Kwaliteit.

Zo sta je toch even raar te kijken als je stopt op een parkeerplaats en je wordt er op attent gemaakt dat er iets met je fiets aan de hand is. Wat dan?

Dan ga je toch maar even kijken en dan zie je een fiets ondersteboven aan het fietsrek hangen omdat de vastzetbeugel is afgebroken.
Gelukkig waren de wielvastzetbandjes sterk genoeg om de fiets niet op de weg te laten donderen, want dan zou je toch een onbehoorlijk probleem hebben kunnen veroorzaken. Het zal je op de snelweg gebeuren!

"Ja, dat komt doordat zonlicht kunststof snel verouderd," oreerde een mede camperaar.
Alles goed en wel, maar als dat al na 4 jaar gebeurt vind ik dat een grove fout van de fabriek, zeker als het zulke grote fatale gevolgen kan hebben.

Dan vind ik het toch een stuk minder erg als net zo iets gebeurt met een kabelinvoerafdekplaatje. Dat is alleen maar vervelend. Hoewel ook dat niet voldoet aan mijn idee van kwaliteitsnormen

Terug.

Na een lange reis waarbij we allerlei droevige en ook leuke zaken hebben mee gemaakt, zijn we eindelijk weer thuis. Eindelijk, want hoewel we nog geen 14 dagen zijn weggeweest lijkt het wel maanden. Als we in de camper zitten zijn we er ook werkelijk uit en is alle gevoel voor tijd weg.
We hebben dan ook 3510 kilometer in 66 rijuren door 3 landen gezworven met dus een gemiddelde van ruim 53 kilometer per uur, wat voor ons doen nogal snel is.

Wellicht ga ik deze week nog wat impressies op dit blog zetten. Als ik er tijd voor kan vinden!

Wandelen.

Naar de Achterhoek gaan betekend wandelen met broer Jan.
Vandaag zijn we helemaal van Barchem naar Lochem gelopen, helemaal over de  Lochemse berg.
Dan heb je halverwege wel je rust verdiend.

Overzicht

In het verre nl kreeg ik heimwee naar mijn stulpje in fr en ik zocht de satelliet foto van ons huis om te kijken of alles goed was.
Tot mijn vreugde zag ik dat het beeld vernieuwd was. De oude foto was van voor we daar woonden en nu zie ik alles wat wij er zelf aan hebben gedaan.
Hoe mooi!

Slangenburg

Na een barre regenachtige rit door Franse en Belgische dreven zijn we weer waar we wezen moeten: in de Achterhoek.
Eindelijk schijnt de zon weer.

Gisteren hebben we in de aula afscheid genomen van zwager Wim.
Zaterdag zal hij worden begraven.

Onverwacht op pad.

Onverwacht gaan we op reis naar nl. En onverwachte reisjes zijn vaak niet leuk. Ook nu niet.
De oudste broer van Diny is vandaag overleden. Wim Jansen, hij moet met name genoemd worden, een goede man.
We stappen morgenvroeg in de camper om bij zijn begrafenis te zijn. Drie weken te vroeg, we zouden in oktober gaan om hun 50-jarig huwelijksfeest mee te vieren. Helaas mag het niet zo zijn.

Op de foto zie je hem met Diny in lang vervlogen tijden.

Koeienpoep

Ik zag van de week via uitzending gemist een uitzending van "melk en honing", een natuurprogramma. Daar werd gepraat over hoe het toch kon dat de koeien in NL altijd aan de schijt waren. Nee, niet erg smakelijk, maar het moet even. Dat zou liggen aan het engelse raaigras waar de weilanden mee begroeid zijn. Dat zou anders moeten en er worden kostbare onderzoeken aan besteed.

Zondag liepen wij door het weiland van de buren waar de vleeskoeien rond en dik lopen te worden. En geen enkele koe was aan de dunne, zo te zien. Maar moet je eens zien wat voor voer ze al rondzwervend kunnen pakken, afwisselender is niet te bedenken.
Laten die Nederlandse boeren hier maar eens een voorbeeld aan nemen. Zij met hun aangeharkte ongezonde weilanden.
Zo, dat moest er even uit.

De vrolijke schilder.

Je moet altijd vrolijk blijven, is mij verteld. Ook al loopt het niet zoals je graag wilt. Neem nu deze muur die geschilderd moet worden, de beste methode die ik heb kunnen bedenken is door met een stevige kwast de verf al stippend en draaiend op te brengen. Zelfs al duurt het op deze manier vele weken, zo niet maanden, voor ik alles gehad heb. Want 's middags verven gaat ook al niet omdat, wanneer de zon er op schijnt ik het verschil tussen geverfd en ongeverfd niet meer kan zien.

Dat is trouwens niet zo heel erg want ik wens toch niet veel uren op een dag te zwoegen. Die tijd is geweest, hoewel dat echte zwoegen wel heel erg lang geleden is.

Regenachtig.

Zou de zomer voorbij zijn?
Hoe fijn het ook is voor de natuur dat er regen valt, in heb er al weer schoon genoeg van.

Met zo'n weer doe je toch alleen maar gekke dingen, ik plaats van lekker buiten bezig te zijn met de muurschilderingen, herstel: het schilderen van de muren, zit ik te experimenteren met de tablet. Het stikt in de tabletwereld van nuttige en vooral onnuttige apps.

Om ook eens te zien hoe dat gaat, heb ik een faceboekaccount aangemaakt en hoe het komt weet ik niet, maar binnen de kortste keren had ik al meer vrienden dan ik ooit gehad heb.
Ik zal wel per ongeluk op een vriendenmaakknop gedrukt hebben. Niet dat dit erg is.

Voggels.

De afgelopen 13 jaar heb ik er absoluut geen tijd voor gehad, maar nu eindelijk was ik in de gelegenheid om weer eens een vogeltentoonstelling te bezoeken. Vroeger, in mijn vorige leven, ging ik er vaak naar toe. Zelfs bracht ik daar mijn parkietjes naar toe om ze te laten keuren op hun mooie veren.

De sporthal van la Tour de Crieu, een dorpje bij Pamiers, hadden ze ingericht als TT-ruimte. En ik moet eerlijk zeggen, het viel me mee! Vaak zijn dat soort evenementen hier een slap aftreksel van de strak geregisseerde tentoonstellingen in Nl.

Maar het mooie van dit evenement vond ik dat er geen vogeltjes ieder voor zich in een kooitje zaten om zo veel mogelijk punten te schoren voor een eerste prijs, maar dat ze met meerderen, soort bij soort, in grote kooien konden rondvliegen. Gewoon een tentoonstelling, kijk eens hoe mooi die vogels zijn. Niks geen bekers te winnen.
En dat sprak me wel aan, en meerderen met mij. Er werden zoveel bezoekers verwacht dat ze zelfs nog een weiland nodig hadden als parkeerplaats.

En nee, ik heb geen parkietjes gekocht, kippetjes nog goudfazanten en zelfs geen mandarijneendjes. Hoewel ik er lang bij heb staan kijken, zo van: doe ik het of doe ik het niet.

Wandelend terras.

Het terras voor het huis beweegt. Niet dat je het ziet bewegen, zo erg is het nu ook weer niet. Maar er is in de loop der jaren een nogal brede kier ontstaan tussen terras en muur, wat tevens de oorzaak van veel ongemak is geweest wegens gebroken leidingen.
Deze kier vraagt luidkeels om reparatie voordat ik die muren ga verven.

Een buurman heeft kortgeleden een heel diep gat gegraven om daar de kelder van een nieuw te bouwen huis in te maken en daardoor is er een grote hoeveelheid grond vrijgekomen. Tot ieders verrassing is dat puur zand.
En dat zand kan ik goed gebruiken om die grote kier en de holle ruimte onder het terras mee op te vullen. Goed inwateren en klaar is Kees, éh Dick natuurlijk.
Nu vraag ik me zelf af of ik het zo zal laten en of ik er nog weer beton in smeer. En vooral hoop ik dat de kier niet meer gaat groeien.

En dit alles is werk voor 's morgens, want na de middag schijnt de zon er recht op en dan loopt de temperatuur op tot ver boven de 30 graden en dat is te warm om ook maar iets te doen.
Ik heb dan ook toestemming om de hele middag op mijn luie kont te blijven zitten als ik daar zin in mocht hebben. En dat heb ik!

Muurklus.

Als je dan helemaal niet meer weet wat je moet doen kun je altijd nog de buitenmuren een verfbeurt geven.

En zo geschiede. Die buitenmuren, ofwel le facade zoals dat hier zo mooi heet, is vies en verkleurd en er zitten hier en daar scheurtjes in die ik heb bijgewerkt. Al met al geen gezicht, vind ik zelf tenminste.
Maar de moeilijkheid (er zou eens geen moeilijkheid zijn!) is dat de muren bedekt zijn met crépi, en niet zo maar crépi, een hele ruwe soort crépi dat je niet met een verfroller te lijf kunt gaan.

Toen ik mij daarover beklaagde bij Wilco had die meteen een oplossing: hij heeft een verfspuitapparaat en die mag ik lenen.
Daarmee ben ik gisteren aan de slag gegaan. Maar dat is ook een geknoei, dat spuiten met zo'n ding. Eigenlijk ging het slecht. Vandaar dat ik vandaag verder ben gegaan met de blokkwast. Al stippend krijg ik langzaam de hele muur in de frisse verf met de kleur "ton pierre" een lichte zandkleur.

Gluurkikker

Als je niet beter wist zou je zeggen dat het een boomkikker is. Maar hij/zij zit zo vaak tegen het glas van de serre geplakt dat ik denk dat het een raamgerichte ondersoort is.
Een prostitutiekikker is gezien haar onbeschaamde houding natuurlijk ook mogelijk.

Toch knap hoe zo'n beestje zich aan de gladde oppervlakte kan vasthouden, op zoek naar insecten die op het licht afkomen.