Kan mi'j 't verrotten!

""Kan mi'j 't verrotten" is een uitspraak die we vroeger vaak bezigden in de Achterhoek.
Ik weet niet of dat nog zo is, want je mag tegenwoordig zo veel niet meer zeggen en doen. Het kan zijn dat het niet netjes is en er is altijd wel iemand boos, verdrietig of beledigd.

Maar goed, wij bedoelden dan dat iets ons niets kon schelen, of dat het ons niet uitmaakte.

Maar in dit geval gaat dat niet op, het kan me wel degelijk wat verrotten of mijn huis aan het verrotten is. Sterker nog: ik vind het verrekte vervelend!

Een dikke paal die de serre ondersteunt is langzaam bezig om tot stof weder te keren. Ik heb hem ooit al eens ingekort om er een betonnen poertje onder te storten maar ik had er meer af moeten zagen, zo te zien.
Nu geloof ik dat het ondersteunen wel meevalt, dus heb ik besloten om ook deze keer niet de hele paal te vervangen edoch enkele reparatiewerkzaamheden uit te voeren zodat het voor het oog weer netjes is.
Ik zeg altijd maar zo:"het zal mijn tijd wel duren".

R.I.P

"Er is een Esplasser doodgegaan".

Vanmiddag kwam de buurman met het bericht dat zijn schoonvader dinsdagmorgen was overleden en dat hij zodadelijk om 3 uur zou worden begraven !!!!
Heu? Dat is toch wel behoorlijk snel!

Norbert Bordenhave, de eigenaar van het château of wat er van over is. Op zich is dat overlijden niet raar, want die man liep al aardig tegen de 100 jaar aan. En de meeste mensen zijn op die leeftijd al lang vertrokken.
Maar dat was niet aan hem te merken want hij was iedere dag nog volop bezig op de boerderij. Een oude taaie bliksem noemde ik hem wel eens als hij weer eens met zijn oude trekker voorbij tufte.
En juist dat bezig zijn is hem noodlottig geworden.

Volgens het verhaal was hij bezig met een pasgeboren kalf de weg te wijzen naar de speen van de moederkoe. Zo'n kalf moet zo spoedig mogelijk wat gaan drinken.
Maar de moederkoe was het daar blijkbaar niet mee eens en stootte de oude man tegen de grond en doorboorde hem meerderemalen met zijn hoorns.
Ja, en dan is er niets meer aan te redden. Gestorven in het harnas, heet dat geloof ik.
Hij laat een bijna even oude en helaas totaal demente vrouw achter.

Uiteraard zijn wij naar die begrafenis toe gegaan, welke, als altijd, op z'n boerenfluitjes (franse slag mag ik niet zeggen) geregeld is. Een heleboel gasten die niet in de veel te kleine kerk passen. Ze kwamen nog net niet in de boezeroen en op de klompen, maar daar scheelde niet veel aan.

Gelukkig was het prachtig mooi zonnig weer, dus we konden mooi buiten wachten tot de pastoor zijn riedel afgedraaid had. Want daar mis je niet zo veel aan.
Daarna zijn we met z'n allen voor de laatste keer langs de kist gelopen om hem vaarwel te zeggen. En zodra de gasten het kerkhof af waren gelopen verdween de kist in de donkere grafkelder. Tot de jongste dag.

Vermeldenswaardig is nog wel dat ik zo'n 3 weken geleden nog op een zondagmorgen met hem gesproken heb terwijl hij mij trots de winterstallen voor de koeien, vaarzen en kalveren liet zien. Niet wetende dat het zo snel zijn sterfplek zou zijn.

Natuurkundeles.

Mimosabloempjes met een restje sneeuw.

Zeven jaar geleden, toen we hier net op les Tamaris waren komen wonen, vroor tijdens een voor hier extreme kou, de mimosa hartstikke dood.
Gelukkig liep de onderstam na een tijdje weer uit, maar het duurde toch tot dit jaar voor hij weer volop is gaan bloeien. De natuur heeft geen haast, in ieder geval minder als ik.

De natuur zit eigenlijk wel erg wonderlijk in elkaar, kijk maar naar de onderstaande foto.
De mimosa is groen en bloeit al begin februari.
Het eikenboompje daarnaast zit nog volop in het blad van vorig jaar dat wacht tot het verstoten wordt door de nieuwe blaadjes.
De wilgenboom op de achtergrond heeft zijn blaadjes door de najaarsstormen najaar verloren en is al lang volkomen kaal.
En dan is er ook nog de altijd groene klimop dat als schuilplaats voor de vogels dient.

Daar moet toch een weldoordacht plan achter zitten, niet dan ?

Beetje wit/blank.

Frietjes.

Afgelopen zondag moest ik mijn wekelijkse frietjes missen!!!!  Een goede gewoonte van al bijna 50 jaar oud werd op bruuske wijze onderbroken omdat de frituurpan het niet meer deed.
"Zo" zei Diny hoopvol" daar zijn we ook mooi weer van af".

En hoe dan verder? Moet ik dat apparaat dan maar weggooien en al dan niet vervangen of zou ik nog een poging kunnen wagen om een blik te werpen in het inwendige om te zien of er iets te repareren valt?

Natuurlijk kies ik voor het laatste omdat weggooien voor mij steeds alleen de allerlaatste oplossing is. Dat is slecht voor het milieu, zo wordt beweerd, en het is zeker slecht voor mijn portemonnee.
Hoewel, aan de andere kant........de economie moet ook draaien in deze consumptiemaatschappij.

Maar aan weer een andere kant: er is ons zwart op wit beloofd dat we in 2018 nog weer minder AOW uitgekeerd gaan krijgen, dus geloof ik niet dat het aan de gang houden van de economie aan mij kan worden uitbesteed.
Ik hoor nog zo iemand zeggen dat alles zo rooskleurig is dat iedere Nederlander in 2018 er financieel  op vooruit zal gaan. Nee toch? Ja echt, ongelogen waar!
Maar dat zal wel net voor de verkiezingen geweest zijn.

Maar wis en waarachtig, het is mij gelukt. Hij doet het weer!!!!!!!
Dat wordt zondag weer smullen. Hoop ik.

Symbool.

Kijk snel op beeldenstorm