Een standbeeld voor de Gasman.

“Dickie, jongen, wat wil jij later worden als je groot bent?” Die vraag werd me tot vervelens toe gesteld toen ik nog jong en onbedorven was.

Mijn eerste antwoord was dan steevast: “putjesschepper op zee”. Dat leek me goed te doen. Maar dat werd me snel uit het hoofd gepraat wegens het feit dat het een onmogelijk beroep zou zijn.

De tweede keus was “boer”. Ik liep als kleine jongen veel bij de overburen die een boerderij hadden (de Nachtegaal geheten) en ik vond het leuk om mee te gaan naar het land om het paard te besturen tijdens het roggemaaien en om de koeien te verdrijven van het ene leeg gevreten weiland naar een andere weiland met vers sappig gras, vele kilometers verderop. Het boerenbedrijf was mijn roeping, dacht ik.

Helaas zou ook dat beroep zou onhaalbaar zijn voor mij, deze keer omdat mijn ouders kruidenier en kruidenierse of kruidenieresse waren. En dus niet in het bezit waren van voldoende grond om voor mij een boerderijtje op te stichten.

Over mijn ouders gesproken, wie in Barlo herinnert ze zich niet: Derk en Leida van het Sparwinkeltje, niet te verwarren met Hendrik en Anne van het Vivowinkeltje even verderop. Maar dat is weer een ander verhaal waar mijn broer veel meer over kan vertellen.

De mogelijkheid om hen op te volgen als kruidenier kwam gelukkig helemaal niet bij mij op. Dat zal vast wel een goede reden hebben gehad!

En verder dacht ik altijd nog de mogelijkheid te hebben om professor in de weetnietkunde te worden. Dat was toendertijd ook wel populair onder mijn leeftijdgenoten.

Ondanks al mijn studies en opgedane levenswijsheid weet ik echter nog steeds niet genoeg niet om daar een proefschrift over te schrijven en te promoveren, maar wat niet is kan nog komen. Als je ouder wordt weet je ook steeds meer dingen niet, zo wordt beweerd. Dus is er nog hoop.

En toen bleef er weinig anders over dan het eerzame beroep van opzichter te kiezen. Het leek me werkelijk erg interessant om, met een deskundige blik in de ogen, bij een groep vlijtige werkmensen te staan kijken en dan te vertellen hoe het beter kan. Ik had zulke mensen wel eens gezien en dacht toen zoiets van “dat moet ik toch ook kunnen”.

Daar heb ik me dus met mijn hele ziel en zaligheid op gestort en na diverse baantjes en studies, die nog lang niet zo makkelijk waren als ik had gehoopt, heb ik dat beoogde doel bereikt.

Ik ben uiteindelijk in het hoge ambt van gastechnisch opzichter bevestigd bij het gasbedrijf Hunsingo in het hoge noorden. Wie had ooit kunnen denken dat ik nog zo goed terecht zou komen!

Was dat het eind van mijn flitsende carrière? Nee, dat niet, maar het was wel de mooiste tijd van mijn werkzame leven.

En daarom heb ik dit standbeeld opgericht voor de gepensioneerde gasopzichter.

Als niemand anders het doet, doe ik het maar zelf! 

Iemand moet het toch doen.

Weekbericht.

De zon schijnt, de temperatuur is dragelijk en dus pakken we maar weer eens de fiets voor een rondje Ariége. Een klein rondje dan wel, want de hele Ariége is te groot voor één middag.

Op deze route komen we altijd langs een brok vergane glorie (en dan bedoel ik natuurlijk de ruïne op de achtergrond en niet die dame met de fiets) welke na ieder stormpje weer verder in elkaar is gezakt. 

Het is leuk om te zien hoe de natuur korte metten maakt met dat menselijke bouwsel. Ik zou er trouwens niet graag naast wonen als het flink waait. Dan vliegen de golfplaten je om de oren. 

Verder heb ik mezelf verblijdt met de aanschaf van een kleine kettingzaak met een accu, waar ik al een poosje naar heb gezocht. Een licht en handzaam apparaat die me nog grote diensten kan bewijzen bij het houtbewerken.

Oh ja, het was me het weekje wel (en nu heb ik het alleen nog maar over les Tamaris)       

Alle vijvervissen hebben deze week het loodje gelegd, de een na de ander kwam met de buik naar boven bovendrijven. Een oorzaak zou kunnen zijn dat ik de vijver heb bijgevuld met te oud water uit de regenbak. Een andere verklaring heb ik niet voorradig. Zo blijven alleen de lawaaikikkers over.

Omdat de circulatiepomp in de vijver laatst het loodje had gelegd heb ik bij het onuitputtelijke Amazon een nieuwe gekocht, zodat het water weer de broodnodige zuurstof kan opdoen. Wellicht komt dat de waterkwaliteit ten goede. En met een beetje geluk zijn er nog visseneitjes die kunnen uitkomen.

Dat oude water is nog wel geschikt om de fruitboompjes te bevloeien, (hoop ik!) dat was ook hard nodig wegens de droogte. Een voordeel van die droogte is dat ik al in geen weken het gras (nou ja, gras.....onkruid) hoef te maaien.

Feest!

Het is weer voorbij, het grote zomerfeest van Esplas in de mooie nieuwe hal.

Zoals vaker de laatste jaren hebben we alleen op zondagavond  deelgenomen aan de festiviteiten. Dat is voor ons voldoende afwisseling. 

Daarmee hebben we weer voor een heel jaar genoeg lawaai over ons heen gekregen, want het was een zogenaamde Braziliaanse avond en dan weet je het wel.

Klik maar eens op deze video en zet het geluid hard aan. Dan krijg je een indruk van de orenmarteling. Gelukkig duurde dat niet zo erg lang.

Verder was het natuurlijk leuk en lekker. Mosselen met frites, zoveel we wilden.

Een gezellige bedoening in de nieuwe hal.

Nu kennen we de mosselman,
die woont in Esplas.

Er werd heel wat afgetrommeld.

Beeldje.

Meer zien? klik op deze link.

Op is op.

Vanmorgen om zeven uur werd ik wakker door het schreeuwen van een kip in doodsnood. 

Ook Anka was gestoord in zijn rust en begon hevig te blaffen. Ik hoopte nog dat het een buurkip was, maar nee, toen ik haar vrij liet stormde ze richting eigen kippenhok om haar waaktaak uit te voeren.

Het eerst wat we in de ren zagen liggen waren een heleboel losse veren met daaronder een morsdode kip. De laatste eitjes leggende kip die ik nog over had.

Ook zagen we een sperwer die wanhopig uit de kippenren probeerde te ontsnappen. Hij was vermoedelijk in een duikvlucht dwars door het net, dat de kippen moet beschermen tegen duikvluchten makende sperwers, gedoken en heeft de kip vermoord.

Tot zijn geluk heb ik geen windbuks in huis, want dan was het oog om oog en tand om tand geweest. En om nu met blote handen een sperwer de nek om te draaien gaat me wat ver, dus heb ik de deur open gezet waardoor hij gezond en wel kon ontsnappen.

De dappere haan was aan de dood ontsnapt door zich te verstoppen in het legnest en de 9 kuikens (4 haantjes en 5 hennetjes) zaten levend en wel op een kluitje onder het nachthok.  

Net nu het eieren kopen erg gevaarlijk schijnt te zijn, zijn mijn kippen dood. En voor dat die hennetjes beginnen te leggen zijn we een aantal maanden verder.

Hoe moet dan nou?

Beeldje Wielewaal

Zie "beeldenstorm"