Sneeuw.

Ja, echt waar, er is sneeuw gevallen. Gelukkig niet hier, maar om naar Andorra te gaan zijn sneeuwkettingen nodig.
Niet dat ik naar Andorra wil, maar het is toch vermeldenswaardig omdat dit de eerste keer is deze herfst.

Ik heb absoluut geen zin de deur uit te komen, want hier mag het dan wel niet sneeuwen, ook hier is het koud en nat. Erg onaangenaam. Wat doen we hier eigenlijk, met dit weer kunnen we net zo goed ergens in noord-groningen wonen.

Dus heb ik me maar een binnenklusje opgezocht.
Het werd tijd dat de binnendeuren eens een opknapbeurt kregen. Ik het er meteen maar even een raampje in gemaakt, want dat tussenhok (zoals we dat vertrek eerbiedig genoemd hebben) had geen enkel raam en het was daar altijd aardedonker.

Nu is dat iets beter. Het zijn de kleine dingen die het doen….

Kopzorg.

Er zit een lek onder de vloer. Wat voor lek is nog onbekend, dat zoeken we op.
We zien dat in de slaapkamer-en gangkast de muur onderaan doornat wordt, de schimmel zit er op.
Ook na het verhelpen van de verstopping in de rioolbuis blijft het nat. Zelfs heb ik de wc er al weer af gehad om de aansluitingen te controleren op lekkage. Erg vervelend allemaal.

Nu zijn er drie mogelijkheden te bedenken.
1: de centrale verwarming is lek onder de vloer.
2: de rioolbuis is stuk waardoor bij het doorspoelen water onder de vloer komt.
3: de waterleiding lekt.

Mogelijkheid 1 schakelen we uit. De cv-leiding is helaas wel een beetje lek maar niet zo veel dat het zo erg nat kan worden. Dit is van later zorg.

Mogelijkheid 2 testen we uit door die wc een poos niet te gebruiken en de afvoer van de keuken even de vrije loop te geven. Nu, na een week, kan ik nog niet echt merken dat het beter en vooral droger is geworden.

Mogelijkheid 3 is alleen te controleren door de waterleiding een paar weken dicht te draaien. Dat zou kunnen als we besluiten om de zuid-franse kou een poosje te ontvluchten en naar zuid-spanje of Marokko vertrekken. Bij terugkomst zou het dan duidelijk moeten zijn.

Maar hoe dan ook, er komt weer werk uit voort. Of het riool moet op één of andere manier worden vervangen, of hetzelfde voor de waterleiding. Als er nu maar een kruipruimte was!
Ik wordt al moe als ik er aan denk.

R.I.P.

Zoek maar niet langer, ik heb hem zelf al gevonden.

Aan de kant van de weg in een greppel en zo plat als een pannenkoek. Aangereden door een auto en overleden in de kracht van zijn leven.
Geen fijn gezicht!

Roep’n.

Facebookvrienden van Diny weten het al. Onze broccoli uit de groentetuin stikt van de rupsen.
Geeft niks natuurlijk, de broccoli is er even lekker om en het schijnt dat rupsen voedzaam en gezond zijn. Vol met vitaminen, proteïnen, mineralen en eiwitten.
Ondanks dat wast Diny de meeste rupsen er wel vooraf af.

Toch schijnt het wel bijzonder te zijn, want uit de Achterhoek kwam de reactie: “wi’j hept vooral roepen in de moos”.
Dat mag dan zo zijn, maar wi'j hept hier geen moos, oftewel (voor de niet-achterhoekerse lezers, die gelukkig met velen zijn) boerenkool.

13.

Het getal 13, een ongeluksgetal? Je komt er vanzelf voorbij, als je maar lang genoeg wacht.

Gisteren was het precies 13 jaar geleden dat we met heel ons hebben en houden naar Zuid-Frankrijk zijn getrokken, het onbekende tegemoet.
Nu, 13 jaar later, vinden we het nog steeds een goede stap die we toentertijd gezet hebben.

Zouden we het in Nederland dan zoveel slechter hebben gehad als we waren gebleven? Nee, vast niet, maar wel anders.
En zullen we hier dan voor altijd blijven, zoals ons wel eens wordt gevraagd? Wie weet, de tijd zal het leren. Wellicht kijken we er over 13 jaar weer heel anders tegen aan.

Wijn en zwijn.

Volgens wikipedia “is de primeurwijn wijn van de eerste persing, met veel 'fruit', vaak nog wat schraal bij de eerste slok, maar in de afdronk kan al wel de kwaliteit van dat jaar en dat huis worden herkend”.
Dat laatste is ons helaas niet gelukt.

Net als in andere jaren, de nieuwe wijn was niet te zuipen!
De eerste fles die we probeerden leverde klare azijn op.
Een andere fles, een beaujolaiswijn uit Gaillac, die ons werd aanbevolen als toch wel erg lekker, vonden we wel wat beter, maar nog niet je van het.

(Een beaujolaiswijn uit Gaillac, vreemd, ik dacht toch werkelijk dat de beaujolaisstreek heel ergens anders in Frankrijk gesitueerd is).

Maar het vlees van een wild zwijn is toch wel erg lekker. Goed van structuur en weinig vet. Het is natuurlijk afhankelijk van hoe het klaargemaakt is. Als het in deze grote hoeveelheden gegrild wordt is, jammer genoeg, niet alles even goed gaar en gekruid.

Gelukkig werd tijdens het eten ook een côte du rhône op tafel gezet, een lekkere wijn die al een jaar heeft kunnen rijpen. Dat had toch echt wel onze voorkeur.

Verder werd door een deel van de Esplassers (het andere deel kon de tv niet zien) met grote aandacht een belangrijke rugbywedstrijd op tv gevolgd.

Eindelijk is ie d’r.

« Jamais les vins primeurs du beaujolais n’ont été aussi bons ».

"Nog nooit was de nieuwe beaujolais zo geweldig goed als deze keer". Zo stond het in de krant en dus is het waar.
We hebben er weer een heel jaar op moeten wachten, maar vanavond gaan we hem proeven in de salle de fêtes van Esplas. We kunnen bijna niet wachten zo benieuwd als we zijn naar die vreselijk goede kwaliteit. We vinden er meestal niks aan, maar nu zal het anders zijn. Of niet soms?

De derde donderdag van november mag deze wijn wettelijk eindelijk voor het eerst gedronken worden. Dus afgelopen woensdag ’s nachts om 12 uur was het weer zover. Wij moesten hier het geduld op brengen om tot zaterdag te wachten.

En als klap op de vuurpijl, vermoedelijk om de avond toch nog goed te maken, krijgen we deze keer ook nog sanglier te eten. Zwijnenvlees.
Er zullen er vermoedelijk veel geschoten zijn dit jaar, hoewel ik dat hier in de buurt niet heb gemerkt.
Een buurman, die boer is, verheugt zich er op: “kan ik me eindelijk wreken op die rotbeesten, ze vreten al mijn mais op en nu is het mijn beurt”.
Ik heb hem gezegd dat ik helemaal aan zijn kant stond en hem zou helpen met zijn wraak!

Een aardig filmpje over die nieuwe wijn is hier te zien. Helaas in het Frans, maar de plaatjes spreken voor zich.

Als paddenstoelen.

Ja, als paddenstoelen, zo snel groeien ze uit de grond de laatste tijd. Het is een virus dat snel om zich heen grijpt.

En nu heb ik het over loodsen, hangaars, die speciaal gebouwd worden om het dak vol te leggen met zonnepanelen. En dan gaat het om het dak, de rest in niet zo van belang. Ja, als het gebouw er toch staat wil men er natuurlijk wel een paar landbouwmachines onder zetten, maar daar gaat het niet om. Het gaat om de stroom die opgewekt wordt en die behoorlijk gesubsidieerd zal zijn. Anders beginnen die boeren er niet aan.

Eergisteren was het weer zo mooi dat we een eind zijn gaan fietsen en tijdens die 25 km zagen we her en der zeker 5 van die gloednieuwe gebouwen met de lelijke zwarte daken.
Ook geen gezicht natuurlijk, maar altijd nog mooier als die grote wolken uitbrakende kerncentrales die je ook overal in Frankrijk ziet. En vooral minder gevaarlijk, geloof ik.

Daghuur.

Soms, heel soms, wil ik nog wel eens iets voor een ander doen. Je moet toch wat als nieuwe regeringsplannen dreigen dat de pensionado’s drastisch gekort gaan worden.

Zoals vandaag, vandaag heb ik een mini vaatwasmachine aangesloten, een WC gerepareerd, een stopcontact vastgedraaid, een deurslot vervangen en een hek, zo goed als kwaad het ging, gerepareerd.
Zeg niet dat ik hier in het warme zuiden maar wat lig te luieren. Dat mag ook wel eens gezegd worden.

Bugarach.

«Ne venez pas le 21 décembre !»
Met grote letters staat het in de franse krant.
Kom alsjeblieft niet naar Bugarach op 21 december, de dag dat volgens velen de wereld zal vergaan.

De ellende is dat uitgerekend Bugarach de enige veilige plek in Europa is waar je gered wordt, dus je moet wel als je niet ten onder wil gaan.

Maar de plaatselijke en regionale overheden beginnen het benauwd te krijgen, ze vrezen een dermate grote toeloop van gelovigen dat ze het niet meer in de hand kunnen houden.
De wegen worden op die dag tot in wijde omtrek afgesloten en zelfs het leger zou paraat staan.
Net als in Haren, maar dan anders.

Gelukkig hebben wij die berg al eens beklommen, dus wij hoeven er niet bij te zijn.

Knoprozen.

Er is een roos ontloken uit barre wintergrond.......

Het is dan nog wel geen winter maar het is toch wel 10 november vandaag. Dat zal geen groot nieuws zijn, want dat is in heel Europa en omstreken wel ongeveer gelijk.

Maar wat niet gelijk is kun je zien op de foto hierboven.
Rozen in de knop!!
Dat gaat nog steeds door zolang het niet vriest.

Misschien niks bijzonders, maar ik vond het toch wel mooi.

Free.

Eindelijk zijn we vrij van Tele2, onze mobile telefoon provider.
Ging het niet goed dan? Jawel, het ging prima, maar we ontdekten dat we ergens anders stukken voordeliger uit zouden zijn.
17 Euro per maand of 2 euro, dat scheelt een slok op een borrel. En ze beloven dezelfde voorzieningen. Dat ben je toch een dief van je eigen portemonnee als je dat niet zou doen. Zeg nou zelf!

En nu maar hopen dat ze de beloftes waarmaken en ook dat hun netwerk ook bij ons werkt.
En oh ja, het mobile nummer blijft het zelfde. Als alles goed gaat natuurlijk!

Muizenoogst.

De nieuwe oogst is weer veelbelovend, in drie dagen zijn er alweer evenzoveel muizen in de val gelopen. Dat beloofd wat.

We hadden er al op gewacht, zo rond eind oktober als het buiten kouder wordt trekken de beestjes weer naar binnen en horen we weer een oorverdovend geknaag op de zolder. En in de provisiekast zijn de pakken voedsel niet meer veilig.

De strijd is losgebarsten, moge de beste overwinnen (wij dus).
Helaas is onze belangrijkste bondgenoot nog steeds niet boven water.

Perdu.

Opsporing verzocht van een grijze kat, niet luisterend naar de naam Dombo.
Laatstelijk gezien op zondag 28 oktober enkele uren nadat we weer op les Tamaris waren gearriveerd.

Sindsdien ontbreekt elk spoor. Voor zijn leven wordt gevreesd.

Hondenluik.

Zij slaapt ‘s nachts in de berging, onze hond. Daar staat haar hok en haar voerbak. Maar ook overdag moet ze toegang hebben tot een droog en niet al te koud onderkomen.
Tot nu toe laten we daarvoor altijd de buitendeur op een kier staan, maar dat lijkt ons geen goed idee nu de winter nadert.
Dat wordt te koud.

Goede raad is duur, zeggen ze. Dus heb ik maar geen raad ingewonnen maar ben zelf een beetje aan het denken geslagen.

En het resultaat van al dat denken is te zien op de foto: een hondenluik naast de deur. Dat kan overdag open staan, desnoods met een gordijn ervoor zodat de meeste kou buiten blijft en Anka toch naar binnen kan komen. En ’s nachts gaat de grendel er op zodat ongedierte en snoodaards buiten moeten blijven.

Nu nog Anka zover zien te krijgen dat ze er gebruik van wil maken.

Goede tijden…..

Wat is er mooier dan op 1 november, lekker voor het huis in de warme zon, een eenvoudige doch voedzame maaltijd te nuttigen.

Beter kan een mens het toch niet hebben? Zeg nou zelf.
Moge er nog vele van dit soort dagen volgen.