Bandeloos.

Nee, niet bandeloos maar bandloos.
Vanmiddag ( jawel, op de tweede kerstdag die hier niet bestaat) was mijn Twingo een kort moment volslagen bandloos.
Na 28000 kilometer waren de voorbanden al(?) versleten en de achterbanden waren natuurlijk ook niet optimaal meer.

Elke vrijdagmiddag staat er in Saverdun een vrachtwagen van waaruit banden worden verkocht en gemonteerd. Dat is de snelste en niet de duurste manier om weer goed geband de weg op te kunnen.
E worden dan snel een paar ballonnen onder de auto geschoven die worden opgepomt om de wielen vrij van de grond te krijgen. Alle vier wielen kunnen er dan tegelijk  afgeschroefd worden om de banden te vervangen.
Een fluitje van een cent en wij kunnen weer een poosje veilig rijden.

Le Gardien.

 Ja, Le Gardien, (De Wachter), zo gaan we hem noemen, dit allernieuwste "kunstwerk".

Hij staat bij de ingang van ons erf en wee de gebeente van onbevoegde onverlaten die ongemerkt en ongewenst op bezoek willen komen.
Le Gardien rijgt ze aan zwaard en speer.

Maar alle gekheid op een stokje: de laatstgeborene op het gebied van mijn beeldhouwwerken is gemaakt uit meerdere stukken brandhout die, na dat ik ze min of meer in vorm gebracht heb, aan en op elkaar gelijmd heb. En een likje verf doet soms wonderen.

Eke gelijkenis met bestaande personen berust natuurlijk op louter toeval.

Chanterive.

Chanterive, zo heet het koor waar Diny haar deuntje in mee zingt.
En dat koor trad gisteren op in Auribail. Voor wie niet weet waar Auribail ligt, het is een onooglijk dorpje in de Haute Garonne, nog geringer van betekenis als Esplas en dat zegt wat!


Maar ze hebben daar wel een veel mooier kerkje. Er zijn daar prachtig gerestaureerde muur- en plafondschilderingen en ook de heiligenbeelden zijn erg mooi uitgevoerd.

Daar dus was een concert, niet alleen van het koor maar ook van een professioneel strijkerskwartet dat werken van o.a. Bach, Mozart en Vivaldi ten gehore bracht. Erg mooi.
En ook het koor deed goed haar best, voor wie een paar stukjes wil horen kan op deze link klikken.

En vandaag zijn we op onze zondagmorgenwandeling weer eens door de velden getrokken. Voor Anka en de buurhond, die ook mee was, is dat altijd geweldig interessant en ze zien en ruiken altijd van alles.
Ik niet, ik zag vanmorgen geen enkel beest lopen, kruipen nog vliegen. Het was totaal uitgestorven, leek het wel.

Desondanks is op dit zelfde moment een grote groep jagers bezig het terrein voor ons huis met behulp van jachthonden uit te kammen op, ik denk, wilde zwijnen. Het kerstdiner moet nog bij elkaar geschoten worden.
Maar ik hoor tot nu toe nog geen enkel schot, dus vermoedelijk zien die jagers het zelfde als ik vanmorgen; helemaal niets!


Hoewel, een kwartiertje later daverden de geweerschoten door het dal en toen ik ging kijken zag ik nog net hoe een wild zwijn rende voor haar/zijn leven. Hij slalomde tussen twee jagers door en schoot de weg over naar een ander bos. Er werden hem nog een paar wilde schoten achterna gezonden, maar hij rende door.
Uitstel van executie, zullen we maar zeggen.

Gehaktdag.

Zonder pardon werden vandaag de bomen en struiken langs de weg gesnoeid.
Nou ja, gesnoeid? Het leek meer op een moordpartij dan op netjes afkorten van overhangende takken.

Met een grote machine worden onder oorverdovend lawaai de takken kapot gehakt. Wat over blijft zijn grote diepe wonden in de bomen. Een waar slagveld blijft achter.

Maar goed dat er geen bloed uit spuit, anders had je hier zo maar een actiegroep met spandoeken met de tekst "stop de bomenmoord" kunnen zien staan.

En dat allemaal zo kort voor de kerst!

Zondagmorgen.

 Een kalme zondagmorgen in december, na al dat koude en natte weer is het buiten nu weer prettig toeven. Windstil, geen blad aan de boom dat beweegt. En zelfs een mager zonnetje laat zich boven de bergen zien.
Een ideaal weer voor een kleine rondwandeling door de omliggende prairies.

Onderweg passeren we de kudde jonge koeien die al vanaf het voorjaar in het weiland naast ons lopen te grazen. Hoewel, dat grazen is wel voorbij, het gras groeit niet meer en ze moeten dus dagelijks bijgevoerd worden.
Iedere dag komen de kasteeljongens, zoals wij de eigenaren noemen, met een grote baal hooi welke ze langs de helling naar beneden laten afrollen.

De beesten zijn er al zo aan gewend dat ze de tractor al van verre aan horen komen en al loeiend naar het hek lopen om ze welkom te heten.

Anka is de beste maatjes met die koeien, zo nu en dan probeert zij ze de kop gek te maken door al blaffend om hun heen te draaien, maar de koeien trappen er niet in. Ze beschouwen haar als een komische noot in hun eentonige leven.

En Anka is, na enig aandringen, best bereid om even braaf te poseren zodat ik een mooi rustiek landelijk plaatje voor dit blog kan maken.

Altijd spannend.

We waren door Mitzi en Peter Paul uitgenodigd om deel te nemen aan een sinterklaasspel. Zo maar, voor de gezelligheid.
"Nee geen sinterklaas" vonden sommige andere genodigden, "te oudbollig en niet des frans". En om alle commotie te vermijden werd het dus, heel praktisch, een gezelligheidsspel genoemd. Waarna iedereen weer tevreden was.

Nu ben ik ook niet zo van dat sinterklaasgedoe, maar Diny had er voor de verandering wel zin in. Dus ik ook. Uiteindelijk was zij het die er het meeste werk aan had.

We mochten allemaal kadootjes en lekkere hapjes meebrengen en zodoende gingen we bepakt en bezakt richting Bajou waar een redelijk grote menigte al zat te wachten op de dingen die zouden gebeuren.

Het bleek dat sinterklaas zich geen ene mallemoer aantrekt van meningen van nietgelovigen, als hij wil komen dat is hij er. En zo hoort het ook.  Ook het welkomstwoord, wat door één van de gasten werd uitgesproken, had alles weg van een sinterklaasgedicht.

Het sinterklaasspel was er één van grote verwachtingen en diepe teleurstellingen. Door het toeval van de dobbelsteen en strenge spelregels wisselenden de kadoos razendsnel van hoopvolle eigenaars. Zo gewonnen, zo geronnen, zegt een spreekwoord.
Had ik tot diep in de middag nog geen enkel presentje kunnen scoren, ik ging later toch nog dolgelukkig met een redelijk gevulde tas naar huis.

Zo ben je al keuvelend, spelend, zuipend en vretend toch mooi weer een middag van de straat af.
Goed gedaan Mitzi en Peter Paul!!!!!!!

Ouwe besjes.

December 2014, dat valt je koud op de huid. Zaten we vorige week nog lekker buiten koffie te drinken, nu moet je moed verzamelen om zelfs maar een neus buiten de deur te steken. Zo koud is het! En nat, niet te vergeten.
"Zou de goede sint wel komen nu het weer zo lelijk is", is de gedachte die dan natuurlijk bij je op komt.

Tenminste zo was het tot en met gisteren, nu niet meer gelukkig. Ik zag vandaag weer een zonnetje.

Het is goed voor de natuur moeten we maar denken. De rode besjes aan de (ja, wat zou het zijn, meidoorn?) struiken hangen er in elk geval mooi bij. Het is een meidoornbesjestopjaar.

Maar de enigen die er wat aan hebben (buiten dat het wel mooi is) zijn enkele christenen uit de buurt die er van plukken voor de kerstversiering in de kerk en de kippen die zo hoog mogelijk springen om ze er af te plukken.
Beide vind ik prima.