Mijn strijd.

Mijn nooit aflatende strijd op leven en dood tegen het regionale ongedierte heeft weer een nieuwe fase bereikt.

Werden eerst de vrij loslopende kippen gepakt door ongure rovers zoals honden, roofvogels en vossen en was later zelfs een vogelnet over de afgesloten kippenren niet afdoende om de havik te weren, vandaag heeft een bunzing het gepresteerd om, ondanks stevig gaas rondom en bovenop de ren, toch nog in te breken om een kip ernstig te verwonden. Ik moet nog zien of zij dit overleeft.

En dat net uitgerekend op de dag dat de jonge kippen voor het eerst eitjes zijn gaan leggen.

Vandaar dat ik nu bezig ben om een luikje te maken waarmee ik 's avonds het binnenhok hermetisch kan afsluiten zodat de kippen niet voor dag en dauw naar buiten kunnen. Want de vroege ochtendschemering is vermoedelijk het gevaarlijkste moment.

Ze zullen in het vervolg voor hun eigen veiligheid moeten wachten tot ik eindelijk eens naar buiten kom om het luikje te openen. En dat is nooit heel erg vroeg.

Toen ik nog hoopvol was.

Circus medicalus.

Deze titel klinkt wel een beetje Latijns, geloof ik. Verder slaat het volgens mij nergens op, maar het heeft te maken met de hiernavolgende historie.

Ik had een vuiltje in mijn oog dat vervelend prikte en er niet uit wilde. Dus dacht ik even naar de huisarts te gaan om dat oog schoon te spuiten. Maar niks hoor, de huisartsvervangende jongedame durfde dat niet aan, schreef een recept uit voor oogdruppels en zalf en verwees me door naar de oogarts.

Ze maakte nog wel voor mij een afspraak, dat wel. Maar helaas belde ze naar het CHIVA,  het Centre hospitalier du val d'Ariége. Waar die I voor staat weet ik ook niet.  Maar ik ben niet zo gecharmeerd van dat ziekenhuis, hoewel ik er gelukkig niet vaak kom. Goed dat het er is, maar dat is het dan ook wel.

Daar een paar dagen later aangekomen, vertelde de dienstdoende dame aan de balie dat ik hartelijk welkom was maar dat het wel een kwartiertje kon uitlopen, want één van de artsen had een spoedoperatie. Kan gebeuren, toch?
Dus had ik volgens haar nog wel even tijd om beneden in het restaurant een kopje koffie te drinken.
Ja die tijd had ik. Ik had zelfs wel tijd voor 50 koppen koffie als ik gewild had, want ruim een uur later zat ik nog in de wachtkamer te wachten. Het werd steeds drukker en er werd maar sporadisch iemand opgeroepen. Er zat zogezegd geen schot in.

Na dat uur had ik meer dan genoeg van het gezelschap snotterende en hoestende mensen dat veel te dicht naast me zat. Een levensgevaarlijke omgeving, zo'n ziekenhuis. Wegwezen dus. Ik ben gekke henkie niet!
Die oogdruppels moeten het verder maar opknappen.

Maar ik had bij de huisarts ook geklaagd over schouderpijn en dus moesten er ook nog röntgenfoto's worden gemaakt. Uiteraard op een andere dag en bij een ander instituut. Gelukkig wel, want bij dat centre de radiologie, zoals dat hier heet, liep alles van een leien dakje. Precies op de afgesproken tijd werd ik opgeroepen om op de foto te komen. En na een stief kwartiertje werden mij de resultaten overhandigd. Het kan dus wel.

Alleen had ik stom genoeg bij het afspraak maken niet gerept over de échographie welke ook moet gebeuren. Daar moet ik dus nog weer voor terug komen.
Maar ik kreeg een stel mooie foto's mee om aan de huisarts te laten zien. Ik sta er mooi op, al zeg ik het zelf.
De verklarende tekst zou ik echter zelfs nog niet begrijpen als het in het Nederlands stond geschreven, maar het lijkt er op dat het een arthrose probleem is.
Ik leest tenminste iets over kalkafzettingen en dergelijke. En daar zal vast wel niets tegen te doen zijn. En dan blijft het pijn lijden tot in lengte van dagen, vooral tijdens het beeldjeshouwen.

Wat een circus!

50

Komt dat zien op beeldenstorm

Gelukkig nieuwjaar.

Het is kerst geweest, het is nieuwjaar geweest en we moeten verder met 2018. Met een beetje geluk komen we dat ook wel weer door. Of niet.

Zoals gewoonlijk ieder jaar zijn we weer naar de nieuwjaarsbijeenkomst van onze geliefde gemeente geweest om de beste wensen uit te delen en te ontvangen.
Dat is altijd nog een hele klus want de plaatselijke gewoonte wil dat alle vrouwen dan gekust worden, van heel jong tot heel oud. Voor Diny is het nog veel zwaarder, zij moet dus alle vrouwen én ook nog alle mannen kussen. Verschil moet er zijn!
Als die ceremonie achter de rug is kunnen we aan de slag met de hapjes en de drankjes.

Tijdens één van de borrelpraatjes werd mij plotseling verteld dat er nog een stel Nederlanders in de zaal was. Ik had ze nog niet opgemerkt, hoewel ik ze wel eens ooit ergens eerder gezien heb. Niet echt bekenden, dus. Dat is niet vreemd, want het stikt hier in de Ariége van de Nederlanders die we niet kennen.
Maar nog veel erger was dat men mij, zonder enige verdoving, vertelde dat deze Nederlanders een stuk grond gekocht hadden van onze achter-overbuurman de burgemeester. En dat ze daar een huis gaan bouwen. OEI, is dat schrikken!!!! Dat komt wel heel erg dichtbij.

Gelukkig is dat stuk grond wel zo veel hoger gelegen dan het onze dat wij het huis vermoedelijk nauwelijks zullen zien en dat we ook geen inkijk zullen hebben.