Stokje.

Nog maar weer eens een stok. Het is wel fijn om een voorraadje wandelstokken aan te leggen, want mocht er eens één breken dan heb ik zo een andere voor het grijpen. Een mens moet op alles voorbereid zijn, toch?

Deze keer heb ik een tak uit een walnotenboom gezaagd.

Hij was een beetje te krom naar mijn zin en dus heb ik hem flink onder spanning gezet en met de verfbrander verhit. Het resultaat was een bijna rechte stok. 

Ter versiering heb ik er een tekst in gesneden met runen tekens. Het lijkt geheimschrift maar er staat gewoon "stokje"

Ik was van plan om een aantal leuke dingen te maken om te verkopen op de kerstmarkt die in Esplas georganiseerd zou worden, maar ook dat optimistische plan gaat niet door heb ik gehoord.

De enige keer dat we als Esplassers bij elkaar zijn gekomen dit jaar was tijdens de nieuwjaarsreceptie. Verder zijn alle jaarlijkse festiviteiten afgelast.

Zo groeien we langzaam uit elkaar en gaat de gemeenschap naar de knoppen.