Thuis.

En koud dat het is, vanmorgen werden we wakker in Vierzon en zagen een dikke rijp-laag op de omringende huizen. Gelukkig doet de kachel in de camper het prima, medelijden met ons hoeven jullie dus niet te hebben.

Maar ook hier in Esplas waait een snijdend koude wind. En die wind heeft gisteren zelfs een dakplaat van mijn brandhouthok af geblazen. Zo erg was het!

Maar voor de rest was alles goed, de kat en de kippen leven nog en er is prima voor gezorgd.
Mooi zo!

En dat beest op de foto is “Oink”, het symbool van de Ardennen. Het gevaarte is 10 meter hoog en volgens een bijbehorende omschrijving helemaal gemaakt van koperen plaatjes.

Teken van leven.

Ja zeker, we zijn er nog. En we zijn zelfs al op de terugweg naar huis. Eerst vanuit Groningen via de afsluitdijk naar Noord-Holland, alwaar we mochten overnachten bij de jachthaven in de Beemster. Wat een luxe, voor een paar centen een mooie plaats met douche en toilet. Niet dat we die gebruiken, maar toch aardig.

En dan donderdag langzamerhand zwervend via de Hollandse kust naar Zeeuws-vlaanderen waar we tegen 5 uur een plekje vonden bij een bijna verlaten vakantiecentrum aan de kust. Daar konden we een mooie strandwandeling maken met het zicht op Vlissingen.

Vrijdag zijn we verder gegaan via de regenachtige Belgische kustweg die van noord naar zuid door België loopt. Helaas zie je ook daar weinig van de noordzee en het strand. Eigenlijk is het een saaie weg. We hebben samen afgesproken dat we dit nooit meer moeten doen.

We waren net in Frankrijk toen Marcel zich melde met de vraag of we nog bij hun langs kwamen. Dat was niet de bedoeling, maar nu dat zo gevraagd werd hebben we onze mening bijgesteld en zijn toch naar Aiglemont gereden.
Waarom ook niet, het huis wacht wel.

Noaberpad.

Nu we toch even in de Achterhoek zijn hebben we, mijn broer Jan en ik, weer een stukje van het noaberpad gelopen. Het op één na laatste stuk van het Duitse Anholt naar des Heerenberg.
Prachtig mooi weer, ongekend voor eind oktober.

Het grote nadeel van het lopen op een maandag is dat alles gesloten is, inclusief (wat natuurlijk het ergste is) de cafés. Geen koffie te koop op de daarvoor geschikte tijden en afstanden. Balen!

Maar verder was alles goed, aan het eind van de route stond het bier koud.

Herfst.

Prachtig mooi om met dit mooie zachte najaarsweer door Frankrijk en ook België en Nederland te rijden. Het is overal erg mooi met al die verkleurende bladeren.

En prachtig weer is het! Ik had gelijk, vermoedelijk hebben we dat verdiend.
Dit is altijd beter als die herfststormen die over de Ariége schijnen te razen.

Noorderrondrit.

Als je dat woord in Groningen zegt gaan alle gedachten uit naar strenge kou en dik ijs.

Wij hopen dat niet tegen te komen op onze noorderrondrit die er weer aan zit te komen.
In tegendeel, wij hopen op lekker zacht najaarsweer de komende 14 dagen. Dat hebben we wel verdiend, al zeggen we het zelf.
Huis, haard en veestapel worden goed opgepast door de buren, dus alles komt goed.

Ik ga er van uit dat dieven en rovers niet mijn blog lezen, maar voor alle zekerheid: vertel het niet verder!

Kunst.

Op Fantihou woont (naast Janny Post) een hele echte kunstenares, Genevieve genaamd.
Deze kunstenares geeft daar ook lessen in het maken van kunst: schilderen, tekenen, beelden maken etc.

Wij kwamen daar laatst toevallig voorbij tijdens een kunstenaars open dag en toen zijn we daar even naar binnen gewipt om te kijken. En wat we daar zagen was erg leuk, zo leuk dat Diny zin kreeg om bij haar tekenles te nemen.

Gisteren was het dan zover, haar eerste les kon beginnen. En ze kwam er erg blij en tevreden van terug, het was erg leuk geweest

Wintervoorraad.

Laat maar komen, die winter. Wij houden het wel warm. Er ligt al een behoorlijke hoop brandhout, gezaagd en gekloofd, onder het dekzijl.

En als Diny ook de rest nog aan mootjes zaagt en onder het afdak opstapelt, hebben wij voorlopig genoeg.

Ook al omdat er in de garage nog brandhout ligt dat al wel 3 jaar heeft liggen drogen en wat ook nog voldoende is voor de komende winter.

Bouché.

Oftewel verstopt.
Hoelang is het nog maar geleden dat we dat rioolgezeur gehad hebben met al die wortels in de afvoerleidingen. Bijna 2 jaar inmiddels.

Gisteren kwamen we er achter dat de wanden in de kasten kletsnat waren geworden. En dan is het zoeken geblazen, hoe kan dat nu. Is het de waterleiding die lekt en zo ja, waar zit dat lek?
Of zou het te maken hebben met de wc die soms niet goed doorspoeld?

Ik kwam op het idee om een verbindingsstuk in de afvoerbuis van de wc eens los te halen om te kijken of daar soms wat mee zou zijn.
Na enig moeizaam gehak en gegraaf kon ik er eindelijk bij komen en tot mijn stomme verbazing zag ik dat het verbindingsstuk helemaal dicht was gegroeid met wortels. En
dat binnen 2 jaar!

Ik zal dat gat maar niet meer dicht gooien, want als ik er iedere 2 jaar bij moet…
En nu maar hopen dat die muren opdrogen en dat er niet nog meer onheil aan de hand is.

Voorzorg.

Ik heb laatst al geschreven dat ik gehoord had dat sommige mensen menen dat een schoorsteen toch ieder jaar wel moet worden geveegd.
En dan doe ik dat dus ook maar, ze mochten eens gelijk hebben.
Je ziet er natuurlijk wel steeds weer tegen op, want dat geeft meteen weer zo’n rotzooi en roetbende in de kamer.

Maar dat valt reuze mee, als je het slim aanpakt, en dat doe ik natuurlijk, komt er geen kruimeltje roet in de woonkamer terecht.
En dankzij het lage dak is het een fluitje van een centime om bij de schoorsteenkap te komen.

Helaas sta ik deze keer alleen op de foto, Anka wilde absoluut niet tegen die ladder opklimmen.

Vals.

Vals, zo heet het dorpje met de beroemde rotskerk waar we zaterdag naar toe zijn geweest.

Dat gold absoluut niet voor het gezang dat daar toen ten gehore werd gebracht door een vijftal dames, onder leiding van de zanglerares van Diny.
Ze zongen liederen uit Oost-Europa, het klonk me zelfs een beetje Jiddisch in de oren.

Diny vond het prachtig, ik wat minder. Gelukkig had ik gezien dat er in een uitspanning, dicht bij die kerk, bier werd geschonken waar ik mijn enorme dorst kon lessen. Misschien was dat ook wel een beetje vals van mij

Bergwandeling.

Vandaag heb ik, samen met Ruud en Ena een bergtocht ondernomen. Diny was niet mee omdat zij al heel lang niet meer geoefend had.

Het was een mooie wandeling op een prachtige dag die niet beter had gekund. Een dag met volop zonneschijn en toch net niet te heet. Geweldig!

We zijn, (na een beetje te lange autotocht, het was meer dan 100 km hier vandaan) naar een drietal bergmeren gewandeld die behoorlijk hoog in de bergen liggen. Het was een hele klim maar het was er geweldig mooi.
Voor wie hier een beetje bekend is: het was voorbij le port de Pailhéres, achter Ax les Thermes en de meertjes heten: étangs des Rabasol.

Dat hebben we toch maar weer gehad en het is weer eens wat anders als elke dag hout kloven.

Gemieren…………

Gisteren was het mieren dag. Nee, geen dierendag: mierendag!

Ik heb ooit wel eens gezien dat er op een warme dag honderden gevleugelde mieren uit de grond kwamen gekropen. Dat vond ik toen al wel veel.

Gisteren zagen we duizenden, misschien wel miljoenen vliegende mieren door de lucht vliegen. Over het dal leek het net of er grote rookwolken voorbij dreven, maar het waren wolken vliegende mieren die daar in het zonlicht dartelden. Je vraagt je af waar die allemaal vandaan komen.

Gisteren was het dus mierenneukdag. Ik kan er niks anders van maken als ik wikipedia er op na lees. Maar wat een verspilling van al die mannetjesmieren.

Jarig.

De zomer voorbij?
Nee, natuurlijk niet. Het mag dan in de bergen al behoorlijk gesneeuwd hebben, hier in Esplas schijnt de zon weer volop.

En dat is normaal op 2 oktober, want op de verjaardag van Diny hoort het altijd goed weer te zijn. Dus alles is zo als het moet zijn. Ook de heerlijke maaltijd die ter gelegenheid van haar 66’e verjaardag door haar zelf geserveerd werd, was deze keer alweer errrug lekker.

We hebben deze week enkele kilo’s vlees gekocht van de buurman die weer eens een kalf heeft laten slachten. Heerlijk mals vlees van een kalf die we hebben zien opgroeien en die absoluut geen antibiotica of iets dergelijks heeft toegediend gekregen. En een beter leven als hier in de weilanden, kan een kalf niet wensen. Misschien is het leven iets te kort naar hun zin, dat zou kunnen natuurlijk.

En stukjes van dat vlees lagen nu op mijn bord.