken. Twee en een halve kubieke meter regenwater op voorraad is natuurlijk in een droge zomer ook wel nuttig. Goed voor de groentetuin.

Het vergt enig vernuft natuurlijk, maar laat dat maar aan mij over. Toch?

Stemmen.

Ik wil vanuit het verre Zuid-Frankrijk iedere Nederlander een fijne en gezonde stemdag toewensen. Ik hoop dat jullie allemaal op de goede partij stemmen, dan komt het vast wel goed.

Wij doen er deze keer niet aan mee. Niet uit onwil of uit protest, maar vanwege het simpele feit dat een in het buitenland wonende Nederlander op de dag van de stembusgang, morgen dus, in het bezit moet zijn van een geldig paspoort. En dat zijn we niet.

Onze paspoorten liepen in augustus af en wij zijn dus op dit ogenblik illegaal.
Hadden we dat dan niet eerder kunnen regelen? Ja natuurlijk wel, maar dan moeten we een paar uur van onze kostbare tijd verspillen om naar het consulaat in Toulouse te gaan en daar zien we nogal tegen op.
Wie wil er nu graag naar een grote stad als je dezelfde tijd in de mooie natuur kunt doorbrengen?

Al zal het natuurlijk wel een keer moeten.

Bezoek.

Het was dunnetjes dit jaar met het bezoek aan Les Tamaris. Slecht weinigen ondernamen de lange tocht naar het warme zuiden.

Maar nu, aan het eind van de zomer, is toch schoonzus Marietje weer eens gearriveerd.

Zonde.

De côte d’ Azur is best wel mooi, de lucht en het water zijn dezelfde kleur (azur)blauw geverfd.
Maar dat is dan ook alles wat er positief over te vertellen valt.

Als je daar met een camper komt voel je je niet erg welkom, want je kunt bijna nergens parkeren. Voor iedere parkeerplaats hangt een balk op 2 meter hoogte waar je dus niet onderdoor kunt. En vind je ergens toch nog een parkeerplaats waar je wel op kunt met de camper, dan staat er binnen een minuut een vent naast je portier met de opdracht op zo snel mogelijk op te rotten. Nee, dat is geen plek voor campercaristen. Dan is het een stuk zuidelijker bij Narbonne en omstreken toch een stuk aangenamer.

Slecht één keer konden we aan de kant van de weg parkeren waarbij we aan één kant een mooie picknickplaats hadden en aan de andere kant van de weg de zee.
Dat was wel erg mooi.

Maar……. op die zelfde plaats, op precies de plek waar ik aan het water sta te mijmeren, is mijn autosleutel met afstandsbediening in het niets opgelost. Ik had hem in mijn zak, samen met het fototoestel. Toen we terugkwamen bij de camper zat het fototoestel er nog in en de autosleutel was verdwenen.
Gelukkig had ik de sleutel van de achterdeur in de andere broekzak. En een reservesleutel lag in de camper verstopt. Dus geen paniek, niets aan de hand.

Teruggekomen in de prachtige Ariége, was één van de eerste acties het bestellen van een nieuwe sleutel. Geen enkel probleem als je de code goed bewaard hebt.
Maar helaas heb ik wel verzuimd om eerst na te vragen wat zo’n geintje kost. Ik vermoedde dat zoiets best wel 50 euro zou kunnen kosten.
Nee dus, die Fiat garage meende me 243 euro en 12 cent in rekening te moeten brengen!!!!
Iedereen weet dat ik bepaald niet zuinig ben, maar voor dat bedrag had ik me graag beholpen met een sleutel zonder afstandsbediening.

Dolgelukkig.

Na jarenlang genoegen te hebben genomen met afgelegen hoekjes waar ze aan een gammel tafeltje de dingen kon doen die ze graag wilde doen, moest ik nu eindelijk eens diep in de buidel tasten om een echte werkplek creëren. Eindelijk heeft ze de beschikking over een mooi en royaal bureau. En dat mag dan ook wel eens een keer.

Bah vies.

Dat heb je dan soms als je wat anders probeert, dat brood van die biologische bakker is niet te eten. Dat vinden wij tenminste. Experiment mislukt!
Het ruikt zuur en het smaakt zuur. Misschien is dat juist het kenmerk van biologisch, maar geef ons portie dan maar aan Fikkie.

Of nog beter: aan de kippen in de hoop dat die er een lekker eitje van kunnen fabriceren. Dan hebben we tenminste nog wat.

Mimosa.

De steeds prachtig bloeiende mimosa was bevroren de afgelopen ze winter. Ik heb het eerder verteld.
Maar de natuur staat voor niets, een tiental nieuwe boompjes ontspruiten aan de levenskrachtige wortels van die oude boom. Zoveel dat ik zelfs zal moeten snoeien om het uitzicht niet dicht te laten groeien.

Tot zover het positieve bericht.
Wat veel minder is: de zomer lijkt voorbij, het is nat en koud. Ik moest vanmorgen zelfs een lange broek en een jas aan bij onze zondagmorgenwandeling.
We hopen dat dit slechts een tijdelijke dip is want we waren net zo mooi gewend aan dat warme weer.