Ik was benieuwd of de storm van laatst ook daar nog had gezorgd voor omgewaaide bomen. Dat zou wel makkelijk zijn, want wat al op de grond ligt hoef ik niet om te zagen.
In elk geval was het, min of meer officiële, wandelpad er naar toe wel geblokkeerd, ik moest op de knieën onder de boomstammen door kruipen om mijn weg te kunnen vervolgen. Daar zal ik de gemeente over informeren, want dat kan natuurlijk niet. Ik wens nergens meer voor op de knieën te gaan!
In het bos was, tot mijn genoegen, niet meer schade te constateren dan dat er enkele, reeds lang afgestorven, kastanjebomen waren omgevallen. Dat is dus alleen maar gunstig voor mij.
Maar minder gunstig was, dat ik moest constateren dat het weiland dat ik moet passeren met mijn trekkertje om bij het bos te komen, geen weiland meer was maar een veld zonnebloemen. En om daar nou met de trekker door heen te denderen?
Dus het plannetje dat in mijn achterhoofd speelde om binnenkort enkele, in verhouding nog zeer jeugdige en vitale, Ebbers jongens aan het werk te zetten om mij te helpen met brandhout halen, kan niet doorgaan. Dit vermoedelijk tot grote teleurstelling van die bedoelde Ebbers jongens!
