Zondag, jachtdag.

Zondagmorgen, het heeft heel licht gevroren en de zon schijnt. Dus het is prachtig weer.

Filou en ik hebben de traditie opgebouwd om op zondagmorgen een eind te wandelen. Iets verder dan op gewone werkdagen. Verschil moet er zijn, anders lopen alle dagen ongemerkt in elkaar over. En het gaat al zo snel!

Maar vanmorgen hoorden we al vroeg de jachthonden janken en huilen. Dus die kant moesten we niet op, veel te gevaarlijk. Maar de andere richting op lopend hoorden we al snel een andere hondentroep rondstruinen door het veld. Ook klonken er schoten uit alle richtingen.

We zijn maar weer naar huis gegaan, hopend dat we daar veilig zouden zijn voor rondvliegende kogels.
's Middags is alles weer rustig en kunnen we ons rondje maken.

Feest !!!!

Gisteren, 23 november, was het precies op de kop af 9 jaar geleden dat we met een verhuiswagen en de hele "bliksemse boudel" (zouden ze in Groningen zeggen) hier in zuid frankrijk aankwamen.
En ja, het bevalt ons nog steeds buitengewoon goed. Dat is wel mooi natuurlijk, want wat moeten we anders.

We hebben dat samen natuurlijk uitbundig gevierd met een glaasje (dure) wijn en een stukje lekkere kaas. Ja, wij weten wat feesten is.

En verder zouden we vandaag een groot feest hebben gehad als mijn moeder niet voortijdig was komen te overlijden. Ze zou vandaag 100 jaar geworden zijn.
Geboren op 24 november 1908, overleden 22 september 2005.

Dus het scheelde niet eens zo gek veel en daarbij, wat is voortijdig.

Opening

De vernissage is weer achter de rug, veel genodigden hebben er aan deelgenomen, de hapjes zijn verorberd, de drankjes zijn gedronken en het mij opgedrongen toespraakje in het frans heb ik er uitgewrongen. Gelukkig had ik me hierop voorbereid.

Kortom, alles is goed verlopen.

De gasten hebben al het geëxposeerde met belangstelling en kennersogen bekeken.

Alles staat en hangt er nog tot 6 december en het is maar goed dat wij daar niet altijd bij hoeven te zitten. Nathali, de beheerster van het pand houd alles in de gaten en geeft bereidwillige kopers aan ons door.

Zo worden we slapende rijk.

Afscheid.

Ook de laatste overgebleven gans is weg. Ik heb hem zelf weggebracht en, met de nodige hulp in zijn nieuwe weide gedreven. Want hij ontsnapte op het laatste moment toch nog weer.

Een franse buurman van Ruud en Ena wilde hem wel hebben. Hij wilde ze alle drie wel hebben, maar dat gaat nu niet meer. Dat hadden we dus eerder moeten doen.
En nee, niet voor het opeten maar om te houden voor de aardigheid.

Voor alle zekerheid heb ik de laatste gans voor de nacht maar opgeborgen in het duivenhok. Daar zat hij veiliger dan in het weiland.

Want ik hoorde 's nacht nog wel een vos al keffend teleurgesteld weglopen. Hij wist toch zeker dat hij nog een gans had overgelaten.

De geluksvogel loopt daar nu in een mooie weide met ander pluimvee en wat nog mooier is: met een grote zwemvijver. En met een beetje meer geluk wordt er nog wel eens een gans bijgekocht om weer een paar te vormen.

En een rust dat we nu hebben, als we nu buiten komen horen we niets meer. We waren gewend om luidkeels krijsend ontvangen te worden. En dat is nu over. En dat is fijn!

Exposition.

Vandaag hebben wij de boel ingericht. Alle kunstvoorwerpen staan en/of hangen waar we ze mooi vinden.
Het is een mooie sfeervolle zaal voor een tentoonstelling.

De affiches zijn opgehangen en de uitnodigingen vor de vernissage zijn de deur uit.
Ik wist het ook niet, maar een vernissage blijkt de officiële opening te zijn, vergezeld van een hapje en een drankje.

Dus op naar a.s. vrijdag voor die officiële opening.

exposition

R.I.P.

Rust in vrede...... Wie?

2/3 van mijn ganzenkudde, (of hoe een groep ganzen ook genoemd worden) is uitgemoord vannacht. 2 Van de 3 ganzen vond ik vanmorgen in het weiland. Morsdood. Meer dan 2 jaar is het goed gegaan, tot het nu een keertje mis gaat.

Deze nacht hadden we al behoorlijk veel ganzenlawaai gehoord. Nu krijsen ze wel eens vaker 's nachts, reden waarom ik ze ook wel kwijt wilde. Maar deze keer ging het wel erg hard en op een gegeven moment hoorde ik ook vleugelgeklapper. Net of ze lekker in het water aan het spelen waren. De nachtrustverstoorders!

Maar het lawaai ging gelukkig over en we draaiden ons weer eens lekker om en probeerden onze welverdiende slaap weer te vatten.

De volgende morgen zag ik één gans samen met de geiten bij de poort staan vragen om wat lekkers. Één gans? Dat klopt niet, waar er één is horen er ook drie te zijn. Ze lopen altijd bij elkaar. Op speurtocht in het weiland zag ik ze liggen, twee dode ganzen zonder kop.

Wie, oh wie is de dader? Ik klaag hem aan bij de jagers.

Paddestoelen.

Najaarspaddestoelen. Ook hier zijn de fransen gek op, ze zijn lekker zeggen ze, vooral in een omelet.
Nu groeien er in mijn weiland, net als in het voorjaar, tientallen paddestoelen.
Ikzelf doe daar niets mee, zoals jullie weten vertrouw ik dat spul niet.

Maar Ruud is er gek op, dat weet ik, daarom heb ik hem gebeld of hij er belang bij had en dat hadtie. Hij zou ze de volgende morgen om 9 uur komen halen. Dus moest ik ook nog veel te vroeg mijn bed uit. Ja, je hebt er wat voor over.

Ik was net wakker toen ik Filou al te keer hoorde gaan, waardoor ik buiten ging kijken. Warempel, onraad.
Ik zag iemand de wei inlopen, regelrecht op de kostbare en beloofd paddestoelen af.
Dat zal toch niet gebeuren dat een rover nog snel even die paddo's wegplukt.
Daar moest ik wat aan doen en ik gaf een gil vanuit de verte om duidelijk te maken dat het toch echt mijn eigen paddestoelen zijn.

De persoon in het weiland, gekleed in jas met capuchon, keek even om zich heen en liep snel weg zonder zijn gezicht te laten zien. Dus weet ik niet wie dat was.

Even later komt Ruud zijn geredde paddestoelen plukken, maar omdat hij er niet zeker van is of het betrouwbare exemplaren zijn, gaan we er mee naar de pharmacie, (de apotheek) waar ze er volgens overheidspublicaties verstand van hebben. Om ongelukken te voorkomen wordt van hogerhand geadviseerd de paddestoelen daar deskundig te laten beoordelen.

Maar ja, een paddestoelenboekje hebben we zelf ook wel. Ook die zogenaamde deskundige pharmaceute kent geen paddestoelen en moet het boekje er bij halen.

Ze vertrouwt het niet en adviseert dus om ze niet te eten. Ja, daar hebben we wat aan, ze weet het gewoon niet.
Bij twijfel niet inhalen!

Maar aangezien wij ook niet beter weten besluit Ruud ze maar aan zijn buurman te geven. Die weet er wel raad mee. Misschien is die man door het jarenlang paddestoelen eten wel immuun geworden.

Tentoonstelling/exposition.

Er hangt een kunsttentoonstelling in de lucht.
Nee, niet letterlijk, maar er zijn wel plannen voor in de maak.

De plannen zijn om in Auterive, het dorpje waar Diny naar toe gaat om te zingen en waar ook haar (niet mijn, ik ben er mee gestopt) franse les is, een tentoonstelling te houden met (mijn) beelden, schilderijen, foto's en een soort glaskunst.
Kortom, kunst met een levensgrote K.

Het wordt een Frans-Nederlandse aangelegenheid. Claude en zijn schoonzuster Monique nemen de Franse kant voor hun rekening en Sjef en ik zijn dan de Nederlanders.
De organisatie is in volle gang. Nadere berichten volgen uiteraard. Ik houd jullie op de hoogte,

Dolfijn.

Ja, dat is het, vooral als het ook nog een beetje gelukt is.

Een dolfijn is een zoogdier dat zwemt in het water en waar grote mystieke krachten aan worden toegeschreven. Er schijnt niets dolfijner te zijn dan zwemmen met die beestjes.

Ik zwem er niet mee, ik heb er één gemaakt. Van hout.
Kijk maar op de weblog "beeldenstorm" Rechts beneden aan te klikken.

Zondagmorgen.

En als Diny weg is om te zingen, wat doe ik dan ? Juist, wat ik altijd doe op zondagmorgen.
We maken een wandeling door de omgeving, ik en mijn hond.
Weer of geen weer. En vandaag was het weer, en wat voor weer. Een stralende dag.

En onderweg zien we in het echt wat hierboven op de foto staat.

Is het niet ontzettend mooi?

Dodenherdenking 1914-1918.

Vanmorgen mocht ik, Diny, samen met de koorleden van Auterive, meedoen aan de dodenherdenking in Grepiac, hier ongeveer 30 km vandaan. Dit was alvast vooruitlopend op l'armistice du 11 november, wapenstilstandsdag, een belangrijke en vrije dag.

Om 11.00 uur zou de plechtigheid beginnen en dat werd dus 11.30. Er hadden zich een handjevol mensen verzameld bij het gemeentehuis, vooral jonge mensen met kinderen, waarvan de kinderen in het ook optredende kinderkoortje zaten.

Zonder verdere aankondiging vertrok plotseling een heer op leeftijd, met in zijn handen een prachtig bloemstuk, richting monument. Dat was voor ons het sein ook aan te sluiten.
Gezellig keuvelend liepen we achter de meneer aan.
De weg werd afgezet, ondanks dat er een zeer breed trottoir was vond men toch dat men midden op de weg moest lopen.

Aangekomen bij het monument drapeerde de oudere heer keer samen met een aantal kinderen het bloemstuk voor het monument. Hij ging vervolgens naast de burgemeester staan en riep " une minute silence ". Hij bepaalde zelf hoe lang die minuut duurde . Ik denk niet dat het een minuut geweest is. Nu is een minuut ook niet lang maar deze was wel erg kort.

Vervolgens nodigde de burgemeester het koor uit om in te zetten met de " Marseillaise " Daar was door het koor niet opgerekend, maar zoals het goede patriotten betaamd, ging dat toch prima, op één koorlid na die de tekst niet kende. (als het nu het Gronings volkslied was geweest, ja dan....) Ook de kindertjes zongen dapper mee.
Monsieur Sarkozy heeft, geloof ik, besloten dat op alle scholen het volkslied weer geleerd moet worden.

Daarna kwam de toespraak van de burgemeester. Vervolgens mochten wij onze twee liederen ten gehore brengen.
Vijf minuten voor aanvang hadden we allemaal een papiertje in de hand gedrukt gekregen waarop stond dat twee coupletten gezongen zouden worden samen met het kinderkoor en dat de tekst die de kinderen hadden geleerd anders was dat de onze. Dus dat was even improviseren.

Daarna werden we uitgenodigd om een aperitief te drinken in het gemeentehuis.

Aanstaande dinsdag vind hetzelfde ritueel plaats in Auterive, ik zal dan zorgen dat ik de tekst van de Marseillaise bij me heb.
Eigenlijk moet je dit lied niet willen zingen. Op de franse les heeft onze juffrouw van een paar regels de werkelijke betekenis uitgelegd, b.v. deze : " un sang impur abreuve nos sillon " dat betekent ongeveer :" Een onzuiver bloed dat we te drinken geven aan onze akkers ". En dat onzuiver bloed is dus natuurlijk het bloed van de vijand.