De laatste der.....

Ik had er een heleboel weggebracht, maar toch nog niet genoeg.
Gisteravond, zo tegen de schemering, toen we buiten zaten te genieten van het mooie weer en de stilte om ons heen, hoorden we ineens een luide "kwaaaaaak" vanuit de vijver.

Merde, merde, dikke merde, een dikke kikker had zich blijkbaar zo goed verstopt dat ik hem niet gezien heb. En dat hebben we geweten, die ene schreeuwlelijk had in zijn ééntje de hele nacht door net zo veel lawaai als eerder het hele koor.
Dus heb ik vanmorgen weer net zo lang gepompt tot ik ook deze te pakken had. Een geelgestreepte breedbekschreeuwkikker, zo te zien.
Ook deze heb ik in een lommerrijke boerensloot de vrijheid gegeven: tot nooit meer ziens!

Waterwerken

Ik heb al vaker mij beklaagd over de kikkers die de hele nacht net onder ons slaapkamerraam concerten zitten te geven. En ik hou er niet van om uit mijn slaap te worden gehouden.

Dus heb ik mijn mouwen opgestroopt en de vijverpomp de vijvers laten leegpompen. Tot zover ging het nog wel simpel en makkelijk, maar er bleek een enorm dikke laag modder onder in de bassins te liggen en dat moest meteen ook maar weg. En stinken dat het deed ! Dat komt natuurlijk ook omdat het vuile water van douche en wasmachine daar in komt.
Dat ga ik misschien nog wel weer veranderen.

En goed verscholen in die modderlaag vond ik een stuk of acht van die schreeuwlelijkerds. Die heb ik allemaal weg gebracht naar een sloot ver weg van hier. Ik weet het, het kan een verstoring geven van het ecologisch evenwicht ter plekke. Dat moet dan maar.

Morgen ga ik de vijvers weer vullen met koel helder water en ik ga er voor zorgen dat er geen kikkers meer in kunnen komen. Iets met gaas of zo.
Ik schaf wel weer een aantal goudvisjes aan, denk ik.

Ik neem de gelegenheid te baat om de lekkende
 badkuip te bedekken met vijverfolie.

Een en al ontspanning.

Ontspannen moet wel op z'n tijd, soms, zo nu en dan.
Na al de drukte van het scheppen van Fifike beeldjes, die nu zelfs verkrijgbaar zijn in vier verschillende kleintes, waren we wel weer eens aan een camperreisje toe. 

Diny moest afgelopen zondag met haar koor optreden in Ax les Thermes, een dorpje dat gelegen is daar waar de bergen hoog beginnen te worden. Een mooi vertrekpunt, dus.

In dit pittoreske kerkje moest het gebeuren. 

Het optreden was een groot succes, er zat zelfs publiek
in de zaal.

Wel jammer dat niet alle koorleden op waren komen dagen.

Hier moesten we even denken aan de flinke fietser
die deze col vorig jaar onder onze ogen bedwongen heeft.

Kijk, hier doen we het voor. Ontspannen uitkijken over de
mooie omgeving van de col.

Altijd als het tijd is voor een kopje koffie zoeken we
een zo mooi mogelijk plekje.
Niet dat die zomaar voorhanden zijn, parkeerplaatsen zijn
soms te dun gezaaid.
Erg problematisch!

Een laatste rustplaats in Coustouges,
op de grens met Spanje

Na een korte omweg door het noorden van Spanje bekijken we
vanaf de kliffen van Cerbére de altijd heel erg blauwe
Middellandse zee.
Het is er nu nog erg rustig, in de vakantiemaanden moet je
daar niet komen.

Ons culturele hoogtepunt was een bezoek aan de vallée des
tortues, alwaar een verzameling schildpadden te
bewonderen was.
Niet heel erg spannend!

Gelukkig waren er ook nog stokstaartjes te zien die heel wat
levendiger waren.
Op het selfie ben ik erg slecht herkenbaar, zie ik nu.

Diny viel in die kas tussen de vlinders qua kleur
niet erg uit de toon.

Niet veel spannender maar wel veel kleuriger was de
vlindertuin die we daarna bezochten.
Vooral de ontpopping van de vlinder uit de duurt altijd even.

Toen we thuis waren mochten we samen met onze medeburgers van Esplas
 de officiële opening van onze nieuwe feesthal mee maken.
Hij staat er inmiddels al weer een jaar, maar er moesten toch
nog nodig enkele hotemetoten opgetrommeld worden om
het officieel te maken.

Om alles goed te maken werden we onthaald op een
uitstekend verzorgd hapjes buffet.
En, niet te vergeten, op een concert van de harmonie van
Pamiers die gratis en voor niks op was komen dagen om ons te vermaken.
.

Rampjaar.

Het rampjaar 1672 was heel erg natuurlijk, maar vlak 2018 ook niet uit
Neem alleen nog maar de kersenoogst. In de bloesemtijd was het weer zodanig dat geen bij of welk ander prikinsect dan ook zin had om er naar toe te vliegen. En nu tijdens de rijpingstijd van de kersen is het weer zodanig dat de paar vruchten, die zich toch nog ontwikkeld hebben, al voor dat ze rijp zijn kapot gebarsten aan de boom hangen.
Zelfs de vogels hebben geen behoefte van te pikken.

Vorig jaar heb ik zoveel van die boom kunnen plukken dat we de hele winter kersen hebben kunnen eten. Dat was pas lekker!

Het is in heel Frankrijk bijzonder nat dit jaar, er gaat geen avond voorbij of we zien op het journaal beelden van overstroomde huizen en wegspoelende wegen. Wat dat betreft komen wij er hier in ons hoekje van de Ariége nog wel genadig af. Zoals meestal gelukkig het geval is!

Tijdens en tussen de buien door heb ik ook nog tijd gevonden om de Fifike's in de uitvoering large, medium en small af te werken.
Zoals altijd weigert Anka er ook maar één blik op te werpen. Zij vindt het maar niks.
Wellicht heeft ze gelijk!

Belevenissen

Ja, we maken wat mee hier op het Franse platteland.

Ten eerste is het de laatste dagen loeiend druk op het weggetje langs ons huis. Er is een omleiding omdat het dorpje Brie is afgesloten wegens werkzaamheden.
En dat is vooral soms spannend op het stukje weg bij ons langs. Het is daar erg smal en er is een flauwe bocht. Net genoeg om niet te kunnen zien of er wat aan komt van de andere kant.
Regelmatig moet er iemand volop in de remmen om een botsing te voorkomen. Want elkaar passeren is niet mogelijk, altijd moet er één een eindje achteruit rijden.

Wij zitten geduldig buiten op het bankje te wachten tot de eerste auto naar beneden komt donderen en bij ons op de stoep valt.
Volgens zeggen is dat ooit één keer eerder gebeurt; een non met een lelijk eendje verloor de macht over het stuur en kwam in de tuin terecht. Ik weet niet of het echt waar is.

De vuilnisophaaldienst heeft korte metten gemaakt met de grote gezamenlijke containers die overal op de straathoeken voor iedereen ter beschikking stonden stonden.
Ieder huis heeft nu een eigen klein containertje waarin hij of zij zijn of haar vuilnis één keer per twee weken mag aanbieden.
De diepe gedachte er achter is dat men zo hopelijk minder vuilnis te verwerken krijgt. Mijn gedachte is dat er vermoedelijk meer zwerfvuil te zien zal zijn.
Ook gaat het sombere gerucht dat in de toekomst betaald zal moeten worden per gewicht.

Mij lijkt het geldverspilling, de oude containers moeten afgevoerd worden en duizenden nieuwe containers zijn aangekocht.
Daar zal vast een industriële lobby achter gezeten hebben.

Deze nieuwe containers moesten deze maand opgehaald worden in Pamiers. Gelukkig was buurman Willie zo attent om er ook één voor ons mee te nemen. Anders had ik raar staan kijken, want ik wist niets van de deze wijziging. Ik heb weer eens niet goed opgelet.







Er is weer een bestelling binnengekomen voor een aantal Fifike beeldjes. En omdat ik zo nu en dan best wel wat tijd over heb, ben ik maar weer aan de slag gegaan.

Fifike's in aanbouw.

De beeldenplank raakt overvol, de rest moet inschikken.

Nu zelfs verkrijgbaar in drie verschillende maten: klein, kleiner, kleinst.
Deze zitten nog strak in de plamuur, maar alles komt goed.
Op de achtergrond rommelt een hevige onweersbui.

Om een kale buitendeur een beetje op te fleuren heb ik er een zelfgemaakte versiering op gespijkerd. Het oog wil ook wat, tenslotte.
Diny vindt het mooi en dat is het belangrijkste!