Voorbij is die kerst.

Het is weer voorbij, die altijd weer vermoeiende kerstdag. Druk geweest met het verzorgen en nuttigen van ons uiterst uitgebreide kerstdiner, champagne er bij natuurlijk. Kerstcadeaus  niet te vergeten.  Dat hoort allemaal nu eenmaal zo!

Maar niet heus. Kerstdag is voor ons een dag als alle dagen, een dag om in te lijsten. Zeker als de zon schijnt. Nou vooruit, het is een goede reden om een extra glaasje wijn te te drinken.

Tijdens een kerstwandelingetje komen we het viertal op de foto hierboven tegen. Ik vroeg nog: moeten jullie niet bij het nieuwgeboren kindeken in de stal zijn?

Daar hadden ze dus absoluut geen zin in, die donkere koude stal, dat gefladder van die engelen, dat af en aan geklep van die herders en die koningen was hun te veel geworden.
Ze verkozen de rust van een Esplasser weiland, heerlijk in de warme zon. Fijn langslopende wandelaars besnuffelen.

Johnny.

Wie meer wil weten: zie
http://chicane-beelden.blogspot.fr/2015/12/johnny.html

Niet normaal.

Tja, wat moeten we nu? Wat gaat er komen: de winter of het voorjaar? De kalender is duidelijk, de wintermaanden komen er aan.
Daarom ben ik vlijtig bezig geweest om de buitenkraan zo goed mogelijk in te pakken tegen mogelijke bevriezing, met de gedachte dat het wellicht ooit wel koud gaat worden.

Maar als ik naar de forsythia in de tuin kijk lijkt het er bepaald niet op. Die weet ook niet meer waar hij aan toe is. Het is warm, de zon schijnt en dus zal het zo langzamerhand wel voorjaar zijn, lijkt de gedachte. Hij begint dus maar aarzelend te bloeien.

Toch een klimaatverandering??????

Doehetzelfmaar.

Na regen komt zonneschijn en na brandhout zagen komt brandhout splijten. Dat zijn twee bekend gezegdes die behoorlijk waar zouden kunnen zijn.

Dat tweede gezegde klopt in ieder geval wel, merk ik uit eigen ervaring.

Zoals op de foto hierboven te zien, is ligt er een behoorlijke berg hout te wachten op de splijtmachine. Deze blokken in handzame stukken splijten en op een plek opstapelen waar ze minstens een jaar kunnen drogen, dat is wat er nu gebeuren moet.

En het lijkt er op dat ik het deze keer helemaal moederziel alleen op moet knappen.

Want, zoals zo vaak, als je die jongens nodig hebt zijn ze er niet.

De foto's hieronder geven een indruk hoe het ooit was en hoe het zou kunnen zijn.

Helaas !

Kersttijd.

Langzamerhand gaan we richting kerst. Dat kan ik merken aan de drukke tijden die Diny meemaakt met haar koor. Gisteren moest ze liefst drie keer optreden in een minuscuul kerkje ergens in de buurt. Dat kerkje was zo klein dat er niet genoeg publiek in kon voor één optreden. Dan maar drie keer op een avond, zo is besloten. En volgende week weer, zo lijkt het!

En vandaag was er een echt kerstconcert in de kerk van Auterive, welke wel voldoende groot is om alle belangstellenden in één keer te ontvangen. Ook ik was er deze keer bij.

Een echt kerstconcert met kerstliederen, dat was nog nooit eerder voorgekomen, Soms werden er rond deze tijd zelfs wel paasliedjes gezongen. Die ook wel mooi zijn, natuurlijk.
Maar het heeft toch wel wat, een koor dat de oude bekende kerstliederen ten gehore brengt. Die een paar keer ook nog begeleid werden door een 5-tal saxofoonspelers.

En om de tijd te doden tot de aanvang van het concert heb ik voor de aardigheid een kerstmarkt bezocht die in de plaatselijke sporthal gehouden werd. Om er weer achter te komen dat dit mijns inziens een overbodige activiteit is. Veel kraampjes met goedbedoelde prulletjes, vreterij en drank.
Maar dat kan ook aan mij liggen. Er was veel volk op de been dat het misschien wel leuk vond.

Geruststelling.

Het feit dat ik, tot ieders tevredenheid, klaar was met het scheppen van het keukenblok heeft enige ongerustheid veroorzaakt bij een geliefd familielid. Zij maakte zich enigszins bezorgd dat ik nu niets meer te doen zou hebben en zelfs van verveling in een zwart gat zou kunnen vallen.

Niets is natuurlijk onmogelijk in dit leven, volgens zeggen stikt het in het heelal van zwarte gaten waar je nooit meer uit komt als je er eenmaal ingezogen bent, maar dat risico is hier in Esplas toch wel minimaal.

Zo ligt er bijvoorbeeld nog een behoorlijke stapel brandhout te wachten tot het aan hapklare brokken gezaagd en gekloofd zal worden. En daar heb ik nu een beginnetje aan gemaakt.
Niet te lang natuurlijk omdat er ook nog, met een spannend boek in de hand, genoten moest worden van de trés agreable zonnewarmte.

keukeneiland.

Een tijdje geleden heb ik al aangekondigd dat ik op speciaal verzoek van de chefkok op les Tamaris weer een nieuw project onder handen had genomen.

Er moest een keukeneiland komen om nog wat meer werkruimte in de keuken te creëren. En zoals gewoonlijk: zij vraagt en ik ga aan de slag.

Nu vandaag, na vele uren zagen, schaven, schuren en nog een aantal andere onduidelijke houtbewerkingsmethodes, is het meubelstuk dan gereed om in gebruik te nemen.

En dit alles ook nog enigszins tot tevredenheid van de opdrachtgeefster. En ook van mijzelf! 

Mooi toch?

Op een mooie december dag...

Zondag, verkiezingsdag. Vandaag mag heel Frankrijk bij de stembus zijn of haar  voorkeur uitspreken voor een regionale bestuurder.
Heel Frankrijk? Nee, een deel van de inwoners mag niet mee doen. Figuren zoals wij, de importfransen die hier wel wonen, maar toch maar tweederangs burgers zijn en blijven. Dit ondanks de Europese gedachte over eenheid waar onze geachte bestuurders zo graag mee schermen.

Iets klopt er niet, we mogen voor de tweede kamer in NL stemmen, zelfs ook voor het komende raadplegende referendum en tevens alleen maar voor de gemeenteraad in Fr. Over de hele tussenlaag hebben we in beide landen niets in te brengen. Toch raar !
Gelukkig zitten wij er niet echt mee.

Maar evengoed maak ik mijn zondagmorgenwandeling door de omgeving. Alles is rustig, ik zie zelfs geen drommen mensen op weg naar het verkiezingslokaal.
Wel zie ik dat de boeren flink hebben gewerkt om het bouwland zaaiklaar te krijgen. Dat is altijd weer een hele klus.

En ik hoor het geluid van geweerschoten door het dal donderen. Ook de plaatselijke jagers hebben wegens het mooie weer de stoute schoenen aangetrokken, een oranje petje op gezet en het jachtgeweer op de schouder gehangen.
Op zoek naar buit.

Ik zit ook hier niet mee, in tegenstelling tot Anka die het verschrikkelijk vindt.