Dat is wat we ieder jaar weer moeten doorstaan op de nieuwjaarsreceptie van de commune. Dat is niet erg, als je maar weet hoe het gaat.
En dat weten we nu na zo'n 17 keer wel.
Verder is er een, gelukkig, kort toespraakje van monsieur le maire, een heleboel flessen wijn, een nog grotere boel lekkere hapjes, veel brokken galette des rois, en als slot ook nog champagne.
Net of het niet op kan.
Geen wonder dat je dan wel een stoel moet zoeken om het een en ander op gepaste afstand gade te slaan.
En ik slenter dan langzaam een beetje rond, met in de ene hand een beker wijn en de andere hand wat lekkers, om de broodnodige contacten weer eens aan te halen. Hetgeen nog niet zo eenvoudig is: mijn Frans is schandalig genoeg nog steeds niet zoals het na 17 jaar verblijf in Frankrijk eigenlijk zou moeten zijn, de buurtgenoten praten enigszins patois (dialect), de akoestiek in de zaal is miserabel en eigenlijk wordt ik een heel klein beetje veel hardhorend.
Nee, het valt allemaal niet mee !
