"Er is een Esplasser doodgegaan".
Vanmiddag kwam de buurman met het bericht dat zijn schoonvader dinsdagmorgen was overleden en dat hij zodadelijk om 3 uur zou worden begraven !!!!
Heu? Dat is toch wel behoorlijk snel!
Norbert Bordenhave, de eigenaar van het château of wat er van over is. Op zich is dat overlijden niet raar, want die man liep al aardig tegen de 100 jaar aan. En de meeste mensen zijn op die leeftijd al lang vertrokken.
Maar dat was niet aan hem te merken want hij was iedere dag nog volop bezig op de boerderij. Een oude taaie bliksem noemde ik hem wel eens als hij weer eens met zijn oude trekker voorbij tufte.
En juist dat bezig zijn is hem noodlottig geworden.
Volgens het verhaal was hij bezig met een pasgeboren kalf de weg te wijzen naar de speen van de moederkoe. Zo'n kalf moet zo spoedig mogelijk wat gaan drinken.
Maar de moederkoe was het daar blijkbaar niet mee eens en stootte de oude man tegen de grond en doorboorde hem meerderemalen met zijn hoorns.
Ja, en dan is er niets meer aan te redden. Gestorven in het harnas, heet dat geloof ik.
Hij laat een bijna even oude en helaas totaal demente vrouw achter.
Uiteraard zijn wij naar die begrafenis toe gegaan, welke, als altijd, op z'n boerenfluitjes (franse slag mag ik niet zeggen) geregeld is. Een heleboel gasten die niet in de veel te kleine kerk passen. Ze kwamen nog net niet in de boezeroen en op de klompen, maar daar scheelde niet veel aan.
Gelukkig was het prachtig mooi zonnig weer, dus we konden mooi buiten wachten tot de pastoor zijn riedel afgedraaid had. Want daar mis je niet zo veel aan.
Daarna zijn we met z'n allen voor de laatste keer langs de kist gelopen om hem vaarwel te zeggen. En zodra de gasten het kerkhof af waren gelopen verdween de kist in de donkere grafkelder. Tot de jongste dag.
Vermeldenswaardig is nog wel dat ik zo'n 3 weken geleden nog op een zondagmorgen met hem gesproken heb terwijl hij mij trots de winterstallen voor de koeien, vaarzen en kalveren liet zien. Niet wetende dat het zo snel zijn sterfplek zou zijn.
