De zon schijnt, de temperatuur is dragelijk en dus pakken we maar weer eens de fiets voor een rondje Ariége. Een klein rondje dan wel, want de hele Ariége is te groot voor één middag.
Op deze route komen we altijd langs een brok vergane glorie (en dan bedoel ik natuurlijk de ruïne op de achtergrond en niet die dame met de fiets) welke na ieder stormpje weer verder in elkaar is gezakt.
Het is leuk om te zien hoe de natuur korte metten maakt met dat menselijke bouwsel. Ik zou er trouwens niet graag naast wonen als het flink waait. Dan vliegen de golfplaten je om de oren.
Verder heb ik mezelf verblijdt met de aanschaf van een kleine kettingzaak met een accu, waar ik al een poosje naar heb gezocht. Een licht en handzaam apparaat die me nog grote diensten kan bewijzen bij het houtbewerken.
Oh ja, het was me het weekje wel (en nu heb ik het alleen nog maar over les Tamaris)
Alle vijvervissen hebben deze week het loodje gelegd, de een na de ander kwam met de buik naar boven bovendrijven. Een oorzaak zou kunnen zijn dat ik de vijver heb bijgevuld met te oud water uit de regenbak. Een andere verklaring heb ik niet voorradig. Zo blijven alleen de lawaaikikkers over.
Omdat de circulatiepomp in de vijver laatst het loodje had gelegd heb ik bij het onuitputtelijke Amazon een nieuwe gekocht, zodat het water weer de broodnodige zuurstof kan opdoen. Wellicht komt dat de waterkwaliteit ten goede. En met een beetje geluk zijn er nog visseneitjes die kunnen uitkomen.
Dat oude water is nog wel geschikt om de fruitboompjes te bevloeien, (hoop ik!) dat was ook hard nodig wegens de droogte. Een voordeel van die droogte is dat ik al in geen weken het gras (nou ja, gras.....onkruid) hoef te maaien.
