Voorjaar.

Wat een verschil met vorig jaar, toen bloeiden de kersenbomen ook wel een beetje maar waren er in geen velden of wegen insecten te bekennen wegens het slechte weer. Nu zoemen ze oorverdovend in de bomen en doen hun best om ieder bloempje te bestuiven.

Dat belooft weer een goede oogst te worden.

En bij dit mooie weer moesten we er natuurlijk ook weer even op uit. Gewoon even een klein rondje door de Aude met zijn eenzame weggetjes door de woeste natuur en richting toeristische kust. Nu valt dat in maart nog wel wat mee, natuurlijk.

Goed en wel op weg zijnde roken we een enorme dieselstank de cabine binnenstromen. Voor alle zekerheid heb ik even onder de motorkap gekeken, en jawel hoor, een stroom van dieselolie kwam uit het oliefilter lekken. Nait te best!

Gelukkig waren we in Mazeres net een garage voorbij gekomen en daar waren ze bereid om even te kijken en te repareren. De monteur die ons hielp was, bijzonder genoeg, een mede Esplasser die ik niet zo gauw had herkend in zijn smerige overall en olievlekken in het gezicht.

En indien ik geen rekening hoefde te hebben (nee) en contant betaalde (ja) kostte die ingreep mij niet meer dan 20 euro. Ik weet niet waarom!

De eerste overnachting was bij een wijnboer in het dorpje Tuchan, alwaar ik zoals gewoonlijk een paar flesjes wijn gekocht heb. 

Voor de aardigheid deze keer eens een fles van de duurste wijn die ze in de aanbieding hadden. Gewoon om te weten of dat aan mij besteed zou zijn. Nee dus, ik vond hem niet eens zo lekker. De volgende keer maar weer naar de Lidll.

De tweede overnachting was gepland aan de kust bij Narbonne plage. Daar wisten we een mooie camperplaats pal aan het strand. Maar die was opgeheven zonder het ons te vertellen.

In Gruissan plage is ook zo'n plek waar we dus daarna naar toe reden. Daar aangekomen zocht ik gezagsgetrouw de beheerder om ons aan te melden. Een donkergekleurde medemens, heel vroeger ook wel neger genoemd, kwam op ons af en vertelde desgevraagd dat we welkom waren en dat het helemaal gratis was. Mooi, op een bord stond aangegeven dat het 13 euro zou gaan kosten. Dus dat viel weer mee.

Goed en wel geïnstalleerd kwam hij weer vrolijk lachend op ons af om te vragen of we het naar de zin hadden. En oh ja, de overnachting zou 50 euro kosten en zijn vader, die de echte beheerder was, zou zo  komen met een betaalbewijs. 

Werkelijk 50 euro? Is dat niet een beetje veel? Nee hoor, dat was het normale tarief! 

Deze iets oudere grijze buitenlander was in zijn ogen vermoedelijk een makkelijke prooi om te belazeren. Als hij 10 euro had gevraagd was ik er wellicht ingetrapt, maar dit was te veel. We hebben het vervolg maar niet afgewacht en zijn vertrokken naar de nieuwe overnachtingsplek bij Narbonne plage, welke ik inmiddels op internet gevonden had.

We hadden geluk met het mooi strandweer.

De zondag werd gebruikt om weer eens naar het dorpje Minerve te gaan, een prachtig gelegen dorpje aan een diepe kloof met een rivier die bijna droog stond. Een mooi gebied om rond te wandelen.

Toen we even later daar vertrokken om op huis aan te gaan had ik de domme pech dat ik op een erg smalle weg niet ver genoeg aan de kant ging en met mijn buitenspiegel de spiegel van een tegenligger raakte. Nu gebeurt dat wel eens vaker en dan zet iedereen even de buitenspiegel weer goed en gaat zijns weegs. Dat deed ik nu ook, maar dat was niet naar de zin van die andere bestuurder. Die keerde zijn auto en kwam ons al toeterend achterna. Schandalig dat ik zomaar was doorgereden terwijl ik zijn gloednieuwe busje beschadigd had. Hij liet me de schade zien, en werkelijk toen ik heel goed keek zag ik een veegje van het rubber op de zijkant van zijn auto. Een doekje en een beetje was en alles wordt weer zo als het was, was mijn mening.

Maar nee, daar ging hij niet mee accoord, er moest en er zou een schade formulier in gevuld worden.

Vooruit dan maar, de verzekering betaalt en het heeft geen gevolgen voor mijn premie.

Maar verder kunnen we terug zien op een mooi rondritje.

Behangen met de steen der wijsheid.

Op zoek naar de uil van Minerva

Windhandel.

Komt het zien, komt het zien!

Er is weer een klusje geklaard.

Opvouwdingetje.

Istie mooi of istie wel mooi?

Ik weet niet of het met mijn leeftijd te maken heeft welke steeds sneller met een steeds hogere getal uitgedrukt moet worden, maar ik vind dat onze gewone (elektrische) fietsen steeds zwaarder worden en niet zo gemakkelijk meer op de fietsdrager van de camper getild kunnen worden als jaren geleden. Dus liet ik ze de laatste tijd thuis.
En toch is onderweg een fiets soms wel makkelijk.

Vandaar dat ik, omdat ik toch gauw jarig ben en natuurlijk een cadeautje wil hebben, een mooi, licht, en opvouwbaar fietsje heb aangeschaft die wel makkelijk op te tillen is en in opgevouwen toestand ook in de kofferbak past.
Kijk mij eens blij zijn!

Dingetje.

Ik koop een heel erg simpel dingetje om in de oren te doen om mijn oren te beschermen als er eens te veel lawaai is. Bij het uitpakken kom ik een heel erg groot vel papier tegen.

Het blijkt een gebruiksaanwijzing te die mij in 22 verschillende talen verteld dat ik die dingen in de oren moet doen om mijn oren te beschermen als er eens te veel lawaai is. Tenminste dat lees ik in de vier talen die ik enigszins machtig ben. Ben ik even blij dat bevestigd wordt dat ik het juiste ding heb gekocht dat ik in mijn ................

Het geeft volgens mij aan hoe de mensheid tegenwoordig aan het handje moet worden genomen om iets te kunnen begrijpen. Stel je voor dat ik het in mijn onwetendheid in mijn neusgaten zou stoppen, wat een ramp zou dat zijn. Een eis tot schadevergoeding waardig.

Ik koop het aller eenvoudigste ding wat er op de aardbodem bestaat en ik krijg er een vierkante meter papier met uitleg en een waarschuwing tegen verkeerd gebruik bij geleverd !!!!!!!!!
Een voorbeeld van de rubbertegel generatie?

verspilling ?

Je komt wat tegen op een zondagmorgenwandelingetje.

In de verte zag ik 2 mensen met een hond wandelen, die snel omkeerden toen ze mij met Anka zagen aankomen. Die hond en Anka zijn om onduidelijke reden geen vriendjes.

Ik zag verder nog van dichtbij 1 loslopende hond die wilde spelen met Anka, 4 paarden die speels belaagd werden door Anka, wat ik ten strengste verboden heb omdat een klap met een paardenhoef hard kan aankomen, 1 ezel die genegeerd werd door Anka en 1 ree die gelukkig niet gezien werd door Anka want dan is er geen houden aan. 

Dat was het zo'n beetje.

Oh ja, op de foto zie je een sterk staaltje van verspilling door de natuur. Een grote dikke eikenboom is ooit omgevallen tijdens een storm. En die ligt daar nu zo maar te vergaan en er komen dus zomaar grote hoeveelheden CO2 vrij.

Dat zou toch verboden moeten worden door de Jettentjes en de Klavertjes van deze wereld. Zo'n bos moet je toch netjes bijhouden, aanharken en opruimen. En brandhout van maken.

Als er dan toch CO2 moet vrijkomen heb ik liever dat het door mijn schoorsteen gaat, dan was het tenminste nog nuttig.

Of zie ik dat verkeerd?

Windenergie.

De wind waait waarheen hij wil.
Het waait soms erg plaatselijk en in banen, blijkt nu. Vaak draaien de drie wieken niet tegelijk, zoals ook te zien is op dit filmpje.

Het lijkt me commercieel gezien dus een erg onbetrouwbaar medium om er energie mee op te wekken. Dat is hier onweerlegbaar bewezen. Toch?

Windvaan.

Meer weten?
Lees het verhaal over het ontstaan van deze windvaan op mijn modelbouw blog.

Project X

Men neme een mooi stukje brandhout van de grote stapel en gaat die met de schaaf net zolang te lijf tot het model dat je in gedachten hebt vorm krijgt.

Je bekijkt dat stuk eens aandachtig en dan zie je pas goed dat het zogenaamde mooie stukje hout totaal is veruweneerd  door houtknagende en gangenborende insecten. Die kan zo de kachel in, met insecten en al.

Kun je verdorie weer helemaal opnieuw beginnen met een vers stukje hout. Schaven, schuren, vijlen. En maar hopen dat er nu geen onheil onder de schors verborgen is.

En wat het worden moet? Dat lezen jullie later wel eens.