Permis or not permis.

Diny had me al gewaarschuwd, er komt een bekeuring aan wegens véééél te hard door een dorpje rijden toen ze op weg was naar haar koortje.  Ze had de lichtflits gezien.
Dat was al op 3 december.

En jawel hoor, een poosje later kreeg ik een brief met de vriendelijke vraag of ik maar even 45 euro wilde betalen aan de republique française.

Wie, ik? Ja ik, want de auto staat op mijn naan en de overheid gaat er heel gemakzuchtig van uit dat ik dus in overtreding was. En ik doe zoiets onverantwoordelijks toch nooit?
Nu is 45 euro niet heel veel geld voor een bekeuring dus heb ik het direct overgemaakt, want als je langer wacht wordt het nog weer duurder. En dat wil je ook weer niet.

En nu, eind februari komt er nog weer een aankondiging dat ik ook nog een hele punt van mijn permis de conduire ben kwijtgeraakt. Ook dat nog, ik kan wel janken!
Het scheelt wel dat, als je een half jaar netjes rijdt zonder een bekeuring op te lopen, die punt vanzelf weer terug geboekt wordt. En ik heb er nog 11 over, dus het kan wat lijden.
Die 45 euro wordt daarentegen niet teruggeboekt, trouwens.

 Het was de eerste bekeuring in die 15 jaar dat ze elke donderdagavond naar dat koor jakkert, dus eigenlijk valt het ook nog wel een beetje mee.
De hele schade is niet zo erg groot en ik zal het gebeuren maar weer met de mantel der liefde bedekken.

Lucky Luke.

Meer foto's op het kunstblog beeldenstorm.

Witte veren.

Witte veren in de tuin, ik hoorde laatst van iemand die daar een engelenbezoek in zag. Engelen hebben, zoals iedereen wel weet, witgevederde vleugels waarmee ze door het luchtruim kunnen zweven. En een paar veertjes zijn zo maar verloren. Zo zijn ze makkelijk te traceren, want voetsporen laten ze nooit na.

In mijn tuin lagen van de week op een tragische morgen heel veel witte veren, het leek wel of het gesneeuwd had.
Nu ging mijn eerste gedacht niet zo zeer uit naar engelen die langs geweest zouden zijn, alswel naar die verrekte roofvogels die één van mijn pas aangeschafte kippen gesnaaid zouden kunnen hebben.

En jawel hoor, ook van dichtbij gezien waren het werkelijk veren van een half geplukte en helemaal morsdode kip.
Toen waren er nog maar drie.
Merde!

Mooi.

Kan dat, een fijne begrafenis?
Ja dat kan heel goed.

Vanmiddag hebben we Janny ter aarde besteld op de begraafplaats van Saint-Ybars,  Een eenvoudige en respectvolle begrafenis in kleine kring, zoals Janny het graag zou hebben gezien. En zoals ze het natuurlijk ook zelf heeft aangegeven van tevoren.

Haar beide zonen hebben haar laatste wil gezamenlijk op een fijne wijze uitgevoerd. Mooi, net zoals Marco Borsato dat zingt in zijn gelijknamige lied dat tijdens de korte plechtigheid gedraaid werd.

Na de begrafenis konden we met z'n allen nog een poosje rustig napraten in de zonovergoten tuin van huize Fantilhou. En werd het ook weer gezellig.

Dat zij moge rusten in vrede. Vergeten zullen we haar niet.

Ter herinnering.

Vanmorgen belde Herman met het bericht waarvan we wel wisten dat het binnenkort zou komen.
Het bericht dat Janny is overleden. Na een, voor ons nogal plotseling, ziekbed van enkele weken is ze de afgelopen nacht meegegaan met de grote schaar van engelen die ze de laatste dagen op haar zag wachten.

Janny Post, vriendin van het eerste uur hier in Frankrijk.
Door haar zijn we lang geleden hier in Zuid-Frankrijk terecht gekomen. Bijna 20 jaar geleden heb ik haar voor het eerst opgezocht op haar landgoed Fantilhou  en sindsdien hebben we een heleboel gedeeld.
Ik heb daar in en rond het huis een heleboel klusjes kunnen doen en Diny heeft met haar heel wat afgekletst over spirituele en materiële zaken.

Met grote dank aan Herman die haar de laatste weken verzorgd heeft tot aan de laatste ademtocht. Geweldig, wat een thuiszorg!

Niets voor niets.

Gaddarre wat is het guur. Het lijkt wel herfst. De zeldzame mooie dagen wisselen zich af met veel te veel dagen met rotweer.
Om het binnen lekker warm te houden heb ik vandaag de houtvoorraad bij de voordeur maar weer eens aangevuld. Dat is wel zo makkelijk als je de kachel bij moet vullen, wat erg vaak moet met dit weer. Dan hoeven wij bij nacht en ontij tenminste niet door weer en wind om hout te halen.

Het is trouwens wel een gesjouw, dat brandhout. Het begint al na het omzagen van de bomen:
- de brokken van hanteerbare grootte moeten op de kar gesleept worden,
- bij huis moet de kar weer leeg gemaakt worden,
- zodra er tijd is worden die stammen op 40 cm lengte gezaagd,
- daarna worden de dikke brokken hout gespleten,
- zodat ik ze in de kruiwagen kan leggen om ze daarna
- op de grote hoop te stapelen,
- als het tijd van stoken is laad ik de kruiwagen weer vol
- om het hout dicht bij de voordeur te leggen,
- waarna het in de houtbak bij de kachel terecht komt,
- zodat het eindelijk in die kachel opgestookt kan worden.

Het komt er op neer dat ik het hout zeker 10 keer in de handen moet hebben tijdens het proces van bos tot as.
Ik denk dat het stoken met aardgas toch wat makkelijker is.

Muizenissen.

Wonen op het Franse platteland. Dat is voor velen/enkelingen (doorhalen wat niet van toepassing is) een droom. Leven midden in de natuur, eten uit eigen groentetuin, muisstille nachten. Geweldig toch?

De vorige keer schreef ik over mijn strijd met de konijnen die ons groentetuintje plunderen. Hopelijk heb ik die wedstrijd gewonnen, want ik heb sindsdien nog geen sporen van vraat en graafactiviteiten gevonden. Maar wat niet is kan nog komen, ik blijf op alles voorbereid.

Maar we rollen van de ene catastrofe in de andere. Niet alleen is de afvoerleiding van het aanrecht in de keuken verstopt, ook horen we de laatste tijd 's nachts geknaag en geritsel op de zolder en de in isolatie van de buitenmuren. En dat slaapt beroerd, mag ik wel zeggen. Je weet niet wat dat is en die onzekerheid knaagt dan weer in je hersens.

Gisterennacht was het helemaal bar en boos want toen hoorden we een onbestemd gebonk in de linnenkast. Het enige wat er dan op zit is de dekens over de oren trekken en heel hard lalalala zingen om maar niets te hoeven horen.

Nadat ik vanmorgen al mijn moed verzameld had en heel voorzichtig in die kast durfde te kijken zag ik dat er een klein muizengaatje in de gipsplaten was geknaagd.
Dat was de druppel die mijn geduld deed overlopen en ik heb direct dat gaatje volgepropt met zakjes muizengif en hermetisch afgesloten. In de hoop dat het probleem hiermee opgelost is.
Zo laat ik zien wie er hier de baas is!

En nu moet ik eerst de gootsteen ontstoppen.

Minder, minder....

Ja, dat zou men misschien niet zo denken, maar ik ben ook voor minder. Veel minder zelfs. Van mij mag het nul zijn. En dan heb ik het nu natuurlijk over het aantal konijnen hier op les Tamaris.
Dagelijks hebben wij last van dat gespuis, ze vreten alles op en graven grote gaten in de groentekweekbakken.
Om het symbolische hekje van 50 cm hoog dat ik er om heen had gezet lachen ze zich kapot, daar springen ze fluitend over heen.

In navolging van diverse Europese landen ben ik nu ook bezig om een ondoordringbaar hek te plaatsen. Van wel één meter hoog.
En dit alles alleen maar om die mooie, leuke, poezelige en vooral welig tierende konijntjes uit de groentetuin te houden.
Dat zal ze leren! Tenminste als het helpt.

Recensement.

Wat is dat nou weer, recensement?
Na vertaling van dat woord blijkt het "volkstelling" te betekenen. Dat wist ik natuurlijk ook al wel, want dat is al eerder voorgekomen sinds we hier wonen.

Er kwam vorige week een, al eerder per brief aangekondigde, dame aan de deur die, volgens een getoond legitimatiebewijs, bevoegd zou zijn om het volk te tellen. En dat ging nog al simpel, ze gaf een briefje af met daarop geschreven een website adres en een persoonlijke inlogcode.
Ongelooflijk dat dit hier in dit land van lijsten en handgeschreven geschriften zomaar per internet afgehandeld kan worden. De veranderingen gaan snel!

Of we de gevraagde gegevens maar even online in wilden vullen en het liefst ook nog voor 3 februari.
Dat scheelde haar weer een extra loop. En het was niet echt ingewikkeld want haar vader had het ook gekund. En die is ouder als wij, bedoelde ze maar te zeggen!

En het was ook inderdaad niet echt moeilijk, na 5 minuten puzzelen was het gebeurd.
Ze moeten iets weten over de leeftijd en de indeling van het huis en haar inwoners, dat was eigenlijk alles.
Naar aanleiding van de ingevulde gegevens worden o.a. de inkomsten van de gemeente, het aantal raadsleden en bijvoorbeeld ook het aantal apotheken in de omgeving vast gesteld.
Het is dus ontzettend belangrijk.