Selfie?

Een blok eikenhout van een halve meter hoog. Daar moet ik als amateur beeldjesmaker toch iets moois van kunnen maken, zou ik zo zeggen.
Maar wat moet het dan worden?????  Ik heb nu eigenlijk nog geen idee.
Maar met een paar benen er onder, een paar armen er aan en een kop er op gaat het ooit vast wel ergens op lijken.
Een selfie misschien?

De tijd zal het leren !!!

Groot onderhoud.

Schilder, verver, knoeier en bederver.Des schilders hand bedekt des timmermans schand.

Deze twee oude gezegdes schoten door me heen toen ik bezig was om ons huisje weer wat mooier te maken. Het verfwerk van de boeiplank achter de dakgoot begon behoorlijk af te bladderen en moest nodig opgeknapt worden.
De makkelijkste manier was om de dakgoot met de gootbeugels los te schroeven en die plank er af te slopen (of beter gezegd: heel voorzichtig te verwijderen met behulp van een zware moker en een koevoet) waarna ik op mijn gemak, met beide benen stevig op de grond, de noodzakelijke schuur- en verfbewerkingen kon verrichten.

Ik vroeg me even af welk gezegde nu in dit geval van toepassing was en ben na lang mijmeren tot de conclusie gekomen dat ik niks te schaften heb met spreekwoorden uit het verre verleden en dat ik bezig was om op hoog niveau eerste klas werk te verrichten. Zo nu en dan kan ik wel een compliment gebruiken, al geef ik die dan zelf !

SCHNITZEL ABEND

Een  "All you can eat SCHNITZEL ABEND" wie wil daar  nu niet aan mee doen? Wij wel.

Dus togen wij weer eens naar café Vals om te genieten van heerlijke kalkoenschnitsels met patat. De zomer editie was ons goed bevallen, waardoor we alle vertrouwen hadden dat het nu ook wel goed zou komen. En terecht!

Hoewel, die "all you can eat" gedachte: wij hadden na één ronde ons buikje al vol. Dit tot teleurstelling van Peet, de interim kalkoenschnitsel-en patatbakspecialist. Hij had meer van ons verwacht!

Herfstkarwei.

Ja, het is me wat met die herfst: je blijft er over schrijven! 

Gisteren heb ik nog zitten opscheppen tegen mijn broer, die belangstellend belde om te horen hoe het met me ging, dat het me te warm was in de zon en dat ik de schaduw moest opzoeken voor dat ik verder kon praten met hem.

En vandaag was het brandhoutdag. Want een groot nadeel van de herfst is natuurlijk de daling van de temperatuur. Dit heeft me genoodzaakt om weer een voorraadje brandhout klaar te leggen bij de voordeur zodat we niet door nacht en ontij naar buiten hoeven als we de kachel moeten bij vullen.

Maar als ik aan mijn houtvoorraad zit te trekken moet er ook weer gezorgd worden voor aanvoer van vers hout uit het bos. Ik heb graag voldoende hout in voorraad voor een wintertje of twee.

In het bos liggen, zoals ik al eerder geschreven heb, een aantal omgewaaide bomen. Die vragen er om om opgeruimd en aan stukken gezaagd te worden, mede omdat ze ook een behoorlijk stuk van de aangrenzende landbouwgrond in beslag nemen. De dienstdoende boer moest er met een grote boog om heen ploegen.

Dus zijn we beiden te samen naar het bos getrokken om de nodige werkzaamheden te verrichten, ik heb een beetje rondgezwaaid met de kettingzaag en Diny deed haar best om de gezaagde stukken op de kar te leggen.

Een herfstwandeling.

Een organisatie in een streek niet ver van hier maakt zich druk met het opnieuw terugvinden, het openkappen, het documenteren en het openstellen aan wandelaars van oude en bijna vergeten voetpaden door het boerenland. Een soort kerkepaden, maar dan anders. 

Vandaag was er weer eens zo'n wandeldag waaraan ook wij mochten deelnemen. Het was mooi weer, niet te heet en niet te koud, perfect wandelweer, dus.

Je kunt kiezen uit drie verschillende afstanden: 8, 15 en 35 kilometer. En je mag kiezen of je te voet, met de fiets of te paard mee wil doen. Die keuzes zijn voor ons niet moeilijk, we hebben geen geschikte mountainbikes, nog zijn we in het bezit van geschikte paarden. Dus wij gingen te voet. En dan is de meest kortste afstand echt geschikt voor ons. 

Ook daar ben je dan nog wel anderhalf uur zoet mee, de pauze bij de "ravitaillement" (waar we een glaasje water, een plakje cake, een stukje chocolade en een appel konden nuttigen) en de "genieten van het uitzicht" pauze inbegrepen.

En als je dan min of meer afgepeigerd weer bij de finish aankomt staat het aperitief al te wachten. Dat hebben we dan ook wel verdiend. En als afsluiting van het festijn is er dan ook nog een gezamenlijke eenvoudige doch voedzame maaltijd. In een grote loods staan lange tafels opgesteld om de eters te ontvangen. En een prima topkok is bezig om in een grote pot enig eetbaars te fabriceren. En dat lukt hem wonderwel !

Wat een feest !

De meest luie mens gaat te paard.

Genietend van het aperitief

Wachtend op de dingen die komen gaan.

Tussen de gangen door kunnen de glazen weer bijgevuld worden.

Herfst in de Ariége

'T is weer voorbij die mooie zomer.

Het was een mooie (soms zelfs hete) zomer die de moeite waard was om zomer genoemd te worden. Dat is niet met alle zomers zo. Soms heb je echt klotezomers, kil en nat. Maar niet deze zomer dus.

Helaas komt er altijd weer veel te vroeg een eind aan zo'n zomer met alle gevolgen van dien en voor Dien. De bladeren vallen af en dus moet er geveegd worden.
En, wat ook erg is, de hangmat moet ook weer in de winterstalling. Hij heeft me ook deze zomer weer trouw gediend, ik heb er heel wat uurtjes diep nadenkend in doorgebracht.
Niet dat dat denkwerk echt wat opgeleverd heeft, trouwens!

Stipper.

Nee, geen stripper......stipper !!!
De voorkant van het huis is nog steeds niet opnieuw fris geverfd. Ik kreeg deze zomer al klachten van diverse gasten dat de andere kant van het huis mooier was dan de voorkant. Ja, dat weet ik zelf ook wel!

Maar ik moet er wel tijd voor vrijmaken om ook deze kant onder handen te nemen, want het is nog al een klus om die ruwe muur te verven, te stippen dus.

Vandaag had ik even tijd over om een begin te maken en ik heb er alle vertrouwen in dat ooit alles geverfd zal zijn zodat ik daar geen klachten meer over krijg.
Hopelijk...misschien.